یک سال دیگر هم گذشت و به روز خبرنگار رسیدیم. یک سال دیگر در این حرفه سخت عمر گذراندیم و موی سپید کردیم. آن سختی که البته همراه با لذت است؛ لذت قلم زدن برای رفع مشکلات جامعه، روشن کردن سایه‌های تاریک و بیان درد دل مردم.
به طور حتم نمی‌توان آن طور که یک خبرنگار واقعی در دل دارد، مشکلات را موشکافی کرد، قلم زد و در جهت حل آن برآمد. سختی کار هم در همین است. به ویژه که در این شرایط و در میان دست بستگی برخی مسئولان بتوانی اطلاعات کافی کسب کنی و بعد از آن هم به گونه‌ای بنویسی که به کسی برنخورد.برای یک خبرنگار حفظ منبع خبر لازم است؛ به ویژه این که هدف حل مشکلات مردم و جامعه باشد.
برخی اوقات باید با مسئولان همکاری کرد و پا به پای آن‌ها برای رسیدن به این هدف قلم زد و زمانی دیگر به نقد کار و روش و احیاناً کم‌توجهی‌های آن‌ها پرداخت. اما آن چه مهم است، مردم‌اند و اعتمادی که به خبرنگاران دارند و باید از دست نرود.
برخی از مدیران توقع دارند اخبار کلیشه‌ای اداراتشان را که ارزش خبری کمی دارد، به خورد مردم دهیم؛ از طرفی باید اخبار و گزارش‌هایی را منتشر کرد که درد دل مردم است و طبیعتاً ناخوشایند مسئولان. خبرنگار باید در میان این پیکان دوسویه بایستد و آن چه را به نفع مردم است، به جامعه منعکس کند.
شاید برای همین است که خبرنگاری را به عنوان شغلی سخت می‌شناسند و البته که در جامعه ما سخت‌تر است.
از همه این‌ها گذشته، خبرنگاران محلی شرایط سخت‌تری را تجربه می‌کنند و خطوط قرمز بیشتری دارند؛ ویژگی‌های فرهنگی جوامع کوچک و حساسیت‌هایی که افراد در پی شناخت از هم دارند، سختی قلم زدن را دو چندان و خبرنگار را ناگزیر به خودسانسوری می‌کند. همچنین مسئولان شهرستانی نیز بسیار کمتر از مدیران کل استان و کشور اطلاعات خبری و آمار و ارقام را در اختیار خبرنگاران قرار می‌دهند؛ ضمن این که اختیارات کمتری دارند و همین‌طور اطلاعاتی کمتر.
این است که از همه طرف دست بسته و قلم شکسته می‌شود. اما....
اما هنر واقعی در این است که در همین شرایط بتوانی بنویسی و بمانی؛ آن هم نه میرزابنویس اربابان پرتوقع؛ بلکه نوشتنی که دردی از این جامعه پردرد کم کند و مرهمی بر دل زخمی مردم باشد.
آن چه از مشکلات نوشته شد، در سال‌های اخیر پررنگتر شده است. دست‌ها بسته‌تر و دایره اختیارات کمتر شده و از آن طرف، جسارت برخی مسئولان برای پاسخ ندادن به مطالبات بیشتر.
خبرنگاران به عنوان نمایندگان حفظ آزادی بیان دو وظیفه مهم بر عهده دارند: ۱- بیداری و آگاهی‌بخشی به جامعه همراه با نقد و روشنگری بویژه در آسیب‌های فرهنگی، رفتار‌های نادرست فردی و جمعی. ۲- انعکاس دغدغه‌های مردم. هرچند موانع فراوانی در این راه وجود دارد.
کار خبرنگاری، چون گام برداشتن بر طنابی نازک است برای رسیدن به هدف در حالی که به جای چوب، قلمی بلند در دست داری
مرحبابرخبرنگاران نترسو راستگو و مطمئن 
