- ووووی؟ جون گلاب؟ مرگ گلاب راس میگی؟ گلابِ بذری تو کفن! سرکارُم نذاشتی؟ آخی! آخی! خدارِ شکر. کارِی خدا رِ می‌نی گوهر؟ کی میگف ای مش حشمت دیه هوش میا! میونی چن وخته تو کما هه! هاااااا! میگم خو، گمونُم باشه سه چار سالی، میه نه؟ ها! میگم نه! الهی شکر، خوش خوَر باشی گوهر. حالا خو شیرازه، اومد نی‌ریز خونِی دخترُش، یَی سری میریم پَلوش.
بی‌بی که تلفن را قطع کرد نگاهش کردم.
- گوهر خانم بود بی‌بی؟
- هااااا...
- چی شده؟ شنیدم مش حشمت هوش اومده بی‌بی جون، نه؟
- هااااا، خدارِشکر می‌گه بعدِ سه چار سال هوش اومده.
- خداروشکر بی‌بی. واقعیتش رو بخواین من بیشتر از همه دلم برا دوتا دخترش می‌سوخت، زیور و اختر، دوتاشون عقد کرده، مونده بودن بلاتکلیف که چکار کنن. خدارو شکر الان دیگه با هوش اومدن آقا حشمت میرن سر خونه زندگی خودشون. نه؟
- هاااااا! هر کور و کچلی بیگی رف سر خونه زنِگیش غیر تو! من نیفَمم تا کی مخِی ور دل من بیشینی!
- وا! چه ربطی داره بی‌بی؟ چرا همه چی رو با هم قاطی می‌کنی شما؟
- من قاطی می‌کنم؟ من قاطی‌ام؟ من مغز ندرم؟ منظورُت ایه من دیونه‌ام؟ بویه بستری شم؟ تو خجلت نیکشی؟ حیا نیکنی؟ دخترکه‌ی دراز، بری من میگی دیونه؟ بری من میگی روانی؟ مرده‌شورته بزنن... اَی خدا ورت دره به حق علی.
- بی‌بی‌ی‌ی‌ی. من کی اینا رو گفتم به شما؟
اصن من غلط کردم، بیجا کردم، شما ببخشید...
- حالا امشو که بی‌شوم خوابیدی میفمی که خُله!
*****
- ووووی روم سیا، راس میگی؟ کی؟ بری چه؟ خاک عالم! آدم یَی چییِی می‌شنُفه شاخ درمییَره. باشه. خواسی بیری بگو منم بیام. باشه.
بی‌بی که تلفن را قطع کرد، رو کردم به او...
- چی شده بی‌بی؟ خیر باشه.
- شَره!
- چی شره بی‌بی؟
- خَورو که شُنُفتم.
- چرا بی‌بی؟ چی شده مگه؟
- مش حشمت مُرد.
- مُرد؟
- هااااااا! مرد.
- وا! راس میگی بی‌بی؟ برا چی خب؟
- گوهرو میگف دیروز تالا رفته تو بازار بری دوتِی دخترو جاهاز بسونه، قیمتا رِِ که دیده سکته کرده، مرده!
- جدی نمیگی بی‌بی.
- میه من شوخی درم با تو؟
- نه! البته از حق نگذریم حقم داشته بنده خدا! هر کس دیگه‌ام یهو این تفاوت قیمتا رو میدید، سکته رو میزد! بنده خدا مث یاران اصحاب کهف شوکه شده! با این تفاوت که اونا سیصد سال خوابیدن این همه تفاوت قیمت رو دیدن، این بنده خدا سه سال!
