- می‌گویند حضرت رضا سلام‌الله‌علیه، از مریضی که محتضَر بوده، عیادت کرد. اطراف مریض، کسانی بودند که گریه می‌کردند. گریه می‌کردند که این [شخص]، دوست ما بود، آدم مؤمنی بود و... که دارد وفات می‌کند. حضرت لبخندی زد. آمدند بیرون. [به حضرت]عرض کردند: چه مناسبتی داشت [که]دوستانش همه گریه می‌کردند و شما لبخند می‌زنید؟ آن‌هم [یک شخص]مؤمن، صالح و....
فرمود: لبخندم برای این بود که همۀ کسانی که اطرافش نشسته‌اند، زودتر از او وفات می‌کنند! او از این مریضی نجات پیدا می‌کند.
خصوصاً روایت دارد: «هرکس که وفات می‌کند، چه مؤمن باشد و چه کافر باشد ـ این [مطلب]در روایت است و خیلی هم مناسبِ با اعتبار است؛ می‌گوید: «ای‌کاش جلوتر [زودتر]آمده بودم». مؤمن، مقاماتش را می‌بیند؛ اینجاست آقا؟! خوب نگاه کن! این زوایای بهشت را می‌بیند؛ همین دیدنش کأَنّه او را از خوشحالی، از حال می‌برد. کافر می‌گوید: ای‌کاش من زودتر آمده بودم، یک قدری عذاب من تخفیف می‌شد. [چون]همۀ روز و شب [را]برای من، معصیت کفر می‌نوشتند. می‌گوید من اگر وفات کرده بودم، کمتر معصیت کرده بودم».
- نباید از روح (رحمت) خدا مأیوس شد. خدا می‌داند چه ایمانی می‌خواهد که انسان در شداید و گرفتاری‌ها ثابت قدم بماند....
- یک تبسم به اهل معصیت که موجب تشویق او بر گناه باشد، حرام است. بنابراین، کسی که می‌خواهد به درجات کمال و یقین نائل گردد، باید از این‌گونه گناهان هم پرهیز نماید.
- خوب است که انسان اسم خود را در هر کار خیری بنویسد و خود را شریک گرداند؛ زیرا فردای قیامت معلوم نیست کدام [عمل]قبول و کدام رد می‌شود.
- حوادثی که اتفاق می‌افتد، نتیجه کار‌های ماست که بر سر ما می‌آید: «وَ ما أَصابَکُمْ مِنْ مُصیبَةٍ فَبِما کَسَبَتْ أَیْدیکُمْ؛ هر مصیبتی به شما می‌رسد، به‌واسطه اعمال شماست». (شوری: ۳۰)
- آیا نباید به فکر باشیم و از گناهان گذشته که باعث این همه بلا‌ها و مصیبت‌ها شده است، توبه کنیم؟ ولی ما توبه نمی‌کنیم، چون کار‌های خود را بد نمی‌دانیم، و به خود و کار‌های خود خوش بین هستیم!
- هرچه هست، از قامت ناسازِ بی‌اندام ماست! تا ما ناجور نشویم، آنچه از بالا بر سر ما نازل می‌شود، ناجور نمی‌شود؛ بلکه کاری می‌کنیم که باران رحمت، بر ما نِقمت و عذاب می‌شود!
- هر معصیت و ظلمی که در دیگران بالفعل موجود است، در ما نیز بالقوه وجود دارد. خدا کند شرایط آن‌ها برای ما تحقق پیدا نکند و به آزمایش آن‌ها مبتلا نشویم! خدا به ما توفیق و تنبه دهد که اگر در ابتلا و آزمایش قرار گرفتیم، بد را خوب، و خوب را بد نبینیم!
