کشکول
شیخ عطار در تذکرهالاولیا آورده است که:
عارفی در مناجات میگفت:
الهی من غریبم و ذکر تو غریب. من با ذکر تو اِلف گرفتهام، زیرا غریب با غریب اِلف گیرد؛ و سعدی در گلستان در باب فضیلت قناعت فرمود:
من ذا یُحَدِّثُنی وَ زُمَّ العیسُ
ما لِلغریبِ سِویَ الغریبِ اَنیسُ
کیست آن که با من گفتگو کند، در حالی که شتران مهار شدند و رخت بربستند. آری؛ غریب را جز غریب همدمی نیست.
پینوشت:
* اِلف= الفت گرفتن، آرامش یافتن
نظر شما