لامینور فیلمی ایرانی محصول ۱۳۹۸ به کارگردانی داریوش مهرجویی و نویسندگی داریوش مهرجویی و وحیده محمدی است. این فیلم ابتدا قرار بود از ۱۸ اسفند ۱۴۰۰ اکران شود اما با صادر نشدن پروانه نمایش جدید از ترکیب اکران نوروز ۱۴۰۱ خارج شد و سرانجام از ۷ اردیبهشت ۱۴۰۱ در سینما اکران شده‌است. مهرجویی بعد از فیلم اشباح (۱۳۹۲) پس از ۶ سال با «لامینور» به فیلمسازی روی آورد. مهرجویی در این فیلم پس از ۴۰ سال دوباره با علی نصیریان همکاری کرده‌است.
3 فیلم، 3 نگاه
داریوش مهرجویی در سال ۱۳۸۲ با فیلم «مهمان مامان» یک عنوان به‌یادماندنی دیگر از خودش به یادگار گذاشت.
این فیلم که اقتباسی از داستان هوشنگ مرادی کرمانی بود به شدت مورد توجه مخاطبان و منتقدان قرار گرفت و یک بار دیگر توانایی‌های مهرجویی را ثابت کرد. سه سال بعد، فیلمی از مهرجویی ساخته شد که هرگز فرصت اکران را پیدا نکرد؛ سنتوری. این فیلم با هنرنمایی بهرام رادان و گلشیفته فراهانی روایتگر زندگی خواننده‌ای بود که پس از جدایی از همسرش به مواد مخدر روی می‌آورد و در نهایت کارتن‌خواب می‌شد. فیلم سنتوری اساساً عنوان دندان‌گیری نبود ولی به لطف نمایش بیش از حد مواد مخدر و آلات موسیقی در یک فیلم سینمایی [که در آن روزها یک اتفاق نادر بود] شهرت پیدا کرد. فیلم نارنجی‌پوش که در سال ۱۳۹۰ اکران شد، آخرین فیلم مهرجویی بود که می‌توانست با فیلم‌های ارزشمند او رقابت کند.
اما لامینور...
تماشای فیلم لامینور برای همه مردان و زنانی که از پیرشدن می‌ترسند، توصیه می‌شود. چرا که این فیلم به مخاطب خود می‌آموزد که پیرشدن را باید پذیرفت و نباید در برابر جریان قدرتمند آن ایستادگی کرد. ایستادگی بیش از حد در برابر پیرشدن و نپذیرفتن این حقیقت که انسان از یک نقطه‌ای به بعد دیگر توانایی رقابت با جوان‌ترها را ندارد، می‌تواند به شکل‌گیری فجایعی مانند فیلم لامینور منتهی شود. لامینور در واقع پیوند دهنده دو نسل است پیرمردی که حالا خود را برای مرگ آماده می‌کند و دختری که از محدودیت‌هایش در زندگی می‌گوید و به پشتوانه پدربزرگ برخی از آن محدویت‌ها را حل می‌کند...
