در آرزوی بازی روی چمن

****

هیجان فوتسال
مطهره منعمی 15 ساله،‌ به دلیل علاقه و هیجانی که به فوتسال  دارد به این سالن می‌آید.‌ می‌گوید: «هیجان فوتسال را دوست دارم ولی دو سال به خاطر بیماری کرونا به سالن نیامدم. اما واقعاً ورزش پر شور و هیجانی است و توصیه می‌کنم به هم‌سن و سالان خودم که برای سلامتی و روحیه خودشان حتماً در این رشته ورزشی فعالیت کنند.»

او به مشکلات سالن ورزشی حجاب از جمله کف‌پوشهای بی‌کیفیت آن اشاره می‌کند و می‌گوید: «وضعیت کف‌پوشهای اینجا واقعاً بد است. اوایل حتی وسیله گرمایشی هم نداشتیم، ‌اما بعد از چند وقت بخاری  خریدند.»
نگین جلالی 20 ساله، چندسالی می‌شود فوتسال بازی می‌کند. او علاوه بر فوتسال،‌ استخر هم می‌رود. فوتسال تأثیر خوبی بر روحیه او دارد و خوشحال است که به دنبال علاقه‌اش آمده. می‌گوید: «اینجا مربی خوبی دارد،‌ اما حیف که نه سالن تمیزی دارد و نه بخاری و کولری که مناسب فصل سرد و گرم سال باشد. مشکل دیگری که سالن دارد این است که قبلاً چند سکو برای ذخیره‌ها و مربی داشتیم‌ که متأسفانه آنها را برداشتند و الان دیگر جایی برای نشستن ذخیره‌های تیم در سالن نیست.»

100 هزار تومان کرایه رفت و آمد
از روستای قلعه‌بهمن می‌آید. فاطمه علیمردانی چند کیلومتر راه را باید بپیماید تا به ورزش مورد علاقه‌اش برسد. می‌گوید: «عاشق فوتسال هستم. هرچند برای من که از روستا می‌‌آیم واقعاً سخت است،‌ اما ‌نمی‌توانم بی‌خیالش شوم. در روستای ما دختران زیادی فوتسال را دوست دارند و هرکدام چند جلسه‌ای هم آمدند و رهایش کردند؛ چون واقعاً هزینه‌بر است و هیچ حمایتی نمی‌شویم. باید هفته‌ای دو بار بیایم و اگر روزی پدرم کار داشته باشد من به این راحتی نمی‌توانم به سالن بیایم.‌ هر بار که بخواهم بیایم چیزی حدود 100 هزار تومان باید کرایه بدهم.»

علیمردانی که سابقه حضور در مسابقات را نیز دارد ادامه می‌دهد: «در مسابقات 4 جانبه هرات،‌ شرکت کردم و سوم شدم و در مسابقات دسته یک استانی نیز به لیگ برتر دست پیدا کردم اماکسی به ورزش بانوان اهمیت نمی‌دهد،‌ نگاهی به سالن ورزشی ما بیاندازید؛ با یک بارندگی کوچک همه اینها به هم می‌ریزد. من خودم چندبار به دلیل کف‌پوشهای زمین خوردم.»

سالن اختصاصی
یکی دیگر از بازیکنان به جمع ما می‌آید و می‌گوید: «من نزدیک 2 سال است فوتسال بازی می‌کنم و  این ورزش را دوست دارم و به خاطر همین علاقه می‌آیم وگرنه سالن حجاب اصلاً مخصوص فوتسال نیست. هر روز که می‌آییم اول باید تور والیبال را جمع کنیم در حالی که این وظیفه خود والیبالیستهاست که وقتی بازی‌اشان تمام می شود خودشان آن را جمع کنند. اگر میله والیبال روی پای ما بخورد چه کسی جوابگو است؟ دوست داشتم مسئول اداره ورزش بودم و برای هر ورزش بانوان، سالنی اختصاص می‌دادم؛ سالن والیبال جدا،‌ فوتسال جدا، ‌تنیس جدا و ... .»

آرزوی فوتبال روی چمن 
مریم زارع 3 سال است به این سالن می‌آید.‌ می‌گوید: ‌«ما دختران فقط دلخوش به همین ورزش هستیم. آرزوی ما این است که روی چمن فوتبال کنیم. ما دوست داریم در فضای باز ورزش کنیم و مسابقه بدهیم. هیجان بازی به رقابت است. اما متأسفانه برای دختران محدودیت است و مسئولان سخت‌گیری می‌کنند.‌ من اگر جای مسئولان ورزش بودم، زمین چمن را در اختیار بانوان قرار می‌دادم.»

ورزش بهانه‌ای برای سلامتی
ولی ...
زهرا مرزبان 16 ساله می‌گوید: «ما به اینجا می‌آییم که ورزش ‌کنیم و سالم و تندرست باشیم ولی این کف‌پوشها واقعاً ترس دارد‌. چند وقت پیش یکی از بچه‌ها به دلیل خیس بودن کف‌پوش حاصل از نم باران سر خورد و دستش آسیب دید.‌ واقعاً این سالن نیاز به رسیدگی دارد.»

عاطفه علیمردانی 26 ساله، از سال 1390 مشغول بازی فوتسال است. می‌گوید: «حدوداً 10 سال است بازی می‌کنم ابتدا با خانم زردشت و الان نیز زیر نظر مربی‌مان خانم حاجی‌پور هستم. واقعاً هر دو خوب بودند. اما متأسفانه فوتسال بانوان نی‌ریز  بدون حامی مانده است.»

چرا آقایان از سالن بانوان استفاده می‌کنند؟
یاسمن 14 ساله، 4-3 ماه است که سالن می‌آید و می‌گوید: «به خاطر تعریف‌هایی که از مربی باشگاه کردند رشته فوتسال را انتخاب کردم و علاقه‌مند شدم و الان هم یک هدف دارم و آن این که به بالاترین سطح تیم ملی برسم. مشکلات که زیاد است، اما ما با آنها کنار آمده‌ایم. سؤال من این است که اگر سالن حجاب برای بانوان ساخته شده، چرا آقایان هم از آن استفاده می‌کنند؟»

استعداد بانوان روستایی 
او به استعداد بانوان روستایی اشاره می‌کند و می‌گوید: «ما 4 نفر از روستای غدیرگه می‌آییم و‌ علاوه بر تهیه لباس و کفش ورزشی باید کرایه آژانس هم بدهیم. واقعاً رفت و آمد برایمان سخت است. الان چندماهی می‌شود که من نتوانسته‌ام برای جلسات تمرین بیایم.  اگر مسئول اداره ورزش بودم، موانعی را که سر راه ورزش بانوان  است برمی‌داشتم؛ چرا که الان می‌بینم بچه‌های روستایی با چه استعداد و علاقه‌ای ورزش را دنبال می‌کنند ولی به خاطر هزینه بالای کرایه از بازی محروم هستند.»

نیاز به حامی مالی
زهره حاجی‌پور مربی فوتسال نی‌ریز در معرفی خود می‌گوید:‌ «از 14 سالگی فوتسال کار می‌کنم و دارای کارت مربیگری و داوری هستم. ابتدا مربی فسا بودم و 4 سالی می‌شود به این سالن آمده‌ام. در این دو سال با وجود بیماری کرونا دو بار میزبان مسابقات بودیم و بچه‌های ما مقام‌هایی نیز به دست آوردند. متأسفانه مشکلی که در جامعه ورزشی ما وجود دارد‌ این است که بانوان را باور ندارند. در حالی که اگر به ورزش همین بانوان اهمیت داده شود آنها می‌توانند به مقام‌های کشوری و حتی بین‌المللی برسند. من معتقدم دختران و بانوان نی‌ریزی استعداد خوبی در این زمینه دارند. الان حدود 40 نفر به این سالن می‌آیند که تقریباً 20 نفر آنها از یک روستا هستند که رفت و آمد برایشان سخت است و می‌طلبد که مسئولان همکاری کنند تا هزینه کرایه این بچه‌ها فراهم شود، چون واقعاً حیف این همه استعداد است که بخواهد نهفته بماند.»

حاجی‌پور ادامه می‌دهد: «مشکل دیگر ما نبود ‌اسپانسر است. بچه‌های ما از نظر استعداد در رده‌های مختلف سنی پتانسیل خوبی دارند اما متأسفانه حمایت نمی‌شوند.‌ اگر کارخانه یا شرکتی اسپانسری تیم ما را قبول کند خیلی از مشکلات ما حل می‌شود. چند وقت دیگر تیم ما باید در مسابقات فوتسال لیگ برتر شرکت کند، اما بچه‌های منتخب ما هیچ تمرینی ندارند چون اکثراً از روستا هستند و برای تمرین باید به نی‌ریز بیایند که این خودش سخت است و مجبورند انصراف بدهند. به جرئت می‌توانم بگویم تنها کمکی که در این سالها به تیم ما شد این بود که آقای مختاری رئیس اداره ورزش یک سانس از سالن را به ما دادند.»

در همین زمینه نقدی در این صفحه منتشر شده است.