بی‌بی که از در آمد تو یک گلوله آتش بود.
- چی شده بی‌بی؟ با کی بحث می‌کردین؟ صداتون همه محل رو برداشته بود.
- با هی اصغر گوربه گور شده. خاک عالم تو سرُش، ینی حیف آدم که با‌ای اصغر دَهن به دَهن شه.
- اصغر کیه بی‌بی؟ اصغر آقای قصاب؟
- ها، نپه اصغر بووِی من! مرتیکه ندید بدید صد دفه ازُش گفتم ماشینتُه جلو درِ خونی ما نزن، میه تو کَتُش میره؟ دیَم میا میزنه هی پُشت دیوالِ خونِی ما!
-، ولی بی‌بی جون، خب یه طورایی کنار درِ کوچه خودشونم هس. بعدشم بزنه بی‌بی، حالا مگه چه اتفاقی میخواد بیفته؟
- تو یکی حرف نزن که هر وقت من یَی چی میگم یَی چی جواب منه میدی. اصن میفَمی چی‌چیه؟ای اصغر جزو آدمیزاد نیس. میه کم جیگر زنُش اَ دسُش خونه؟ جرئت نیکنه با خودُش دو کلوم حرف بزنه. مث سگ پاچه میگیره.
-ای بابا، ولی بی‌بی من که ندیدم هیچوقت طلعت خانوم پشت سرش حرف بزنه که.
- میه تو بویه بینی؟ اَ کِنِسیش خو دیه هر چی بگم کم گفتم. نون نیخوره، بری چی‌چیه که دو تِی دُخترُش رو دسُش باد کردن هیشکی نِیاد بوسونَتوشون، بری هینه!
- وا! بی‌بی، ولی دختراش که سنی ندارن هنوز، بعدشم دارن درس می‌خونن.
-ها دیه، پوی تو که سی رِ رد کردی، سنی ندرن... تازه غلط نکنم دودی‌ام هه، اَ قیافشم معلومه!
- وا! بی‌بی من حتی ندیدم چن ساله یه سیگار بکشه، دودی کجا بود؟
- تو کوری، چی که من تو خشت خام می‌نم توئه کور شده تو اُوینه‌ام نی‌بینی.
آمدم حرف بزنم که با سر و صدای توی کوچه دهانم بسته شد...
بی‌بی دوید سمت کوچه و نیم ساعتی بعد با چشمانی قرمز و دماغی فِش‌فِش کنان‌آمد
تو...
- چی شده بی‌بی؟ چه خبره تو کوچه؟
- اصغر مُرد!
- چی بی‌بی؟
- اصغر! اصغر مرد.
- همین اصغر آقای خودمونو میگین؟
- نپه بووِی خودُمه میگم. میونی چی‌چیه گلاب؟ یَی مردی تو عالم بود اووَم اصغر بود. دس و دلواز، خانواده‌دوس، بامرام، لوطی، اَخلاقُش خو دیه هیچی نگو...
-، ولی بی‌بی.
-، ولی و مرررررگ...
نگاهی به بی‌بی انداختم...
چقدر ما مرده پرستیم!
