توهین و پرخاشگری در حال افزایش است.
شوربختانه باید گفت خیلی‌ها با آن درگیرند فقط میزان آن کم و زیاد دارد.
نسبت دادن هرگونه ویژگی منفی به دیگران، فحاشی، داد و فریاد با الفاظ و عباراتی رکیک، بی‌احترامی به هر شکل و صورت، تهمت و افترا، نسبت‌های ناروا، شکستن شخصیت فردی و جایگاه اجتماعی دیگران در هر جا و مکان به خصوص در جمع و حضور دیگران، محل کار و فضای مجازی، همگی مصادیق توهین و پرخاشگری است.
این آسیب اجتماعی از خانواده، مدرسه، دانشگاه و ... شروع و به فضای عمومی کلی جامعه گسترش می‌یابد.
در گذشته‌ای نه چندان دور به کار بردن الفاظ تحقیرآمیز و رکیک برای دانش‌آموز و پس از آن تنبیه بدنی، رفتاری رایج بود.
وجود شیلنگ، ترکه اناری و خط‌کش در بالای تخته سیاه یا روی میز معلم مسئله‌ای عادی بود.
دانش‌آموز به هر دلیلی که خوشایند معلم نبود در کلاس درس و توسط ناظم (معاون) مدرسه در صف صبحگاهی در حضور همه دانش‌آموزان با الفاظی بسیار زننده تحقیر می‌شد یا کتک می‌خورد. خوشبختانه این مسئله از بسیاری مدارس رخت بربسته و وجود ندارد، اما گهگاهی شنیده و دیده می‌شود.
این رفتار نه تنها اثر مثبت تربیتی ندارد بلکه پیامد‌های بسیار منفی تربیتی و آموزشی داشته و اثر ماندگار و فراموش نشدنی بر روح و روان دانش‌آموز و دانشجو به جا می‌گذارد.
کم نیستند کسانی که حتی در سنین ۸۰ - ۹۰ سالگی خاطرات کتک خوردن‌ها و توهین شنیدن‌ها از معلمانشان را به ویژه در دوره ابتدایی به یاد دارند و بازگو می‌کنند.
باز کم نیستند که همین آسیب ضد تربیت و ضد آموزش و یادگیری موجب فرارشان از مدرسه و ترک تحصیل شده است.
متأسفانه برخی پدران و مادران و برادران و خواهران و در حلقه بعدی عموها، دایی‌ها، خاله‌ها و عمه‌ها به بچه‌ها در جمع خانواده توهین و فحاشی می‌کنند و حداقل اینکه با ادبیات لودگی با آن‌ها صحبت می‌کنند که قطعاً اثری منفی و بد بر جای می‌گذارد.
در مناسبات اجتماعی و فعالیت‌های اقتصادی این ناهنجاری به وفور دیده و شنیده می‌شود.
در معاملات و داد و ستد‌های اقتصادی بر سر کمترین اختلاف، فحاشی و توهین شروع می‌شود.
در حین رانندگی به ویژه در خیابان‌ها و بلوار‌های شهر‌های کوچک و بزرگ با اندک ناراحتی از راننده دیگر، فریاد و بوق و چراغ و داد و بیداد فضای اجتماعی را تاریک و آلوده و کثیف می‌کند و دامنه توهین و پرخاشگری را گسترش می‌دهد به طوری که به مسئله‌ای معمولی تبدیل شده است.
البته روی دیگر سکه را هم باید دید؛ زمانی که دانش‌آموز یا دانشجو درس نخوانده و امتحانش خوب نشده و درس پاس نگردیده در غیاب معلم و استاد هر واژه و جمله توهین‌آمیزی را نثار او می‌کند.
همینطور اگر پلیسی اِعمال قانون کرد به محض دریافت قبض یا پیامک جریمه اولین جملات توهین و هتاکی شروع می‌شود.
قبل از انقلاب در پادگان‌های آموزشی، توهین و فحاشی به سرباز یا درجه‌دار پایین دست رایج بود و موجب تحقیر می‌شد که خوشبختانه پس از انقلاب رفع شد.
در حوزه سیاسی این آسیب متأسفانه در سراسر دنیا رواج دارد.
رقبای سیاسی، احزاب رقیب، مقامات هم سطح و غیر همسطح با توهین و افترا همدیگر را مورد خطاب قرار می‌دهند.
این روز‌ها که رقابت‌ها و تبلیغات انتخابات مجلس شروع شده متأسفانه این رفتار غیر قابل دفاع به کار گرفته می‌شود و کاندیدا‌های رقیب یا طرفداران و هوادارانشان بویژه در فضای مجازی با بد‌اخلاقی با ابزار توهین، بدگویی، افترا و نسبت‌های دروغ سعی در تخریب طرف یا طرف‌های مقابل می‌کنند که هیچ توجیهی ندارد و امید می‌رود هم کاندیدا‌ها و هم هواداران آن‌ها در آشکار و پنهان وجمع‌های کم و زیاد از این رفتار ناپسند خودداری کنند.
با توهین نمی‌توان از رقیب جلو افتاد.
چون بحث از انتخابات مجلس به میان آمد لازم است بنویسم مجموعه رسانه‌ای نی‌ریزان فارس، پایگاه خبری هورگان و ماهنامه نی‌تاک بر پایه وظیفه رسانه‌ای مرسوم در کشور و جهان، اعلام آمادگی کرده که تبلیغات قانونی کاندیدا‌ها را چاپ و منتشر کند چه در نسخه چاپی کاغذی و چه فضای مجازی.
این تبلیغات و تبلیغات رسانه‌ای مرسوم که در رسانه‌های دیداری و شنیداری نیز رایج است در قبال دریافت هزینه انجام می‌شود و به هیچ وجه به معنای طرفداری از هیچ کاندیدایی نیست. موضع ما بی‌طرفی کامل است.
اگر کاندیدایی در روزنامه تبلیغات منتشر کرد به معنای طرفداری ما از او نیست و اگر کاندیدایی منتشر نکرد به معنای مخالفت ما با او نخواهد بود.
از لحاظ جناح‌بندی‌های سیاسی نیز همین جا با تأکید می‌نویسم که ما هیچ کاندیدایی در انتخابات مجلس شورای اسلامی و مجلس خبرگان نداریم.
شاد و سالم و موفق باشید
