حامی محیط‌زیست، حسن رشیدی‌‌پور گور آسیایی از راسته فرد سمان و خانواده اسب و الاغ است که انسان در طول تاریخ هرچه تلاش کرد نتوانست آن را رام کند.
از پاکستان تا افغانستان، شمال و غرب قفقاز شمال عراق و ایران پراکنش داشته که در حال حاضر پارک ملی قطرویه، پارک ملی توران و پارک ملی کویر زیستگاه آن است.
بیشترین جمعیت آن در پارک ملی قطرویه با بیش از هزار فرد برآورد می‌شود. یک نمونه گور هم با خطوط سیاه و سفید، مختص قاره آفریقا است.
عمر گور آسیایی حدود ۴۰ سال است و زمانی که به روزهای پایانی عمر خود می‌رسد، از گله جدا شده و مدتی تنها زندگی می‌کند.
گفته شده که بهرام‌گور یکی از پادشاهان ساسانی، علاقه زیادی به شکار گور داشته و عاقبت هم در همین راه جان خود را از دست داده است.
پارک ملی قطرویه علاوه بر این که زیستگاه اصلی گور آسیایی در جهان است، تعداد قابل توجهی جبیر، کل و بز، گربه وحشی، روباه، گرگ، کفتار، زاغ بور، هوبره، کبک و تیهو نیز در آن زیست می‌کنند.
منطقه حفاظت شده بهرام گور قطرویه در سال ۱۳۵۱ با وسعت بیش از ۴۰۰ هزار هکتار تحت حفاظت قرار گرفت که در دهه ۸۰ حدود ۴۰ هزار هکتار از آن تحت عنوان پارک ملی ثبت شد تا بیشتر از آن حفاظت شود.
زیستگاه اصلی و مرکزی گور‌ها در حال حاضر همین محدوده پارک ملی است؛ اما در زمانی که با کمبود علوفه و آب مواجه شوند، به سایر قسمت‌های منطقه حفاظت شده نیز مهاجرت می‌کنند.
جا دارد از تلاش شبانه‌روزی محیط‌بانان اداره پارک ملی قطرویه و محیط‌زیست شهرستان نی‌ریز و استان فارس که با کمبود امکانات از این گنجینه بی‌نظیر محافظت می‌کنند، تشکر و قدر دانی کنیم.
بدون تردید اگر از پتانسیل این منطقه در جهت رونق صنعت گردشگری با برنامه‌ریزی و همکاری مسئولان در سطح ملی استفاده می‌شد، سالانه شاهد حضور هزاران توریست خارجی جهت مشاهده زیبایی‌ها و حیات وحش این منطقه بودیم؛ همان طور که سالانه بسیاری از مردم جهان با پرداخت هزینه زیاد برای دیدن حیات وحش به کشور کنیا در آفریقا سفر می‌کنند.
