او را می‌توان نمادِ پرورشِ درستِ یک استعدادِ نابِ ورزشی دانست. / جزء 10 مدرس مربیگری زورخانه‌ای کشور هستم
کسی که موفقیت در ورزش و بویژه مربیگری را به موقع و پله به پله طی کرد و حالا از مربیان سرآمد کشور در ورزش باستانی است و نقش مهمی در موفقیت‌های ورزشی نی‌ریز، استان و حتی کشور داشته.
چه بسا اگر باستانی جایگاه جهانی در حد دیگر ورزش‌ها داشت، او اکنون می‌توانست در لیگ‌های اروپایی هم حرف برای گفتن داشته باشد.
محمدحسین حکمت‌پور جوان محجوب نی‌ریزی ۳۲ ساله است و زاده‌ی کوی امام‌مهدی.
با این سن، اما در ورزش باستانی پخته و باتجربه است و در مربیگری مقام‌های زیادی از جمله دوم تیمی زورخانه‌ای کشور در سال ۸۷، دوم کشوری در مسابقات چرخ سال ۹۳، مقام‌های متعدد استانی در رشته‌های چرخ تیز، چرخ چمنی، دوازده‌گانه زورخانه‌ای و تیمی زورخانه‌ای از سال ۷۹ تا ۹۴ و چندین مقام دیگر در کارنامه دارد.
قبل از مربیگری به صورت تخصصی رشته چرخ چمنی کار می‌کرد.
با او گپ و گفتی داشتیم که می‌خوانید.
*****
چطور با زورخانه آشنا شدید و به مربیگری رسیدید؟
زورخانه را با معرفی برادران کشاورز شروع کردم. در برهه‌ای از زمان یعنی حدوداً تا سال ۷۹ که بنده وارد مسابقات کشوری شدم، ورزش زورخانه در نی‌ریز به صورت سنتی کار می‌کرد.
البته نه به این معنا که مقام‌آور نبود بلکه تمرینات و استعدادیابی منظمی نداشتیم و روند یکنواخت و سنتی که از سال ۶۵ وجود داشت ادامه پیدا کرده بود.
از سال ۸۶ مربیگری را شروع کردم و تیم خردسالان نی‌ریز را برای اولین‌بار به اولین دوره مسابقات استانی خردسالان بردم و در آنجا قهرمان فارس شدیم.
بعد از آن برای اولین بار مربیگری را در مسابقات کشوری به میزبانی کرج تجربه کردم و مقام هفتم کشور را به دست آوردیم.
تیم خردسالان آن زمان همگی را خودم به زورخانه آورده بودم شامل: محمد حسین عباسی، محمد غرائی، مهدی محرومی، پوریا سالخورده، حسین صنعتی، علیرضا خواجه و جواد مسلمان.
در حال حاضر تعدادی از همین بچه‌ها از مربیان خوب زورخانه‌ای هستند و محمد غرائی بهترین آن‌ها در مربیگری است که سه سال جزء مربیان برتر ایران شده است.
بعد از تغییر در نحوه استعدادیابی از سنتی به سبک جدید، در این ۱۷ سال مربیگری‌ام توانستم با تیم نی‌ریز ۹ سال قهرمان خردسالان فارس، ۱۴ سال قهرمان نونهالان فارس، ۱۳ سال قهرمانی نوجوانان فارس، ۹ سال قهرمان جوانان فارس، ۲ سال قهرمانی امید‌های فارس و ۲ سال قهرمانی بزرگسالان فارس را کسب کنم.
بعد از مقام‌آوری در فارس مربیگری ۷۰ تیم منتخب فارس را در کشور برعهده داشتم. همچنین ۲ سال مربیگری نونهالان در لیگ برتر زورخانه‌ای کشور را انجام دادم و در سال ۹۸ سرمربی تیم ملی نونهالان شدم.
در همه این ادوار ورزشکاران نی‌ریز به همراه من ۱۸۶ مدال کشوری به دست آوردند.
در حال حاضر نی‌ریز در رشته سنگ و تیمی زورخانه‌ای در کشور، هم در مسابقات و هم در آموزش قدرتمند است.
البته در این رشته‌ها فراز و فرود‌هایی هم داشته‌ایم، اما اغلب حرف اول سنگ در کشور را ما می‌زنیم.
همچنین هرسال در رشته تیمی مقتدرانه قهرمان فارس و صاحب سکو در کشور هستیم، به طوری که وقتی فدراسیون داشت کتابی آموزشی در مورد زورخانه می‌نوشت، نوشتن فصل سنگ زورخانه را به ما سپرد.
در این موارد، آموزش ما نسبت به شهر‌ها و استان‌های دیگر اصولی‌تر، ساده‌تر و متفاوت‌تر است. ما در سال ۹۷ از پنج وزن سنگ جوانان کشور، ۴ طلا در این رشته دریافت کرده‌ایم که درخشان‌ترین قهرمانی در تاریخ زورخانه بود.
به جز مقام‌هایی که آوردیم سه نفر از تیم پهلوانک‌های ایران زمین که در برنامه عصر جدید حضور داشتند و حرف‌هایی برای گفتن داشتند از تیم ما بود که توانستند دراین برنامه دوم شوند که این کار بزرگی بود.
امروز من جزء ۱۰ مدرسی هستم که در کشور مربیگری ورزش زورخانه‌ای را تدریس می‌کنم.
امسال در اصفهان آموزش مربیان این استان را که در حال حاضر بهترین استان زورخانه‌ای ایران است انجام دادم و همچنین مربیان استان‌های چهارمحال بختیاری، بوشهر، خوزستان و فارس را آموزش داده‌ام.
در دو سال اخیر، کلاس‌های توجیهی مربیان مسابقه‌ای ۳ استان کشور را عهده‌دار بودم.
همچنین مدرس و مسئول طرح زورخانه‌ای شهید طوقانی در فارس هستم که در آن، مربیان ۶۰ منطقه از آموزش و پرورش استان را دعوت کردیم تا مربیان پس از آموزش‌های لازم، از اول مهرماه سال آینده ورزش صبحگاهی مدارس را با ضرب و نوای زورخانه‌ای شروع کنند که طرح جالبی است و امیدوارم عملی شود.
به جز مربیگری کار‌های مدیریتی هم داشته‌اید؟
به کار‌های مدیریتی علاقه زیادی ندارم، ولی با این حال ۶ سال مسئول کمیته استعدادیابی فارس، ۴ سال مسئول شورای جوانان زورخانه‌ای فارس، ۱ سال مسئول کمیته آموزش استان، ۷ سال مدیر تیم‌های پایه استان، ۲ سال عضو شورای عالی جوانان ورزش کشور و همچنین مسئول تیم‌های زورخانه‌ای آموزش و پرورش استان بوده‌ام.
با این هم مسئولیت وقت مربیگری هم دارید؟
در حال حاضر کار من کوچ کردن در مسابقات است. بدین صورت که بچه‌ها تمریناتشان را زیر نظر مربیانشان انجام می‌دهند و در مسابقات استانی شرکت می‌کنند و در استان اول می‌شوند و یا از نظر ما با کیفیت هستند.
در اینجا من تیم را می‌بندم و در مسابقات کشوری شرکت می‌دهیم. یعنی بدین صورت که بخواهم تیم را تمرین دهم یا آموزشی کار کنم نه.
با این همه سابقه و مقام کشوری چرا در لیگ کشور تیم داری نمی‌کنید؟
هزینه‌ها زیاد است.
ما سال گذشته تیم نی‌ریز را به عنوان شهدای مردمی شاهچراغ شیراز در مسابقات شرکت دادیم. اگر بودجه داشتیم قطعاً امسال هم شرکت می‌کردیم و می‌توانستیم در بدترین حالت مقام سوم را به دست بیاوریم و دو پخش زنده داشته باشیم با نام نی‌ریز.
با توجه به اینکه در لیگ برتر بزرگسالان تیم ندارید، آیا بازیکنانتان در تیم‌های دیگر بازی می‌کنند؟
امسال دو بازیکن به نام‌های ابوالفضل شاهسونی و سعید فتحی را به تیم یزد و ارشیا رزمی را در رده نوجوانان به تیم البرز فرستادیم.
در رده بزرگسال، اما اصلاً شرکت نمی‌کنیم و برنامه‌ای برای بزرگسالان نداریم.
پرداختن به رده بزرگسالان باعث می‌شود ما از ورزشکاران پایه بریده شویم و از رقبا عقب بمانیم.
ولی به هر حال لازم است در بزرگسال نیز کسانی را برای رقابت به مسابقات بفرستیم. چون نسل ۸۶ را که پرورش داده بودیم، الان در رده بزرگسال هستند و می‌شود با آن‌ها مقام به دست آورد و موفق بود که البته امسال همین تیم بزرگسال ما قهرمان استان شده، اما نگاه ما استانی نیست و کشوری است.
حد مطلوب ما و نظم و ادامه‌دار بودن را می‌پسندیم نه شرکت کردن هر از گاهی.
مسابقات کشوری انفرادی زورخانه به میزبانی قزوین سال ۱۳۸۵
از چپ: محمد حسین حکمت پور، امین مسلمان، ورزشکار اراکی
بقیه رشته‌ها چه کنند که در پایه موفق باشند؟
در تیمشان ثبات مدیریتی داشته باشند. استعدادیابی و برگزاری کلاس‌هایشان منظم باشد.
با خانوادهها و ورزشکاران صادق باشند و اهل بزرگنمایی نباشند.
برای نمونه یک مسابقه چند جانبه را بین‌المللی نگویند؛ و چیزی که نمی‌خواهم در مورد آن زیاد صحبت کنم این است که همه چیز شهریه نیست.
من منکر شهریه گرفتن نمی‌شوم، اما اگر از ۷۰ نفر، ۵ نفر به تیم اصلی راه می‌یابند، دست کم دو نفر از آنان افرادی هستند که وضعیت مالی مناسبی ندارند.
اینطور بگویم بچه‌هایی که از لحاظ مالی ضعیف‌ترند، در ورزش پرتلاش‌تر و موفق‌ترند.
فشار آوردن به خانوادهها برای شهریه را به هیچ عنوان دوست ندارم.
مورد دیگری که باعث پیشرفت یک رشته ورزشی می‌شود شخصیت مربی است.
خانوادهها اولین نگاهشان به ورزش، نگاه تربیتی است.
برای پدر و مادر بیشتر از قهرمانی فرزندشان در استان و کشور، اخلاق‌مداری و تربیت او مهم است.
از این نظر مربی باید شاخصه‌های تربیتی و اخلاقی بسیار خوبی داشته باشد و بتواند مثلث ارتباطی خوبی بین خود، خانواده و ورزشکار ایجاد کند.
موضوع دیگر جوان‌گرایی در مربی است. تفاوت سنی بین مربی و شاگرد نباید زیاد باشد.
این باعث درک متقابل می‌شود. خصوصاً مربیانی که در رده پایه کار می‌کنند، نباید سن زیادی داشته باشند.
همانطور که الان میانگین سنی مربی‌های زورخانه ۲۱ سال است.
- اگر شما رئیس اداره ورزش و جوانان بودید، چه می‌کردید؟
می‌خندد و می‌گوید: استعفا می‌دادم! ولی جدا از این‌ها، مسئولیت کار چه با آقای فرج‌زاده باشد، چه مختاری یا جوکار و چه هرکس دیگر، کار سختی است.
اداره ورزش و جوانان، خانواده‌ای است با سی هیئت و فرزند که به همه باید پاسخگو باشی.
آن هم خانواده‌ای که هیچ بنیه مالی ندارد. اداره کردن ورزش امروز بدون داشتن بنیه مالی مستمر، واقعاً سخت است.
در هر چیز باید استمرار باشد.
اگر من رئیس اداره ورزش و جوانان بودم، پنج رشته را که احتمال قهرمانی و پیشرفت در آن زیاد بود، به عنوان رشته‌های شاخص و حرفه‌ای و بقیه را به عنوان آماتور اعلام می‌کردم و تعامل بهتری با عوامل موفقیت هر هیئت ورزشی داشتم.
البته باید در این مورد امر استعدادیابی را در نظر گرفت و باید دید بچه‌های نی‌ریز در چه رشته‌ای استعداد دارند.
به طور مثال در شهر جویبار کشتی، در شهر شیراز فرنگی و در شهر زاهدان کبدی، ورزش‌های شاخص آن شهر‌ها هستند و به طور حرفه‌ای روی آن‌ها تمرکز دارند و برای آن‌ها هزینه می‌کنند تا نتیجه بگیرند و درستش هم همین است.
از کار‌های دیگری که می‌توان در تربیت‌بدنی انجام داد، رفع مشکل وسیله ایاب و ذهاب است.
اگر این مشکل رفع شود، باور کنید ۷۰ درصد مشکل ورزشکاران رفع می‌شود.
چند مربی و داور در نی‌ریز پرورش داده‌اید؟
آقایان محمد غرائی، امیرحسین آقاحسینی، امیرحسین فرهودی و سید فهیم‌رضا معصومی از افرادی بودند که بنده کار آموزش آن‌ها را بر عهده داشتم و در حال حاضر به عنوان مربی فعالیت دارند.
توصیه‌تان به خانوادهها در مورد ورزش چیست؟
ورزش را مزاحم زندگی و درس بچه‌ها نبینند.
بچه‌ها باید فارغ از هر شغلی در آینده، یک راه ورود برای اجتماع داشته باشند و چه بهتر که این راهِ ورود ورزش باشد.
همیشه کسانی که ورزش می‌کنند، جایگاهشان در خانواده به نوعی از بقیه افراد خانواده بالاتر است.
از خاطرات تلخ و شیرین ورزشی‌تان بگویید؟
موفقیت نسل بعد از خودم در مربیگری و داوری برایم همیشه شیرین است، همانطور که وقتی محمد غرائی عنوان برتر مربی و داور ایران را کسب کرد، امیرمحسن آقاحسینی و امیر حسین فرهودی با ۲۰ سال سن تیم را کوچ می‌کنند، سید فهیم‌رضا معصومی با ۲۴ سال سن مدرسه پهلوانی را تمرین می‌دهد بسیار خوشحال می‌شوم یا شرکت کردن بچه‌ها در برنامه‌های تلویزیونی مثل عصر جدید. این‌ها برایم شیرین هستند.
اما بدترین خاطره‌ام به فوت حامد و امیرحسین کیخسروی برمی‌گردد. سال ۹۳ ما توانستیم برای اولین بار در تاریخ زورخانه‌ای فارس قهرمان جوانان کشور شویم و حامد کیخسروی هم جزء تیم ما بود و جزء تیم ملی ۱۲ نفره شد.
ولی متأسفانه ۲۳ روز بعد از مسابقات ایشان از بین رفت و این موضوع آنقدر در روحیه‌ام تأثیر بد داشت که یک سال و اندی پا به زورخانه و هیچ مسابقه‌ای نگذاشتم.
