اولین دبیر ورزش نی‌ریز با لیسانس تربیت‌بدنی بودم. با خبر شدیم حسن حقیقی، اولین معلم ورزش نی‌ریز در ۸۰ سالگی جان به جان‌آفرین تسلیم کرده است.
ضمن عرض تسلیت به جامعه ورزش و خانواده گرامی ایشان، در زیر گزیده‌ای از گفتگوی ما با زنده‌یاد حسن حقیقی را که در شماره ۸۳ نی‌ریزان فارس به تاریخ ۲ خرداد ۱۳۹۵ به چاپ رسیده می‌خوانید.
******
- حسن (محمد ابراهیم) حقیقی متولد سال ۱۳۲۲ در نی‌ریز کوچه حاج‌سیدعلی (مسجدالزهرا) است.
و دوره دبستان را در مدرسه فرهمندی شروع کرد و دوره‌ای از دبیرستان را در مدرسه شاهپور شیراز گذراند. دیپلمش را در مدرسه احمد نی‌ریزی با مدیریت زنده‌یاد سیدمحمود طباطبایی گرفت و پس از دوران تحصیل، در سپاه دانش میناب بندرعباس شروع به کار کرد.
حقیقی سال ۱۳۴۳ در نی‌ریز استخدام شد، بیش از یکسال در مدرسه، ولی عصر قلعه خواجه بود و یک سالی هم برای تدریس به بشنه رفت. پس از آن برای شرکت در کنکور با مرحوم سیدحسن فقیه، دکتر حاج‌محمدی و عبدالحسین مهدوی راهی مشهد مقدس شد.
او می‌گوید: «در دانشسرای عالی قدیم (دانشگاه تربیت معلم جدید) در تهران قبول و در سال ۱۳۵۱ فارغ‌التحصیل رشته تربیت بدنی با گرایش والیبال شدم.
کمالیان رئیس اداره فرهنگ نی‌ریز (اهل سیرجان) از من خواست که به نی‌ریز بیایم. من به شرط اینکه تمام وقت کار کنم، پذیرفتم؛ چون کار نبود، چند ساعت جغرافیا، فیزیک، املاء و انشاء با حقوق ماهیانه ۵۰۰ تومان در دبیرستان به من دادند و مشغول شدم.
مرحومان حاج غلامحسین داوری مدیر دبیرستان احمد و شهید ناصر صابر مدیر دبیرستان شعله بودند. هیچ امکاناتی نبود، نه سالن ورزشی بود و نه مکانی برای ورزش دانش‌آموزان.
یک تشک کشتی بود که آن زمان در تربیت بدنی به ریاست مرحوم آقای میرسپاسی ۱۰ -۱۱ سال خاک می‌خورد.
خلاصه، با رایزنی تمرینات کشتی را شروع کردیم. اولین کشتی‌گیران، عزیز نظری، بیژن پاکنیت، شهید علیرضا اکرام‌پور، حسن رضائیان و حسین طاطی بودند.
سالن کشتی‌امان همان سالن مدرسه شعله بود و همه نی‌ریزی‌ها در آن سالن کوچک مدرسه تمرین می‌کردند.
همان زمان که تیم والیبال را تشکیل دادیم، رضا مسلمان‌حقیقی، اسماعیل داودی، مرحوم نعمت‌شرفدینی و مرحوم سیدحبیب طباطبایی دانش‌آموزان مدرسه بودند.
همان زمان هم با کمک مرحوم بهمن عباس‌نژاد تیم هندبال را تشکیل دادیم و، چون بازیکنی نبود، دو نفر را از بیرون به عنوان بازیکن آوردیم که یکی از آن‌ها معصوم‌زاده بود و دیگری فتاح‌پور.»
حقیقی در ساعاتی غیر از وقت ورزش دانش‌آموزان و خارج از وقت مدرسه نیز تیم‌ها را به صورت افتخاری تمرین می‌داد.
همان زمان محمد قرایی، مرحوم عطاء میرزازاده، مرحوم بهمن عباس‌نژاد، مرحوم محمدآقا طیبی و مرحوم حاج غلامرضا سروی نیز با وی همکاری می‌کردند.
در همان سال مسابقات آموزشگاهی استان در کازرون برگزار شد که تیم نی‌ریز در بسکتبال به مقام دوم تیمی رسید؛ در شرایطی که به دلیل کمبود بودجه با یک توپ در فضای باز و زیر برف و باران تمرین می‌کردند.
کار به جایی رسید که حتی حقیقی مجبور شد لباس تیم را هم از جیب خودش تهیه کند. مثل بقیه بچه‌ها که بیشتر از جیب خودشان هزینه می‌کردند.
او در مورد میرسپاسی می‌گوید: «هیچگونه همکاری و تعاملی بین تربیت‌بدنی و آموزش و پرورش نبود. باوجود عدم همکاری اداره تربیت بدنی، تیم بسکتبال نی‌ریز را به فیروزآباد بردم و تیم قدر جهرم را که عنایت‌ا... آتشی (کارشناس، گزارشگر و مفسر ورزشی که در مسابقات مهم بسکتبال صدای او را می‌شنویم) به عنوان مربی در آن حضور داشت، شکست دادیم و قهرمان استان شدیم.
این در شرایطی بود که جهرم را به عنوان قهرمان مسابقات پیش‌بینی می‌کردند. اما ما موفق شدیم آن‌ها را در فینال شکست بدهیم.»
آن زمان نادر ساوه‌ای، محمد قرائی، عطاء میرزازاده، اسماعیل داودی، شهید غلامرضا کاتوزیان، مرحوم علی ساوه‌ای، علی پسندخاطر، حسین سرچهانی، احمد گلچین و رضا آزاد جزو تیم نی‌ریز بودند.
محمد قرائی خیلی به قهرمانی تیم کمک کرد و خودش تیم را تمرین می‌داد.
به گفته حقیقی آن‌ها بعد از قهرمانی حتی پول بازگشت به نی‌ریز را نداشتند.
*****
آن زمان در تربیت بدنی زمین چمن نبود و هیچ سالن ورزشی وجود نداشت.
حسن حقیقی همان موقع تیم فوتبال را تشکیل داد و مرحوم علی‌فیض‌آبادی ضمن اینکه کاپیتان بود، تیم را هم تمرین می‌داد.
او می‌گوید: «من به تنهایی تیم‌های مختلف را مدیریت کردم.
سال ۱۳۵۹ از نی‌ریز به کرج رفتم و سال ۱۳۶۷ به طور کلی خودم را بازنشسته کردم و دیگر دنبال ورزش نرفتم. کرج که بودم، با توجه به اختلافاتی که داشتم استعفا دادم و با ۲۵ سال سابقه کار دیگر فضا را برای کارکردن مناسب ندیدم؛ چون هر کس بدون تخصص می‌خواست مدیریت کند.»
حقیقی دلیل عقب‌ماندگی والیبال و بسکتبال را در شهرستان‌هایی مثل نی‌ریز که پیشینه خوبی در این رشته‌ها دارند، در این می‌داند که در استعدادیابی و کشف استعداد‌ها ضعیف عمل کرده‌ایم.
البته او در زیرساخت‌ها کمبودی نمی‌بیند؛ اما معتقد است باید جوان‌ها را از بازی‌های کامپیوتری و تفریحات ناسالم دور کرد و به میادین ورزشی آورد.
به گفته وی اگر مدیران ما در این زمینه خوب عمل کنند، موفق می‌شوند.
به نظر حسن حقیقی، شهرستانی مثل نی‌ریز استعداد و جوان باهوش در ورزش کم ندارد؛ اما باید زمینه رشد و علاقه‌مندی آن‌ها به ورزش را با کمک مربیان آموزش دیده و کاربلد فراهم کرد.
او می‌گوید: «من عشق، علاقه، شور و انگیزه زیادی در جوانان امروزی نمی‌بینم؛ اما آن زمان جوانان لبریز از این صفات خوب بودند.
بازیکنان با عشق و علاقه زیاد در باران و برف برای رسیدن به موفقیت تلاش می‌کردند؛ چرا که جوانان مشغولیت دیگری نداشتند و فقط به ورزش روی می‌آوردند.
*****
همسر وی اهل کرج است و به همین دلیل حقیقی در آنجا ماندگار شد. او ۳ فرزند دارد؛ دو پسر و یک دختر.
پسرانش یکی دکترای کشاورزی و دیگری مهندسی عمران دارد و دخترش هم خانه‌دار است. به دلیل عمل قلبی که داشته، هر صبح پیاده‌روی و ورزش می‌کند.
او می‌گوید: «نی‌ریز را خیلی دوست دارم و افتخار می‌کنم که نی‌ریزی هستم. من این را در مراسم خواستگاری خود در کرج هم اعلام کردم و خودم را گم نکردم.
پدرم لاری و مادرم یزدی است. من در نی‌ریز به دنیا آمدم و باعث افتخارم است که اولین شهید نی‌ریز، خواهرم صفا حقیقی است.»
او خودش را اولین دبیر ورزش نی‌ریز می‌داند.
البته ظاهراً مرحوم محمدجواد زهری هم معلم ورزش بوده، معلم ورزشی که به گفته او تحصیلات ورزشی نداشته است.
