شماره‌ی پیش در سرمقاله آمد که استعداد‌های فراوانی در نظامِ آموزش و پرورش ما هرز می‌رود و به راهِ درست هدایت نمی‌شود و به آنجا که باید نمی‌رسد.
از آن جمله چه بسا دانش‌آموزی استعداد ریاضی دارد، اما به تجربی فرستاده می‌شود.
انگار رشته تجربی تونلی است که از این طرف به صف دانش‌آموزان را وارد می‌کنیم و از آن طرف به ستون پزشک حاذق تحویل می‌گیریم.
اما می‌بینیم و می‌دانیم که اینگونه نیست و این طفلکان معصوم قربانی آمال معلمان و آرزو‌های خانواده‌ها می‌شوند.
نکته‌ی ناگفته این که از جمله رشته‌های بسیار خوب برای آینده بچه‌ها، فنی و حرفه‌ای و کار و دانش است.
اما هم اقبال به آن کم است و هم آنان که به این رشته‌ها می‌روند آنطور که باید، ورزیده‌ی بازار کار نمی‌شوند.
همین الان و در همین شرایط حتی بازارِ کارِ اروپا تشنه و پذیرای متخصصانِ فنی است و به راحتی به آنان ویزا می‌دهد.
چه برسد به بازارِ داخلیِ خودمان که مثلاً یک استادکارِ برق صنعتی درآمد و اعتباری به مراتب بیشتر از یک کارمند و حتی پزشک دارد.
اگر کسی استعداد فنی داشته باشد و آموزش‌های فنی مدرسی و دانشگاهی را خوب فرا بگیرد و سابقه‌ی کاری نسبی برای خود دست و پا کند، بسیاری شرکت‌ها از جمله همین فولاد نی‌ریز یا گل‌گهر برایش سر و دست می‌شکنند.
حدود ۲۰ سال پیش به همت جناب آقای حاج علی‌اکبر همتایی و خیریه الزهراء، دوره آموزش پتروشیمی در نی‌ریز برپا شد و بسیاری جوانان نی‌ریز و دیگر شهر‌ها آموزش دیدند و جذب صنایع نفت و گاز و پتروشیمی شدند و پیشرفت‌های خوبی هم کردند.
بسیار دیده‌ایم که اگر بخواهی یک استادکارِ خوب در هر رشته‌ای شامل: مکانیک یا برق‌کار خودرو، برق کار خانگی یا صنعتی، دینام‌پیچ، تعمیرکار وسایل منزل، جوشکار، نجار، کابینت‌ساز، نقاش، خیاط و ... پیدا کنی باید مدتی انتظار و منت بکشی و نوبت بگیری تا بلکه کارت انجام شود.
همچنین آشپز ماهر رستوران و استادکار شیرینی‌پزی نیز بسیار کم است.
در همین بازاری که بسیاری کسبه از کسادی آن می‌نالند، نمی‌توان استادکار خوب رشته‌های بالا را به راحتی گیر آورد.
پس همین بازار نشان می‌دهد که چه اقبالی به مهارت‌های فنی دارد.
نمونه‌ی جالب، فرزندِ برومندِ استاد محمد پرش، تعمیرکار چیره‌دست یخچال در سال‌های قبلِ نی‌ریز بود که به لطفِ مهارت‌آموزی از پدر و هوشِ فنی سرشار خود و البته هدایت تحصیلی درست، در چند مسابقه جهانی مهارت فنی و اختراعات، مدال آورد و خود و پدر به راحتی توانستند جذب بازارِ کار اروپا شوند.
خدای را شکر.
در این شرایط جای خالی مرکزی که به کودکان از دوره دبستان آموزش‌های فنی بدهد به شدت احساس می‌شود.
یک کودکِ دبستانی که استعداد فنی دارد، اما پدرش کار فنی ندارد، چگونه باید آموزش‌های فنی ببیند؟
زمانی این پیشنهاد را با واسطه‌ای به رئیس محترم مرکز آموزش فنی و حرفه‌ای نی‌ریز دادم که دوره‌های مهارت‌آموزی مخصوص کودکان دبستانی برپا شود و با هزینه خانواده‌ها، کودکان آموزش ببینند. آموزش‌هایی چون: آشنایی با ابزار، برق مقدماتی، مکانیک مقدماتی و غیره.
اما به ظاهر قوانین اجازه چنین کاری به آن‌ها نمی‌دهد و نمی‌توانند به افراد زیر ۱۵ یا ۱۶ سال آموزش بدهند.
چه ایراد دارد که با پیشنهاد مرکز نی‌ریز و با هماهنگی استان، چنین دوره‌های برپا شود و چه بسا همین دوره‌ها آینده این فرزندان را تأمین کند؟
چنین باد
کارخوبیه. ایشاالله ادامه بدن.نون تو مهارته 
