بی بی خریدهایش را گذاشت روی زمین و گفت:
- به نظرُت این چن قلم جنسو چن شده؟
- نمی‌دونم بی‌بی. چن؟
- حالا یَی حدسی بزن.
- نمی‌دونم بی‌بی خب.
- ووووی حالا خَور مرگت یَی چی بوگو.
- نمی‌دونم بی‌بی خب، چی بگم؟ سیصد تومن حتمن.
- سیصد تومن؟ باشه! میدنُت.
هی قوطی روغنو با‌ای مرغو با نیم کیلو پنیر و دو تا هندونه شده پونصد و شص تومن.
- شوخی میکنی بی‌بی.
- قیافِی من الان مث آدمی هه که درن شوخی می‌کنن؟
- نه بی‌بی اصلاً.
- میه دیه میشه چی بسونی دختر؟ میه میشه نون بخوری؟ ینی یَی وضی شده که میری درِ کوچه رِ واز میکنی نیگا تو کوچه میکنی مییِی تو خونه میشه دویس هزار تومن!
- بله بی‌بی، راس میگین بخدا...
خرید‌ها را برداشتم و پاتند کردم به طرف آشپزخانه که بی‌بی صدایم زد...
- هوووووی، اینارِ کجا می‌بری؟
- می‌برم آشپزخونه دیگه بی‌بی، یه چیزی درس کنیم برا ناهار ظهر.
بی‌بی ابرویی انداخت بالا.
- چی‌چی مثلاً؟
به مرغ توی دستم اشاره کردم.
- مرغ که گرفتین بی‌بی. یه چلو مرغ چیزی بخوریم دیگه.
- گِل مزار بخوری تو نه مرغ! میفمی هی مرغو چن شده؟ دویس تومن.
ینی مرغ نخوری نیشه؟
- چی بگم والا بی‌بی؟ باشه.
میخواین شامی درست کنیم؟
- شامی؟ میفمی گوشت کیلو چنه دختر؟
یر ناحق بخوری نه شامی.
حتماً نون ساندویچی دونِی چار هزار تومنم مِخی.
- کته بخوریم بی‌بی؟
- برنج ندریم. پولم نداشتم بسونم.
- چطوره تیلیت بخوریم بی‌بی.
تیلیت کشک.
می‌دونین چن وقته نخوردیم.
- یَی قوطی کشکی درن میگن سی چل هزار تومن دختر.
با‌ای نونِی بازارم خو نیشه تیلت کنی.
سه چار تام نون محلی ماخا، سبزی و خیارسبز و اینام دیه به کنار.
پس چکار کنیم بی‌بی؟
بلند شد لباس‌هایش را پوشید.
- کجا بی‌بی؟
- من خو میرم خراب میشم خونِی اصغر، توام یی فکری به حال خودُت بکن.
