مهم‌ترین دغدغه‌اش ورزش نیریز است و جوانان نی‌ریزی که به قول او این روزها به خاطر بی‌مسئولیتی مسئولین دست از ورزش کشیده‌اند.
مجید البرزی از فوتبالیست‌های نی‌ریزی است که فوتبال را از محله قدیمی شادخانه شروع کرد. 47 ساله است. فوق لیسانس مدیریت دارد و هم‌اکنون ریاست نقله پست استان فارس را بر عهده دارد. با وجود اینکه مدت‌ها ساکن شیراز است، دلش می‌سوزد به حال ورزش این روزهای نیریز...
-ورزش را از چه سالی شروع کردید؟
از 9-8 سالگی و با فوتبال.
- امکانات آن زمان چگونه بود؟
خوب نبود. یک توپ داشتیم و دو تا سنگ هم دروازه بود. نه لباس ورزش درستی داشتیم و نه زمین چمنی. 13-12 ساله که بودیم، روی زمین خاکی کنار قلعه اس‌پی‌آر تمرین می‌کردیم. بعدها هم روی زمین خاکی محله آبادزردشت کنار سالن ورزشی. برای اکثر چیزها باید خودمان پول می‌دادیم، بیمه، کفش ورزشی، لباس ورزشی و...
- در چه تیم‌هایی توپ زدید و در چه پستی بازی می‌کردید؟
پست من دفاع بود. با تیم خدمات شروع کردم و در ادامه سنگ چینی و آزادی.
- چه مقام‌هایی به دست آوردید؟
مقام اول شهرستان در سال‌های متوالی با تیم آزادی و قهرمانی لیگ دسته اول استان با سنگ چینی و آزادی.
- مشوقین شما چه کسانی بودند؟
پدر و مادرم و در کنار آن آقای ابراهیم میرغیاثی که خیلی حمایتم کردند.
مربیان شما چه کسانی بودند؟
اولین مربی من ابراهیم میرغیاثی بود و در ادامه با آقایان رضا اعیان‌منش، جعفر تقی‌زاده، اصغر اکبری و علی فیض‌آبادی کار کردم.
-هم‌دوره‌ای‌های شما چه کسانی بودند؟
هادی معانی، امین مروت، غلام ایرانی، حسین و اسماعیل آسیابانی و سعید همایونی از هم‌دوره‌ای‌های زمان کودکی در ورزش بودند.
از بازیکنان سرشناس آن دوران بگویید.
علی فیض‌آبادی، مرتضی ربیعی، حسین تاجبخش، برادرم غلام البرزی و حسن صمدی از بازیکنان سرشناس آن دوران بودند.
- آیا تاکنون به مربیگری هم پرداخته‌اید؟
یک سال مربی تیم آزادی بودم ولی به دلیل شغلم که کارمندی بود نتوانستم آن را ادامه دهم، یعنی آنقدرها وقت آزاد نداشتم که بتوانم مربیگری کنم.
- برای یک فوتبالیستِ خوب شدن چه چیزهایی نیاز است؟
انگیزه و پشتکار و در کنار آن فراهم بودن امکانات ورزشی.
- در حال حاضر هم ورزش می‌کنید؟
هفته‌ای یک بار با پیشکسوت‌ها به سالن ورزشی می‌رویم و گاهی هم پیاده‌روی می‌کنیم.
پتانسیل جوانان نی‌ریزی در ورزش و خصوصاً فوتبال چگونه است؟
جوانان نی‌ریزی پتانسیل بسیار بالایی در ورزش و خصوصاً فوتبال دارند. ما واقعاً فوتبالیست‌های خوبی داشته و داریم که بری ارتقاء سطح‌شان، حمایت تمام مسئولین نیاز است که متأسفانه هیچ حمایتی نمی‌کنند. الان مدت‌هاست شورای ورزش را برای بهبود ورزش تشکیل داده‌اند که جلسات آن تنها سالی یک بار برگزار می‌شود، در حالی که این جلسات باید ماهی یک یا دو بار تشکیل شود. باعث تأسف است که جوانان امروزی همه به دنبال سیگار و قلیان هستند. چرا؟ چون اصلاً از ورزش و ورزشکار حمایت نمی‌شود.
ما در همین نیریز خودمان معادن سنگ را داریم، فولاد را داریم که می‌تواند بهترین اسپانسر برای ورزشکاران باشد ولی متأسفانه به جای اینکه از شهر خودمان حمایت کنند از تیم‌های همجوار حمایت می‌کنند. الان همین فولاد با دو میلیارد تومان اسپانسر فجر شهید سپاسی شده، در حالی که تیم‌های فوتبال نیریز نیاز به 200 میلیون تومان پول دارند و می‌توانند با همین 200 میلیون جان دوباره‌ای بگیرند. مگر فولاد اصفهان برای تیم شیراز خرج می‌کند؟ مگر مس سرچشمه برای یاسوج خرج می‌کند؟ کارخانه‌ها و معادن هر شهر برای خودشان خرج می‌کنند الا نیریز. در زمان ما نیریز بیش از 15-14 تیم فعال داشت، در حالی که الان بیشتر از 4-3 تیم ندارد، خب این‌ها به دلیل چیست؟ به این دلیل است که از تیم‌ها حمایت نمی‌شود. نیریز از بیشتر شهرهای فارس پولدارتر است ولی چه فایده؟ یک درصد از درآمدها خرج ورزش می‌شود؟ همین نماینده قبل از انتخابات گفت چه‌ها می‌کنیم و شورای ورزش تشکیل می‌دهیم و چه و چه... اما چه شد؟ الان چمن نیریز خراب شده و یک زمین چمن خوب در شهر نداریم. علاوه بر این ما در همین نیریز خودمان به جز فوتبال، ووشوکار، کاراته‌کا و دیگر ورزشکارانی داریم که اگر اندکی حمایت شوند به تیم ملی راه می‌یابند ولی مشکل این‌جاست که حامی نیست.
- برای فعال‌تر شدن لیگ فوتبال چه پیشنهادی دارید؟
ببینید! تیم‌های فوتبال همه از لحاظ مالی مشکل دارند. الان وقت زمین چمن گران شده و پرداخت پول بیمه، پول لباس و... برای ورزشکاران و تیم‌داران سخت است که این باز هم حمایت اسپانسرها را می‌طلبد. اگر یک تیم روستایی بخواهد در مسابقات لیگ شرکت کند، بازیکنان آن برای تهیه لباس، کفش، پول کرایه و... با مشکل روبرو هستند. در حال حاضر در روستاهای نیریز فوتبالیست‌های خوبی وجود دارند. مشکان، رودخور و قطرویه که حتی می‌توانستند در سطح استان بازی کنند اما به دلیل نداشتن حامی، لاجرم کنار کشیدند.
مهدی مهدی‌پور بازیکن اهل قطرویه از همین دسته بود که می‌توانست حتی در سطح کشور بازی کند. الان ما یک زمین چمن در قطرویه، مشکان و رودخور نداریم، بعد توقع داریم جوانان ما به سمت ورزش بروند.
- خاطرات تلخ و شیرین:
از خاطرات شیرین اینکه با تیم سنگ‌چینی قهرمان لیگ دسته یک استان شدیم.
و خاطره‌ی تلخ هم اینکه تیم آزادی در سال 90 با چندین سال قدمت، از شرکت در فوتبال استان و شهرستان کناره‌گیری کرد که این خاطره خیلی تلخی بود. البته پیشتر از این‌ها یعنی در سال‌های 85-84 تیم آزادی را برای فروش گذاشته بودند که من همان زمان شخصاً جلسه‌ای در خانه گذاشتم تا تیم منحل نشود. در آن زمان آقای همتایی حمایت کردند و به هر صورت بود نگذاشتند تیم منحل شود و حتی ما با تیم آزادی در جام حذفی کشور نیز شرکت کردیم که آن زمان بنده مربی تیم بودم.
به عنوان پیشکسوت چه کمکی می‌توانید به ورزش نیریز کنید؟
تنها می‌توانم بنشینم و حرص ورزش نیریز را بخورم. اینجا در شیراز واقعاً کاری از دستم برنمی‌آ‌ید اما تمام فکرم ورزش نیریز است. فکر اینکه قبلاً و زمان ما تمام سکوها پر از تماشاگر بود اما الان مرغ هم پر نمی‌زند. می‌گویند گوشی‌های امروزی باعث دور شدن جوانان از ورزش شده اما موقعی که جوان ببیند یک تیم خوب در شهرش وجود دارد، انگیزه پیدا می‌کند که خود را در آن تیم جای دهد که متأسفانه همه‌ی این‌ها به همان نبود حامی برمی‌گردد. امیدوارم همه‌ی مسئولین از شهردار گرفته تا شورای شهر، نماینده، فرماندار و... چاره‌ای برای این موضوع بیندیشند.
تیم آزادی نیریز
سال 1378
از راست ایستاده: محمدرضا دهقانپور - آرش اکبری - سید مجتبی افسر مجید البرزی - مهدی اعیان‌منش - حسین طاهری
نشسته: مهدی منزه- حسن فرامرزی‌نژاد، مسعود خالقی‌نژاد، علی مومنی‌راد، مرتضی ربیعی
