گلایه ناشنوایان را بشنوید
گرانی سمعک، کاشت حلزون، نبود گفتاردرمانی و شغل در حالی که بیش از ۲۸۴ فرد دارای معلولیت شنوایی در نیریز تحت حمایت بهزیستی هستند، بسیاری از آنان از فقدان شغل مناسب، گرانی تجهیزات کمکشنوایی و نبود مرکز گفتاردرمانی در شهرستان گلایه دارند.
به گفته رئیس اداره بهزیستی نیریز، از این گروه ۱۲۶ نفر زن و ۱۵۸ نفر مرد هستند و سن آنان از نوزادی تا ۹۰ سالگی متغیر است. وی معتقد است بسیاری از ناشنوایان با وجود محدودیتهای شنوایی، مهارتهای فنی و حرفهای نظیر خیاطی، آرایشگری، مکانیکی و چرمدوزی را فرا گرفتهاند؛ اما بخش قابل توجهی هنوز شغل پایدار ندارند.
با این حال تعدادی از ناشنوایان این شهر معتقدند فرصتهای شغلی موجود با شرایط جسمی آنان سازگار نیست.
«ح.» ۳۱ ساله که در کارخانه رینگ اسپرت کار میکند، نبود شغل مناسب و دشواری اخذ گواهینامه رانندگی ویژه ناشنوایان را از مشکلات اصلی میداند.
راضیه فارغالتحصیل گرافیک رایانه نیز میگوید با وجود تحصیلات دانشگاهی، بیمه و درآمدی ندارد و از بیتوجهی بهزیستی نسبت به اشتغال معلولان انتقاد دارد:
«هر بار به بهزیستی میرویم میگویند شغل آزاد راه بیندازید؛ مگر چند تابلوفرش میتوانیم ببافیم؟ سهمیه استخدام معلولان هم محدود بود و استان ما را نخواست.»
او میافزاید که با وجود داشتن گواهینامه، امکان دریافت وام خودرو ندارد تا از طریق رانندگی امرار معاش کند. به گفته او، قیمت سمعکهای دیجیتال جدید چندین برابر شده و کمک بهزیستی تنها در حد تأمین باتری است.
راضیه همچنین از بیعدالتی در طرحهای مسکن ملی میگوید: «برای خانوادههای دارای دو معلول خانه میدهند؛ اما ما فقط ۵۰ میلیون تومان دریافت کردهایم؛ با این مبلغ نمیشود خانه ساخت.»
زهرا، دیگر ناشنوا و مادر دو فرزند شنوا، معتقد است دولت باید بودجهای اختصاص دهد تا ناشنوایان کسبوکار خود را راه بیندازند. وی از دشواری ارتباطات روزمره میگوید: «در مطب دکتر یا مغازهها سخت میتوانیم با دیگران ارتباط برقرار کنیم.»
در مقابل، داستان موفقیت ابوالفضل ۱۷ ساله نمونهای از اثر مثبت عمل کاشت حلزون شنوایی است. مادر او توضیح میدهد که پس از غربالگری اولیه، پزشکان در شیراز تشخیص ناشنوایی کامل دادند و کاشت حلزون در سهسالگی انجام شد. او با حضور منظم در کلاسهای گفتاردرمانی توانست در چهار سالگی صحبت کند.
مادر ابوالفضل تأکید میکند: «اگر مجموعه گفتاردرمانی و تربیت شنیداری در نیریز راهاندازی شود، خانوادهها مجبور به مسافرتهای پرهزینه نخواهند بود.»
اسفندیاری رئیس اداره بهزیستی درباره کاشت حلزون میگوید: «این جراحی برای کودکان ناشنوا و بزرگسالانی که سمعک پاسخ کافی نمیدهد، انجام میشود و هزینه دستگاه بین ۵۰۰ تا ۹۰۰ میلیون تومان متغیر است. هزینههای جراحی نیز ۲۰ تا ۴۰ میلیون تومان در بیمارستان دولتی و تا ۱۵۰ میلیون تومان در مراکز خصوصی برآورد میشود. دولت برای کودکان زیر شش سال این دستگاه را رایگان تأمین میکند.»
دکتر خسروی متخصص گوش و حلق و بینی، نیز توضیح میدهد که کاشت حلزون در نوزادان بین ۶ تا ۱۲ ماهگی، بهترین نتایج گفتاری را دارد و در بزرگسالان بسته به شرایط جسمی در هر سن ممکن است انجام شود.
وی تأکید میکند: «کاشت حلزون شنوایی کامل را بازنمیگرداند؛ اما میتواند درک گفتار و تعامل افراد را بهطور چشمگیری بهبود بخشد.»
او همچنین گفت: «هزینه عمل بسته به نوع پروتز و مرکز درمانی از ۲۰۰ تا ۵۰۰ میلیون تومان متغیر است و بخش عمده هزینه در صورت تأیید انجمن کاشت حلزون شیراز، توسط هیئت امنای سلامت پرداخت میشود.»
با وجود تلاشها و حمایتهای بهزیستی، دغدغههای ناشنوایان نیریز همچنان پابرجاست؛ از نبود اشتغال، گرانی تجهیزات و نبود مراکز گفتاردرمانی محلی گرفته تا کمبود بودجه برای رفع نیازهای اولیه آنان. کارشناسان امر بر این باورند که برنامهریزی جامع در حوزه توانبخشی و آموزش میتواند زمینه اشتغال و ارتباط اجتماعی پایدار را برای این گروه را فراهم سازد.
در این مورد موافقم 
