نام بسکتبال برای دختران نیریز ناآشناست
شور و هیجان دختران بسکتبالیست باشگاه پارس نیریز قابل وصف نیست. پرانرژی و با انگیزه. ردههای نونهال و نوجوان هر هفته ۲ بار به سالن عفاف میآیند تا انرژی خود را تخلیه کنند. روزهای پنجشنبه، هر دو رده سنی همراه با افسانه تقوانژاد، مربی پرتلاششان، از ساعت ۵ تا ۸ عصر در سالن تمرین دارند. در تمرینات این تیم حضوریافتیم با دختران پرانرژی بسکتبال پارس گفتوگو کردیم.
بسکتبال بانوان در نیریز شناخته شده نیست
الینا شفق، ۱۴ ساله، که دو سال پیش به پیشنهاد مادرش وارد سالن شد، میگوید: «در ابتدا بسکتبال برایم تفریحی بود، اما وقتی جو سالن و انرژی تیم را دیدم، مصممتر ادامه دادم. تیم ما هنوز نوپا است و نیاز به حمایت و رسیدگی مسئولان دارد. متأسفانه بسکتبال بانوان در شهر کوچک ما چندان جدی گرفته نمیشود و هنوز به اندازه کافی شناخته شده نیست. توصیه میکنم همه دختران ورزشدوست، حتی برای یک بار هم که شده، به جمع ما بپیوندند و هیجان این ورزش را تجربه کنند.»
ثنا ستارزاده، دیگر بازیکن تیم میگوید: «دلسوزیها و پشتکار مربی باعث شده تیم ما سرپا بماند. در غیر این صورت، با مشکلات فراوانی روبرو بودیم؛ نه مسابقهای برگزار میشود، نه میزبانی داریم، نه اسپانسری و نه حمایت کافی. ما تشنه حضور در رقابتها هستیم.»
حدیث میرشكاری، ۱۶ ساله و بازیکنی با پنج سال تجربه، از مشکلات جدی بسکتبال بانوان در نیریز گلایه دارد: «سال گذشته در مدرسه هم مسابقه والیبال برگزار شد و هم بسکتبال، اما تنها تیم والیبال مورد تقدیر قرار گرفت. عکسهای آنها را بنر کردند و روی دیوار زدند، اما هیچ تشویقی برای بسکتبالیستها انجام نشد. علاوه بر این، چرا در این شهر به ما اجازه بازی در فضای باز نمیدهند؟ یک بسکتبالیست با رعایت کامل حجاب چرا نباید بتواند اوقات فراغت خود را در زمین بسکتبال پارک آزادی سپری کند؟»
درد دوری از باشگاه، سختتر از درد پا
ستایش تصوری، دختر ۱۴ ساله و پرجنبوجوش بسکتبالیست، وقتی یک مسابقه را از تلویزیون میبیند، یکدل و نه صد دل شیفته این ورزش میشود. به گفته خودش، بسکتبال تنها ورزشی است که او را دلزده نمیکند و اگر سالن هر روز هفته باز باشد، حتماً حضور پیدا میکند، چرا که نه تنها سلامت و شادابی او را تأمین کرده بلکه روان او را به آرامش رسانده. ستایش درباره خاطره تلخش میگوید: «سال گذشته در مسابقه چندجانبه سه به سه فسا، پایم شکست و یک ماه خانهنشین شدم. در این مدت، درد دوری از تیم و مربی صد برابر بیشتر از درد پا آزارم داد.»
درخواست امکان بازی در فضای باز
نبود سالن تمرین یکی دیگر از مشکلات بسکتبالیستهای نوجوان است. فاطمه نبیئی، ۱۳ ساله، میگوید: «دوست داریم مثل سایر رشتههای ورزشی، سالن تخصصی داشته باشیم؛ مکانی که خارج از ساعات تعیینشده برای تمرین هم بتوانیم از آن استفاده کنیم. چند ماه پیش قصد داشتیم در کنار دریاچه بازی کنیم، اما متوجه شدیم که آن مکان هم دیگر در دسترس نیست. خواهشم از مسئولان این است که برای رفع مشکل سالن یا امکان بازی در فضای باز فکری کنند.»
او ادامه میدهد: «واقعاً حیفم میآید از دختران نیریزی گله نکنم که چرا به روح و جسم خود اهمیت نمیدهند. دوستانه از همه میخواهم به سمت بسکتبال بیایند تا هم سلامت خود را حفظ کنند و هم با هم تیمی شویم و پرچم بسکتبال نیریز را بالا ببریم.»
شور و انگیزهای که از خواهر به خواهر منتقل شد
آینا شاهسوندی، ۵ ساله، وقتی اشتیاق خواهر بزرگترش آیناز ۱۲ ساله به بسکتبال را میبیند، پیشنهاد میدهد خودش هم این ورزش را تجربه کند. چند ماهی میشود که آینا به سالن میآید و با انگیزه تمرین میکند تا روزی به تیم ملی برسد.
آیناز که پیش از این علاقهای به ورزش نداشت، با تعریف مربی و شنیدن توصیه دوستان، جذب بسکتبال شد. او درباره خاطراتش میگوید: «اول شدن ما در مسابقه چندجانبه فسا بهترین خاطره ورزشی من است و اینکه بازی در این پنج سال باعث رشد قدیام شده، حس خیلی خوبی دارد. اما ناراحتکننده است که بسکتبال در مدرسه چندان جدی گرفته نمیشود؛ حتی در مدارس دخترانه، اسم بسکتبال برای بسیاری ناآشناست.»
عشق به بسکتبال از کودکی در دل دختران نیریز شکوفا شد
شهرزاد رنجنهاد، ۹ ساله، شور و علاقهاش به بسکتبال را از تن صدایش میتوان فهمید. او میگوید: «سال گذشته، وقتی با خانواده مسابقه پسر داییام در باشگاه پارس را دیدیم، من و برادرم هر دو بسکتبالیست شدیم. دوست دارم تا قهرمانی بازی کنم؛ اصلاً دوست دارم همینطور در زمین بدوم و توپ را سمت تور بیندازم تا شب شود.»
از قطرویه تا نیریز به عشق بسکتبال
نازنین رقیه غلامی، ۱۲ ساله، عاشق بسکتبال است و هر هفته از قطرویه به نیریز میآید تا تمرین کند. او میگوید: «خانوادهام به خاطر قدبلندم تشویقم کردند که بسکتبالیست شوم و خوشحالم که به حرفشان گوش کردم. الان از وضعیت سالن، دوستان و مربی کاملاً راضی هستم.»
ستایش شاهسونی، ۱۵ ساله، دو سه سالی است که وارد دنیای بسکتبال شده و دغدغهای جدی دارد: «چرا ما نباید برای بازی به سالن استادیوم شهدا برویم، به جای این سالن که سالن مسابقه نیست؟»
چالشها و امیدهای دختران بسکتبالیست نیریز
یسنا فرامرزی، ۱۷ ساله، به پیشنهاد دوستانش وارد دنیای بسکتبال شد و حالا از کمبود امکانات و حمایت نکردن مسئولان گلایه دارد: «امکانات کم و عدم حمایت مسئولان باعث شده بسکتبال در شهرستان ناشناخته بماند. بسکتبال پسران تا حدودی بهتر از بسکتبال دختران است. مدارس باید بسکتبال را هم در برنامههای ورزشی معرفی کنند، چون این ورزش تیمی است و همدلی را در ورزشکاران تقویت میکند. متأسفانه بسیاری از دوستان بعد از یکی دو ماه تمرین را رها میکنند؛ به نظر من، برای بسکتبالیست شدن علاوه بر علاقه، پشتکار هم لازم است.»
مادران پا به پای دختران
خارج از سالن، مادرانی منتظرند تا کلاس دخترانشان تمام شود. خانم پیروزمند، به دلیل جثه ریز دخترش، او را برای کلاس بسکتبال ثبتنام کرده و معتقد است که بسکتبال باعث افزایش قد میشود.
فاطمه عیسیپور، که حدود یک سال است دخترش بسکتبال بازی میکند، میگوید: «بچهها با هم صمیمی شدهاند و دوستان خوبی پیدا کردهاند، اما امیدوارم امکانات سالن بیشتر شود و یک اتاق رختکن اختصاصی داشته باشد. الان بچهها به سن بلوغ رسیدهاند و برای تعویض لباس مشکل دارند.»
افسانه تقوانژاد مربی پرشور بسکتبال نیریز
افسانه تقوانژاد، مربی باشگاه پارس نیریز، از کودکی علاقه زیادی به والیبال داشته و در تیمهای شهرستان به عنوان بازیکن فعالیت کرده، اما علاقهاش به بسکتبال باعث شد مسیر حرفهایاش را در این رشته ادامه دهد. او میگوید: «هر ساله تیمهای مختلف در تمام ردههای سنی را هم در سطح آزاد و هم در سطح آموزشگاهها، به مسابقات اعزام کردهام و به عنوان داور در مسابقات قهرمانی استان نیز فعالیت داشتهام. علاوه بر تمرینات بسکتبال، برنامههای فوقبرنامه از جمله کوهنوردی، استخر و مسابقات دوستانه در سطح استان و شهرستان برگزار کردیم.»
تقوانژاد با تأکید بر علاقه وافرش به بسکتبال میگوید: «اگر به ۱۰ سال قبل برگردم، باز هم همین رشته را انتخاب میکنم، زیرا بسکتبال یک ورزش تیمی و پرهیجان است که اعتماد به نفس و خودباوری را افزایش میدهد. امیدوارم روزی دختران شهرم بیشتر به بسکتبال علاقه نشان دهند. با اینکه سالن فعلی ما تنها برای تمرین مناسب است و به دلیل فضای کم نمیتوانیم مسابقه رسمی برگزار کنیم، از اداره آموزش و پرورش سپاسگزارم که این امکان را در اختیارمان قرار دادند.»
او توصیهای هم به خانوادهها دارد: «برخی خانوادهها تصور میکنند بسکتبال باعث افزایش قد فرزندشان میشود، اما این باور درست نیست. رشد قد به عوامل مختلفی بستگی دارد که مهمترین آن ژنتیک، سپس تغذیه مناسب و خواب منظم است و پس از آن ورزشهایی مانند والیبال و بسکتبال. امیدوارم خانوادهها با دید بازتری به این ورزش نگاه کنند.»
