داشتم کتاب می‌خواندم که یهو همه جا تاریک شد...
- عه، چی شد؟ برقا رفت؟
- نه، من برقا رِ خاموش کردم.
- وا! چرا بی‌بی خب؟ من دارم کتاب می‌خونم.
- ماخام صد سال سیا نخونی، هیشوخت نی‌خواسه کتاب بوخونه، هی حالا بری من کتاب خونَنوش گرفته.
- آخه بگین برا چی لامپا را خاموش کردین بی‌بی؟
- ماخام صب پاشم برم کوه. میفتم رو خوو.
- ینی الان باید بخوابیم بی‌بی؟ ساعت هشت و نیم شب؟
- ها!
- میشه بری تو اتاق بی‌بی؟
- نه! جوی خووم عوض بشه، خوو نیرم.
- پس من میرم تو اتاق.
- لازم نکرده، توام بیری من خوو نیرم.
- وا! خو پس چیکار کنم بی‌بی؟
- بیگیر بکپ! برقارَم روشن کردی وای به حالُت.
چیزی نگفتم، گوشی‌ام را گرفتم دستم و همان جا دراز کشیدم.
- گوشیتهههه بری چه روشن کردی؟ خاموش کن او دونی داغه.
- وا! بی‌بی خوابم نمی‌بره خب.
- اصن میونی چی چیه؟ بویه زود باخابی تا عادت کنی صب زود پا بیشی. ینی چی‌چی جوونِی امروزی عادت کردن شووا تا دوروخت بیدار می‌شینن، روزام تا لنگ ظُر میخواوَن؟ دورِی ما بویه آفتو نزده همه بیدار میشدن.
- بله، بله بی‌بی. فقط الان بگین من چیکار کنم تا ساعت دوازده شب؟ نه میذارین کتاب بخونم، نه تلویزیون ببینم، نه با گوشی کار کنم. چکار کنم خو من بی‌بی؟
- بیشین سِتارا آسمونه بشمار تا خوو بیری!
- وا! ستاره کجا بود تو اتاق بی‌بی؟ آسمون کجا بود؟
- هی که گفتم، بیگیر کله بذار...
*****
صدای خر و پف بی‌بی که بلند شد سرم را بردم زیر پتو و گوشی‌ام را روشن کردم که ناگهان بی‌بی عین اجل معلق آمد بالای سرم.
- زیر پتو بری کی پیام میدی؟ ها؟
- وا! به هیشکی بی‌بی بخدا.
- حرف زیادی نزن، میگم به کی پیام میدی؟
- والا به هیشکی بی‌بی. خواب نمی‌رفتم گوشیمو بردم زیر پتو.
- حالا من گوشیته میگیرم تا دیه غلط زیادی نکنی!
- خدا می‌داند آن شب با چه فلاکتی به خواب رفتم...!
*****
داشتم لباسم را می‌پوشیدم که بی‌بی جلویم ایستاد.
- کجاااااا؟
- دارم میرم امشب خونه بابا بی‌بی. نمی‌تونم ساعت هشت و نیم بخوابم. هر وقت کوه‌رفتنتون تموم شد بیگین من بیام...
بی‌بی مِن و منی کرد...
- کوه کجا بود ننه؟! صبی مُردم تا بیدار شدم. پوشو سریال داریوشه بذار بیشینیم تا ساعت یک و دو نیگا کنیم!
