
این نبرد تاریخی در سال ۵۴۶ قبل از میلاد بین کرزوس پادشاه لیدیا و کوروش کبیر امپراتور ایرانی رخ داد که در نهایت منجر به شکست پادشاهی لیدیه و فتح ساردیس شد.
در طول نبردی که به فتح آناتولی غربی توسط ایرانیان انجامید، بقایای دو سرباز بین ۲۰ تا ۲۶ ساله در زیر دیوار شهر با شکوه کشف شد. این دیوار ابتدا ۵۰ سال پیش پیدا شد و در حفاری امسال بیشتر حفاری شده است.
پروفسور دکتر نیکلاس کیهیل، رهبر کاوش، خاطرنشان کرد که اسکلت سربازان نشانههایی از زخم شمشیر را نشان میدهد. به خصوص روی سر و بازوهای آنها. جالب اینجاست که سنگهایی نیز در کف دست سربازان پیدا شد.
یکی از اسکلتهای سربازان در پایه دیوار شهر پیدا شد که زیر لایهای از آجرها مدفون شده بود. این زمانی رخ داد که استحکامات عمداً ویران شد و ساردیس از بین رفت. سرباز باید اندکی قبل از این رویداد مرده باشد، زیرا استخوانها هنوز به هم متصل بودند و او هنوز سنگی را در دست داشت.
پروفسور کیهیل با بیان اینکه امسال در حفاری دیوار تاریخی شهر ۲ اسکلت سرباز پیدا شد، گفت: نبرد تیمبرا بین کوروش بزرگ و کرزوس منجر به شکست پادشاهی لیدیا و فتح سارد شد. اسکلتهای سربازی که در لایهی تخریب ایرانی در پایهی دیوار شهر پیدا شدهاند، حدود ۲۰ تا ۲۵ سال تخمین زده میشوند. اسکلتها دارای جراحات ناشی از شمشیر و سلاحهای مشابه هستند. ما فکر میکنیم که این سربازان بعد از جنگ بدون دفن یا برگزاری مراسم به خرابههای دیوار شهر انداخته شدهاند. سنگی در کف دست سربازی پیدا شد. این سنگ احتمالاً سنگ فلاخن است. از آنجایی که این سربازان به پایین دیوار شهر انداخته شدند، آنها از نظامیان ایرانی پیروز نیستند، بلکه سربازان شکست خورده لیدیه هستند.
بررسی بیشتر کلاهخود در کنار اسکلتها هویت سربازان لیدیایی را تأیید میکند. فشردگی در استخوانهای آنها نشان میدهد که زرههای سنگین به تن داشتند و یک سرباز دستش شکسته بود که احتمالاً در هنگام دفاع از خود در نبرد اتفاق افتاده است.
این یافتهها بینشهای ارزشمندی را در مورد رویدادهای تاریخی پیرامون نبرد تیمبرا و سربازانی که در آن میجنگیدند ارائه میدهند. این کلاهخود در حال حاضر در موزه مانیسا نگهداری میشود و به عنوان پیوندی ملموس به گذشته و یادآور فداکاریهایی است که در درگیریهای باستانی انجام شده است.
یکی از اسکلتها به جز قسمتی از لگن کامل بود و به مرد جوانی تعلق داشت که در هنگام مرگ ۲۲ تا ۲۶ ساله بوده و وضعیت جسمانی خوبی داشته است. بازوی چپ او با نگه داشتن یک وزنه سنگین، احتمالاً یک سپر، قویتر بود، در حالی که بازوی راست اثرات حرکت تکراری رو به جلو، مانند به دست گرفتن شمشیر یا نیزه را نشان میداد. کلاهخود او، احتمالاً همان کلاهخودی است که در همان نزدیکی کشف شد.
او از ناحیه پشت و جلوی سینه مجروح شده بود و حدود سه چهار سال قبل از مرگش دو زخم روی صورتش داشته است. دست چپ او نیز در زمان مرگ شکسته شد که به احتمال زیاد به دلیل دفاع شخصی در برابر ضربهای از بالای سر بوده. او سنگی را در مشت گره کردهاش داشت، که به نظر میرسد سنگ فلاخن است، که در دست راستش نگه داشته است.
سارد یا ساردیس، شهر دوران باستان، واقع در بخش غربی آسیای کوچک که تا سال ۵۴۶ پیش از میلاد پایتخت شاهنشاهی لیدی و بعد از آن مقر ساتراپهای پارس بوده است. سارد نزدیک به دو هزار و اندی سال پیش به دست کوروش بزرگ گشوده شد و از آن پس یکی از شهرهای مهم شاهنشاهی هخامنشی بود. این شهر که در آسیای کوچک قرار داشت به وسیله راه شاهی به تخت جمشید میپیوست. آنها زبان خاصی داشتند و در قرن ششم قبل از میلاد، امپراتوری بزرگی تأسیس کردند. آنها اولین سکه را با فلز الکترون، مخلوطی از طلا و نقره ضرب کردند.