بی‌بی سرش را بلند کرد و چشمش که به دو تا ظرف غذا افتاد پرسید:
- کی بود؟
- پسر مش نصرت بود. غذا اُوردن بی‌بی. غذای نذری.
- غذِی نرذی کجا بوده؟
- نمی‌دونم بی‌بی. انگار نذر داشتن غذا بدن. اینا رو هم داد به ما رف دیگه...
بی‌بی نگاهم کرد.
- هی دو تا؟
- پس چن تا بی‌بی؟ دو نفریم ما دیگه...
- دو تا ظرف نرذی‌ام شد چی؟ پوشو برو دمِ در خونشون چار پنج تا ظرف دیه بُسون بیا...
- وا! زشته بی‌بی. بعدشم چار پنج تا غذای دیگه میخوایم چیکار؟ ما که همینم برا ناهار ظهرمون اضافه.
- بری غذِی امروزومون اضافه. بری غذِی صُبومون خو اضاف نیس! بری دو روز دیه خو اضاف نیس. بری سه روز دیه خو اضاف نیس!
- وا بی‌بی؟
- وا و مرررررگ... شد من یی چی بگم مث بچی آدم بیگی چشم بی‌بی؟
- ولی آخه بی‌بی...
- ولی و دررررد. خدا شاهده گلاب یا میری یا تا ده روز بویه نون و ماس بخوری!
***
دو تا ظرف نذری را که گذاشتم جلوی بی‌بی، بی‌بی گفت:
- هِین؟
-ای بابا، پس چن تا بی‌بی؟ تازه همینم با کلی خجالت گرفتم...
- خجِلَت نیخوا! مال امام حسینه!
- بله! مال امام حسینه بی‌بی، ولی باید به همه برسه، نه به یه نفر ده تا ظرف!
-خُبه خُبه، دو تا ظرف بیشتر نَسده حالا بری من زبونُشم درازه! پوشو برو سه چار تا ظرف دیه بُسون بیا!
سفت خودم را چسباندم به زمین...
- بی‌بی ده روز که هیچی، اگه تا یه ماهم نون و ماسَم بدین من نمیرم...
- ماخام آخرت بیری... میه بلدی چار تا کلوم حرف بزنی تو... مرده‌شور هو پَک و پوزُته بزنن. اصن خودُم میرم...
***
بی‌بی ظرف‌های غذا را گذاشت روی زمین و با غرولند گفت:
- اسمُشه درن بری امام حسین می‌پزن. میگم چار پنش تا ظرف نرذی بده، زینت زن نصرت میگه میه گیر شما نامده بی‌بی؟ یکی نی بگه اومده ماخام چار تِی دیم ببرم، ندید بدید، حرفیه؟
- راس میگه بی‌بی خب... الان ما دو نفریم، نزدیک ده تا ظرف نذری اُوردیم خونه، خب اگه همه بخوان اینطوری ببرن که نمیشه، به کلی آدما غذای نذری نمیرسه! حق داره زینت خانوم والا...
- حرف نزن توووو... اَ نظر تو همی عالم و آدم حق درن اِلا من!
چیزی نگفتم و سرم را انداختم پایین که چند دقیقه بعد بی‌بی محکم کوبید پشت دستش...
- خاک عالم، دیدی چیطو شد گلابی؟
- چی شده بی‌بی؟
- پن شیش ظرف بری مش موسی که رفته دِه نسَدم!
