سکوی پرتاب

همه وَلایات سکوی پرتاب دارند؛ انگار وُلسوالی نَی‌ریز هم سکوی پرتاب دارد.

تا حالا شَنیده مَی‌کردم اربابان غَیر بومی ادارات را بَ وُلسوالی نَی‌ریز فَرستاده مَی‌کونند تا بعد بَ جا‌های بالاتر گسیل شوند و نَی‌ریز برایَشان سکوی پرتاب باشد. حالا، اما سکو‌های پرتاب جدیدی در این وُلسوالی نَمایان شده.

هفتَه گوذشته باز هم یَک کامیون پر از شن که برای اَداره راه بود، در جاده تازه ساخته لای‌رز تورموز برید و ...

بر خلاف واژَگونی‌های قبلی، این بار شوفر با کاربلدی توانست راه فرار را که برای همین مَوقع‌ها ساخته شده پَیدا کوند و کامیونش را درون آن بَراند.

اما این راه کوتاه فرار، مَثال یَک سکوی پرتاب، کامیون را بَ درون دره پرت و موتلاشی بَکرد و شوفر بی‌نوا جانش را از دست بَداد.

انگار این راهِ فرار را برای پرتاب از این دونیای سراسر بدبختی به یک دونیای دیگر ساخته‌اند.

من نَدانم اگر یَک اتوبوس با ۴۰ تا موسافر بود، دیگر چَه موصیبتی سر مَی‌گرفت.

از دست جادَه‌سازی اربابان این ولایت، باید بَ فِکِر صندلی اجکت روی موتر‌ها باشیم تا در مواقع خطر، شوفر بَتواند خودش را بَ بیرون پرتاب کوند.

کاش راه فراری از این وَلایت پیدا مَی‌شد؛ والا...