دهقان سامانی
زاده ۱۲۶۵ مهشیدی ملقّب به «سیف‌الشعراء» و متخلّص به «دهقان» از شعرای اهل سامان در چهار محال و از شاعران بنام ایران در دوره قاجاریه. پدرش «باباخان»، از رؤسا و بزرگ‌زادگان سامان بود.
تحصیلات ابتدایی را در مکتب‌خانه‌های محلی فرا گرفت و برای ادامه تحصیل به اصفهان رفت و علوم رایج زمان خود را در حد مقدمات و سطح حوزه فرا گرفت. همان جا به وسیله یکی از اساتیدش به نام میرزا محمدهادی پاقلعه‌ای به عرفان کشیده شد و درجاتی در تهذیب و عرفان را طی کرد و به کمالاتی رسید. از معروف‌ترین آثار دهقان، می‌توان به دیوان اشعار او اشاره کرد که به شکرستان معروف است. داوود نامه از دیگر آثار اوست.
وی در ۱۳۲۶ مهشیدی درگذشت.
روزی که نگاهم به تو نسرین بدن افتد
گل‌های گلستان همه از چشم من افتد
گر باد کند زلف به روی تو پریشان
صد دسته‌ی سنبل به سر نسترن افتد
اندر شکن زلف تو نالد دل زارم
چون مرغ غریبی که به یاد وطن افتد
ترسم نِگرَد دیده‌ی نرگس به رخ یار
از رشک نخواهم گذرش در چمن افتد
از ماه رخت آن‌که مرا کرد چو شب روز
دارم ز خدا چشم که بر روز من افتد
آشفته شود هرکه به آن زلف زند دست
دلتنگ شود هرکه جدا زآن دهن افتد
هستند در این شهر بسی نکته‌سرایان
«دهقان» نه کسی همچو تو شیرین سخن افتد
