نشانه‌گذاری (به انگلیسی: Punctuation) به معنای استفاده از نشانه‌ها یا علامت‌هایی است که برای روشن‌کردن معنی و مشخص کردن آغاز و انجام عبارت‌ها، جمله‌ها و بندها در نگارش به‌کار می‌روند.
این نشانه‌های نگارشی، که سجاوندی هم نامیده می‌شوند، برای آسان‌تر و دقیق‌تر خواندن یک نوشته، بیان یک احساس، فرمول‌نویسی در ریاضیات یا ایجاد دگرگونی در تلفظ واژه‌ها به‌کار می‌روند.
واژهٔ سجاوَندی از نام ابوالفضل سجاوندی (نخستین کسی که نشانه‌های وقف را برای راهنمایی درست خواندن قرآن به‌کار برد) گرفته شده‌است.
نشانه‌گذاری به شکل امروزی آن، در فارسی سابقه چندانی ندارد و در یکی دو قرن اخیر، به پیروی از نوشته‌های غربیان در زبان فارسی رایج شده است.
انواع نشانه‌ها:
نقطه .
خط تیره یا خط فاصله -
خط پیوند ‐
علامت گفتاورد یا علامت نقل قول یا ایضاً " "
علامت سؤال ؟
علامت تعجب !
سه نقطه ...
پرانتز () و کمانک‌ها {{}}، [[]]، <>
ویرگول ،
نقطه‌ویرگول ؛
گیومه یا علامت نقل قول «»
دونقطه :
ستاره *
خط مورب یا کج‌خط یا اِسلَش یا ممیّز یا خط مایل /
خط اریب وارو یا واکج‌خط یا بَک‌اِسلَش \
آپاستروف ’ یا '
@ (به انگلیسی اَت ساین)
نماد درصد %
پریم ′
مَدّک یا پیچ ~
خط عمودی | (به انگلیسی پایپ-ساین)
درجه °
خط ممتد یا خط کشیده _
نکته: پیش از نشانه‌های سجاوندی، نباید فاصله گذاشته شود.
