زاده‌ی اَمرداد ۱۳۱۵ در کاشان، شاعر، ترانه‌سرا و مقام‌دار فرهنگی اهل ایران بود. از سال ۱۳۴۷ همکاری خود را با مطبوعات کشور آغاز كرد. پس از آن، بیشتر مجله‌هایی که صفحات ادبی پرباری داشتند، اشعار او را به چاپ رساندند.
از ۱۶ سالگی با اقامت در تهران به عرصه شعر و ادبیات ایران وارد شد و در سال ۱۳۵۲ نخستین مجموعه اشعارش را با نام «پروانه های شب» منتشر کرد.
در سال ۱۳۵۸ خورشیدی، به سازمان رادیو دعوت شد و نخستین شعرش در رادیو (خاک آزادگان) خوانده شد. شعر خاک آزادگان او در کتاب فارسی پایه دهم نیز آمده است.
سپیده کاشانی را می‌توان از نخستین بانوان شاعر دانست که در آثار خود به ادبیات مقاومت و جهاد و شهادت پرداخته است.
وی به دو شیوه کلاسیک و نو شعر می‌سرود و سروده‌های او پس از وفاتش در دو کتاب «سخن آشنا» و «هزار دامن گل سرخ» به چاپ رسید.
کاشانی در ۵۶ سالگی دارفانی را وداع گفت.
اشعار زیر از این شاعر است:
معبود تویی، از تو امان می‌خواهم
زان چشمه‌ی سرمدی، نشان می‌خواهم
گفتی که شهید، زنده جاوید است
یارب ز تو عمرِ جاودان می‌خواهم…
*****
«به خون گر کشی خاک من، دشمن من
بجوشد گل اندر گل از گلشن من
تنم گر بسوزی، به تیرم بدوزی
جداسازی ای خصم، سر از تن من
کجا می توانی، ز قلبم ربایی
تو عشق میان من و میهن من
مسلمانم و آرمانم شهادت
تجلی هستی ست، جان کندن من
مپندار این شعله افسرده گردد
که بعد از من افروزد از مدفن من ...
*****
دمی جستجو کن، که در دفتر من
بیابی مرا، ای گل خاطر من
به هر سطر: از پای اندوه نقشی
به هر گام آواز چشم تر من ...
مرا آتشی هست در جان، که ترسم
به دریاچه باد ریزد پر من
مرا بی من ای دوست آنگه شناسی
که در دست باد است خاکستر من ...
