با صدایی لرزان وارد بنگاه می‌شود. انگار بارها آمده و برگشته، اما هنوز نتیجه‌ای نگرفته است. مرا که می‌بیند، لبخندی تلخ می‌زند و با لحنی پر از گلایه و ناامیدی می‌گوید: «گفتی ازدواج کن، سر و سامان بگیر! حالا شش ماه از عقدمان می‌گذرد و هرچه پول جمع می‌کنیم، فقط به پیش‌پرداخت اجاره‌خانه می‌رسد. حالا هم که آخر سال است، خانه‌ای برای اجاره پیدا نمی‌شود یا اگر باشد، قیمت‌های اجاره نسبت به قبل دو برابر شده است!»
این قصه‌ی بسیاری از زوج‌های جوان در ایران است. جوانانی که با هزار امید و آرزو ازدواج می‌کنند اما در همان قدم اول، با معضلی به نام «مسکن» مواجه می‌شوند. آن‌ها نه توقع زیادی دارند و نه به دنبال تجمل‌اند، اما حتی یک خانه‌ی کوچک هم برایشان به رؤیایی دست‌نیافتنی تبدیل شده است.
راه‌های مختلفی برای کمک به خانه‌دار شدن جوانان وجود دارد. برخی کشورها با ارائه وام‌های مسکن کم‌بهره، تسهیلات دولتی، یا ساخت مسکن اجتماعی، این مشکل را کاهش داده‌اند. در ایران نیز چنین راهکارهایی مطرح شده، اما یا ناکافی است یا به مرحله‌ی اجرا نمی‌رسد؛ نمونه‌اش کلنگ بر زمین مانده مسکن ملی!
اما نمونه‌هایی از اقدامات مؤثر هم دیده می‌شود. برای مثال، در شهرستان گراش، خیرین محلی دست به کار شده‌اند. حاج زینل زینلی، معروف به «خال زینل» یکی از آنهاست.
حاج زینل گراشی تاکنون نزدیک به ۲۰۰ واحد آپارتمان اجاره‌ای برای زوج‌های جوان ساخته است. پس از پایان پروژه‌های خال زینل ۱ و ۲ و ۳ در نقاط مختلف شهر گراش، ۲۴ واحد از پروژه ۸۰ واحدی خال زینل ۴ در کنار مسکن مهر گراش نیز در خرداد امسال افتتاح شد.
تاکنون بیش از ۲۵۰ زوج جوان زندگی مشترک خود را از خانه‌های خال زینل شروع کردند و ۶۰ زوج دیگر نیز در نوبت هستند.
او با ساخت این خانه‌ها، گام بزرگی برای کمک به زوج‌های جوان برداشته است. این واحدها که در نقاط مختلف شهر ساخته شده‌اند، با اجاره‌ی پایین و شرایط ویژه، به مدت سه سال در اختیار زوج‌های تازه ازدواج‌کرده قرار می‌گیرد تا بتوانند بدون دغدغه‌ی مسکن، زندگی مشترکشان را آغاز کنند.
نهادهای صنعتی و معدنی نی‌ریز می‌توانند نقشی به مراتب پررنگتر از «خال زینل» ایفا کنند به عنوان نمونه شرکت فولاد غدیر برنامه‌ای برای احداث مسکن کارکنانش دارد که گویا در حال طی تشریفات اداری است. می‌توان پیگیری نمود تا چندین و چند واحد و آپارتمان با همین نیت آماده شود و به مدت محدود در اختیار زوج‌های جوان نی‌ریزی نه فقط کارکنان فولاد قرار گیرد و یا از طریق اعتبارات مختلف مثل مسئولیت اجتماعی آپارتمان‌هایی در شهر نی‌ریز، قطرویه و مشکان ساخته شود. اگر سایر صنایع و معادن نیز چنین تعهدی را بپذیرند، می‌توان انتظار داشت که گام‌های مؤثری برای خانه‌دار شدن موقت جوانان برداشته خواهد شد. حتی تعهدی به اندازه ساخت یک خانه...
زمانی که پروژه اکباتان به ابتکار رحمان گلزار شبستری سازنده بزرگ‌ترین مجموعه مسکونی ایران ساخته شد شاید کمتر کسی تصور می‌کرد که روزی به یکی از نمادهای مسکن پایدار در پایتخت تبدیل شود. آیا نمی‌توان چنین پروژه‌ای را در نی‌ریز و شهرهای همجوار اجرا کرد؟ آیا زمان آن نرسیده است که مسئولان، صنعتگران و خیرین دست به دست هم دهند تا جوانان این سرزمین، بدون هراس از بی‌خانمانی، زندگی‌شان را آغاز کنند؟
مسکن برای جوانان یک خواسته‌ی لوکس نیست، یک نیاز اساسی است. اگر به آینده‌ی این کشور فکر می‌کنیم، باید چاره‌ای برای آن بیندیشیم. امروز وقت عمل است، نه وعده‌های بی‌سرانجام...
