اگر پیش دبستانی را هم لحاظ کنم؛ ۱۳ سال طول کشید تا بالاخره دیپلم گرفتم!
همان سال دانشگاه رشته روانشناسی قبول شدم و ۷ ترمه با معدل بالا لیسانس گرفتم!
به سرعت برق برای ارشد روانشناسی ثبت‌نام کردم و سر دو سال از پایان نامه‌ام، با مقاله‌ای که در یک ژورنال معتبر چاپ کردم، با نمره بیست دفاع کردم و الان بهترین محقق و دانشجوی دکترای روانشناسی هستم!
دیروز دوست صمیمی‌ام برای مشاوره زنگ زده و می‌گوید:
از یه دختر خیلی خوشم میاد! ولی اون منو ندیده هنوز! واسش یه عکس از خودم و دوستام فرستادم که ببینه.
قبل از این که براش پیام بدم که نفر هفتم سمت چپ من هستم، پیام داد: نفر هفتم سمت چپ چه داغونه!
نوشتم: آره الهی توبه!
پرسید: حالا کدومش خودتی!
مِن و مِن کردم و گفتم: هیچ کدوم. من ازشون عکس گرفتم!
گفت: چرا عکسی که خودت داخلش نیستی فرستادی؟!
گفتم: اینا دوستام‌ان. همشون تو تصادف فوت کردن!
دوستم ادامه داد: الان هنوزم اون دختره رو دوست دارم! چه جوری بهش بگم که اون داغونه خودم هستم؟!
بنده به عنوان نخبه علم روانشناسی کشور در مقابل همچین پرسش و اتفاقی، صادقانه اعتراف می‌کنم که هیچی بلد نیستم و بلد نبودم و بلد نخواهم شد! والسلام...
فقط آدرس دیوانه خانه را برام بفرستیدلطفاً!
