آن روز دوچرخَه‌ام پنچَر شدَه بود و مجبور شدم با تاکسی بَ کندَه‌کاری روان شوم.
در راه شوفر تاکسی حکایت گرانی بازار و بدبختی هم‌ولایتی‌هایش را گفتَه مَی‌کرد. من هم در فِکِر بدبختی و بدهکاری و قسط و وامم رفتم. همین بود که وقتی پَیاده شدم، از عصبیت درِ تاکسی را محکم بَ هم کوفتم.
شوفر هم با عصبیت پَیاده بَشد و بَگفت: هوووووی، چَه خبرَت است؟ کندَه‌کاری که هستی، دلیلی نَمی‌شود درِ موتِر (ماشین) مرا هم از جا کندَه کونی.
من هم که عصبی‌تر شده بودم، یَک لگد بَ لاستیکش بَزدم و بی خیال بَ سمت کندَه‌کاری روان شدم.
اما شوفر گفتَه کرد: الآن حالی‌ات مَی‌کونم.
هر دو در خیابان مَثال دوئل فیلمهای وسترن روبَروی هم ایستَه کردیم.
ناگهان من دست بَ لَباس قوندوزی بردم و کولنگ بَکشیدم.
وسط خیابان داد بَزدم: این علامت کندَه‌کار بزرگ، نجیب قوندوزی است؛ احترام بَگوذارید...
اما شوفر بَ دونبالم دوید. در میانَه راه چند نفر که فکر مَی‌کردند دوزدی بَکرده‌ام، مَی‌خواستند سر راهم را گرفته کونند؛ اما من فرار بَکردم و آنها هم بَ دوبالم روان شدند.
در ادامه هم چند نفر دیگر بَ آنها اَضافه شدند. ماندَه بودم چَکار کونم.
یَکهو فِکِری بَ کله‌ام بَزد و بولند داد زدم: عجله کونید؛ دارند شَکَر تنظیم بازار مَی‌دهند. عجله کونید جا نَمانید.
این را که گفتَه کردم، با سرعت بیشتری بَ دونبالم دوان شدند و در راه بَ بقیه هم گفتَه مَی‌کردند.
یَک لحظه پوشت سرم را نَظاره کردم و دیدم یَک جمعیت عظیم خوشحال دارند مَی‌دوند.
از ترس خودم را بَ یَک کوچه فرعی پرت بَکردم تا جمعیت خشمگین بَ راه خود اَدامه دهند و مرا له نکونند.
ندانم آن شوفر چَه بر سرش آمد؛ اما بیچارگی مردم این وَلایت را بیشتر از گوذشته درک بکردم...
سلام قدیم دوچرخه سواری می کردیم تاخواجه احمد مسابقه می دادیم 
