هفته پیش یکی از دوستانِ اهل فکر و ورزش و مطالعه را دیدم. سرِ صحبت که باز شد گفت: تصاویر مادرانِ شهدا را روی بیلبوردهای شهر دیده‌ای؟
با شناختی که از او داشتم با خود فکر کردم شاید می‌خواهد بگوید چرا اینها را زده‌اند!
گفتم: چطور مگر؟
گفت: می‌دانی من روی خوشی به کلیشه‌ها و کارهای شعاری ندارم. ولی این تصاویر به من حس جالبی می‌دهد. نگاهشان خیلی معصومانه است. خیلی حرفِ ناگفته دارند.
ادامه داد: فیلمِ «مادر»ِ علی حاتمی را که دیده‌ای. رقیه چهره‌آزاد در نقش مادر، خیلی خوب بازی کرده. ولی به نظر من نقش او نمادِ مادرِ ایرانی بطور واقعی نیست و جوری آرمانگرایانه است. مثلاً مادرِمن و شما اینطوری نیستند. ولی این تصاویر و حسی که دارند، همان نمادِ مادرِ رنج‌دیده و زحمت‌کشیده و مظلوم ایرانی هستند. حتی من ایستادم و با بیلبوردها سلفی گرفتم.
*****
به همین بهانه به سهم ناچیز خودم خواستم چند نکته بنویسم:
اول این که از جوانان شایسته همشهری تشکر می‌کنم که با فکر و ایده‌ای نو و نه کلیشه‌ای و شعاری و تکراری و اداری، کاری در خورِ تحسین انجام داده‌اند.
این کار به مناسبت سالروز رحلت حضرت ام‌البنین(س) و «روز بزرگداشت مادران و همسران شهدا» توسط آقای امیرمحمد تصوری و خانمها نرجس حسینی و زهرا شاهسوندحسنی به انجام رسیده. شنیده شده این کار نه به سفارش نهاد و سازمان و اداره‌ای که با اعتقاد، تلاش، فکر و همت این جوانان بوده. دستمریزاد.
دوم این که خدا به همه ما یاری دهد به حدی از بلوغ فکری برسیم که حسابِ شهدا و خانواده‌های آنان را از بازی‌های سیاسی جدا بدانیم. شایع است که: «همه سهمیه‌ها را داده‌اند به خانواده شهدا». اول که همه را نداده‌اند. دوم آیا خودِ ما حاضریم یکی از اعضای مهم خانواده را از ما بگیرند و به ما سهمیه‌ای بدهند؟ آن نبودن‌ها و جای‌های خالیِ همسر و فرزند و پدر برای خانواده‌ها آنقدر دردآور و مشکل‌آفرین و پررنج بوده که اثرات مخرب آن هیچ‌گاه با سهمیه‌ها و بزرگداشت‌ها برطرف نمی‌شود.
سوم، خانواده شهدا از این همه مشکلات کشور بیشتر در رنج نباشند، کمتر از ما نیستند. آنها برای میهن کم‌هزینه‌ای نداده‌اند که حالا بی‌خیال باشند و شانه بالا بیندازند. آنها پاره تن و عزیزترین‌ها را داده‌اند. فرزندان و همسران و پدران آنها حتماً از مسئولیت‌پذیرترین هموطنان بودند که عافیت‌طلبی نکردند و ننشستند و با جانشان جلو رفتند. رفتند تا کشور به آرامش و پیشرفت برسد و ناموس وطن حفظ شود. چفیه و پوتین و کلاه‌خود و پلاک باید نمادهای ارزش ملی باشند و لاغیر و ولاغیر.
چهارم، هر مادر و هر همسر شهید را باید «مادر وطن و بانوی وطن» نامید و بر صدر نشاند و قدر دانست.
چنین باد
