غزاله علیزاده
زاده 27 بهمن 1327 خورشیدی در مشهد. مادر او منیرالسادات سیدی، شاعری توانا و نویسنده‌ای ماهر بود. غزاله از زمان کودکی با ادبیات بیگانه نبود و در نهایت پا جای پای مادر گذاشت و به صورت حرفه‌ای به نوشتن رو آورد. ابتدا در ایران علوم‌سیاسی خواند و سپس در فرانسه حقوق و فلسفه را پیگیری کرد و چندی بعد به ایران بازگشت.
وی از سال 1340 به صورت جدی حرفه نویسندگی را شروع کرد و داستان‌هایش را در نشریه‌های گوناگون به چاپ رساند.
نخستین مجموعه داستان او با نام سفر ناگذشتنی در سال 1356 منتشر شد و خیلی زود توانست نظر مخاطبان را به خود جلب کند.
علیزاده نسبت به مسائل اجتماعی بی‌تفاوت نبود و معضلات اجتماعی را در آثار خود منعکس می‌کرد. وی در نوشته‌های خود درباره زنان صحبت می‌کرد و به دفاع از عقاید فمنیستی خود می‌پرداخت، و با عقاید مردسالارانه و سنتی مبارزه می‌کرد.
غزاله از همینگوی، چخوف و هنری جیمز تأثیر پذیرفته است. نثر این نویسنده ساده و روان است و به دل خوانندگان می‌نشیند. او برای ساخت فضاهای داستانی از جزئیات گوناگون کمک می‌گرفت. همین مسئله باعث شده بود مخاطبان به راحتی بتوانند خودشان را در دل قصه‌ها تصور کنند و موقعیت‌های مختلف داستانی را به خوبی بشناسند.
خانه ادریسیها، شب‌های تهران، دو منظره، چهارراه، تالارها، سفر ناگذشتنی، ملک آسیاب و... از آثار این نویسنده‌ی معاصر هستند.
علیزاده درگیر بیماری سرطان بود و در نهایت در 21 اردیبهشت 1375 به زندگی خود پایان داد.
جملات زیر از این نویسنده است:
- برای درک ذات زیبایی، حفظ فاصله لازم است.
- سهم هر کس از زندگی به اندازه لیاقت اوست.
- نمک دنیا، هنرمندانند.
- در گریختن رستگاری نیست، بمان و چیزی از خودت بساز که نشکند.
- مسائل کلی انسان همیشه یکی‌ست، تنها نوع دید و بیان عوض می‌شود.
همه چیز مصرف می شود و بعد دور انداخته می شود بیشتر از همه انسان.
