علی‌اصغر شیربانی از شروع ماجرای بسکتبالیست شدنش می‌گوید:
علی‌اصغر شیربانی اصالتاً نی‌ریزی است و 62 بهار زندگی را پشت سر گذاشته است، ارشد مدیریت رفاه اجتماعی و یا ساده‌تر بگویم مددکار اجتماعی است. ورزش را از سن 13 سالگی در رشته هندبال شروع کرد اما یک سال بعد به دلیل موقعیت شغلی پدرش به شهرستان لار رفت و آنجا به دلیل همسایگی با استادیوم پایش به زمین ورزش لار باز شود و این شروع ماجرای بسکتبالیست شدنش است.
***
-لطفاً خودتان را معرفی کنید
زاده نی‌ریز هستم و دو فرزند دارم. دخترم متخصص زنان و زایمان و پسرم ارشد مکانیک را دارد. دوران ابتدایی را در مدرسه سده آباده اقلید و 6 ماه از دوران دبیرستان را در دبیرستان احمد نی‌ریزی و بقیه را در دبیرستان صحبت لار گذراندم. سال 1352 خورشیدی بود که به دلیل شغل خانواده به لار منتقل شدیم. از آنجایی که بخت با من یار بود، خانه ما درست روبه‌روی استادیوم ورزشی قرار داشت و در همسایگی ما بسکتبالیستی زندگی می‌کرد که مربی ورزش بود. در یکی از روزها که من در کوچه ایستاده بودم. باب صحبت و آشنایی را با من باز کرد و آنجا وقتی پتانسیل و شرایط فیزیکی بدنم را دید مرا به استادیوم دعوت کرد و بعد از چند جلسه تمرین مداوم برای تیم بسکتبال آموزشگاه پذیرفته شدم؛ آنجا بود که من به این رشته علاقه‌مند شدم. چند سالی در لار ماندیم و بعد از پیروزی انقلاب ما مجدداً به نی‌ریز بازگشتیم و دوباره با بچه‌های نی‌ریز بازی کردم.
-مربی و بازیکنان هم‌دوره‌ای شما در نی‌ریز چه کسانی بودند؟
در نی‌ریز زیر نظر استاد محمد قرایی و در کنار عزیزانی چون علی پسندخاطر، محمد خیراتی، عباس ماهوتی، محمد مروی، ناصر سرچهانی، مجید اکبرپور، حمید تقدیر و برادران حسن‌پور و دیگر دوستانی که در خاطرم نیستند در تمامی مسابقات استانی و برون‌استانی برای نی‌ریز توپ زدیم و به دلیل درخشش در مسابقات استانی به اتفاق مجید اکبرپور به منتخب استان دعوت شدیم ولی متأسفانه در همان اوایل بازی دچار پارگی رباط زانو شدم و از ادامه تمرین محروم گردیم.
بعد از آسیب‌دیدن آیا دیگر بسکتبال را ادامه دادید؟
بعد از درمان باز هم به تیم نی‌ریز پیوستم. بازی‌ها و مسابقات ادامه داشت تا سال 1386 و از آن سال یک سال مسئولیت هیئت جانبازان و معلولان را عهده‌دار شدم ولی به دلیل مشغله کاری امکان همکاری مستمر نبود، اما ارتباطم را بطور کامل قطع نکردم، چون معتقدم بسکتبال یکی از جذاب‌ترین و بانشاط‌ترین ورزش‌هایی است که هر کس دست به توپ شود دیگر از آن جدا نمی‌شود. الان نیز هفته‌ای یکی دو بار کوهنوردی و دو سه روز در هفته دشت‌نوردی در طبیعت نی‌ریز را در برنامه دارم. پیوند من با ورزش جدا نشدنی است.
- چه مقام‌هایی را کسب کرده‌اید؟
زمانی که در تیم لار بودم 2 بار در مسابقات آموزشگاه‌های فارس در کازرون و لار مقام اول را کسب کردم و در سال 1376-1375 در تیم نی‌ریز که بودیم هر سال هر مسابقه‌ای برگزار می‌شد، مقام اول تا سوم از آن تیم ما بود.
مسابقات برون استانی زیادی هم در شهرهای یاسوج، سیرجان، بندر لنگه، لار و تهران داشتیم که در آنها نیز مقام کسب کردیم.
-تلخ‌ترین و شیرین‌ترین خاطرات ورزشی خود را بیان کنید؟
خاطرات ورزشی خیلی زیادی دارم. هر بار که از تیم حریف می‌بردیم برایم قشنگ‌ترین خاطره است که در مجموع خودش از زیبایی‌های ورزش بسکتبال است.
بسکتبال یک ورزش پرتحرک و پرنشاط توأم با کار زیاد با توپ وحلقه است و گلهای زیاد رد و بدل می‌شود و ازکیفیت بالایی برخوردار است و ورزشکار را به اوج شعف و لذت می‌رساند.
خاطرات تلخم باخت‌های تیم بوده است که همیشه در ذهنم می‌ماند.
- بسکتبال نی‌ریز و آینده آن را چطور می‌بینید؟
تیم بسکتبال نی‌ریز یک تیم ریشه‌دار است که جوانان باانگیزه و متعصب دارد که اگر مورد حمایت قرار گیرد در لیگ می‌تواند حرفی برای گفتن داشته باشد. همانطور که آگاهید، ما سالیان زیادی در رشته‌های بسکتبال صاحب عنوان‌های خوبی بودیم. خوشبختانه در حال حاضر نیز بسیار خوب است ولی نیاز شدید به حمایت همه جانبه شرکتها و مردم دارد.
نی‌ریز یک شهر صنعتی است و ورزش آن واقعاً نیازمند حمایت جدی است تا ان شاء ا... در آینده نه چندان دور شاهد شکوفایی آن باشیم.
- ورزش بسکتبال در روحیه انسان چه تأثیری می‌گذارد؟
بسکتبال به دلیل اینکه یک ورزش دانشگاهی است شخصیت خاصی به بازیکنان می‌دهد. علاوه بر آن چون ورزش پرانرژی است ورزشکاران بسیار چابک و باهوش می‌شوند.
نظر شما
