در گذرِ بادمانندِ ماه‌ها، روزها، ساعتها و ثانیه‌ها، برگ‌های تقویم نیز یکی پس از دیگری ورق می‌خورند تا به روزی از روزهای سال برسند که نام ما را بر خود گرفته است. 12 آذر، روز جهانی معلولان.
ما نام «معلول» را یدک می‌کشیم به دلیل معلولیتی که گاه از شروع قدم گذاشتنمان به دنیا و گاه از دل حادثه‌ای، همراه تلخ و شیرین و غم و شادی لحظاتمان شده. مثل ویلچری که یارای پاهای خسته و کم توانمان است، عصایی که دستمان را می‌گیرد تا مانع گوشه‌گیری‌مان شود، سمعکی که به گوش‌های در خواب و تهی از صدایمان شنیدن بهتر را هدیه می‌دهد.
در کنار اینها چه بسیارند قلبهای مهربانی که یاری‌مان می‌دهند. از بخشیدن صندلی خویش در خط واحد، تا کمک برای عبور از خیابان یا گذر از پله‌های پرشمار و گاه بدون نرده و حتی نگاهی عاشقانه و اطمینان‌بخش.
کاش معلولیت ما محدودیت دیده نشود. کاش نگاه ترحم به ما نشود.
آی آدم‌ها! دلهای ما می‌شکند از ترحم نگاه‌هایتان، از تمسخر لحن‌تان، کنجکاوی‌های پرشمارتان، صحبت‌هایتان در مورد نحوه راه رفتن یا نرفتنمان، حرف زدن یا نزدنمان، شنیدن یا نشنیدنمان
روابط عمومی اداره بهزیستی نی‌ریز
