نی ریز- خرامه مسیری که به دل ننشست!

چندی پیش برای انجام کاری راهی شیراز شدم.

این دومین بار بود که تصمیم گرفتم مسیر نی‌ریز- خرامه برای رسیدن به شیراز را امتحان کنم.

سری قبل صبح زود راه افتادم، اما به دلیل تازه بودن مسیر و ناشناخته بودن وقتی به شیراز رسیدم چندان تفاوتی با مسیر اصلی نی‌ریز- شیراز احساس نکردم.

بسیاری از مسئولان نی‌ریزی در مصاحبه‌هایشان می‌گفتند وصل شدن این مسیر سبب خواهد شد تا در کنار لذت عبور از جاده‌ای دل‌انگیز در میان بختگان و انجیرستان‌ها زمان کوتاهتری نیز تجربه کنید.

خوب به یاد دارم یکی از مخالفان این مسیر «تکاور» مدیرکل راه و ترابری وقت فارس بود.

او در یکی از سفر‌های خود به نی‌ریز و در جمعی نه چندان رسمی که من نیز حضور داشتم گفت: نمی‌دانم چرا همه به دنبال آن هستند تا چندین مسیر برای رسیدن به شهرشان انتخاب کنند در حالی که داشتن یک مسیر استاندارد با تمام مؤلفه‌های جاده‌ای بسیار بهتر خواهد بود.

آن زمان من این گفته‌ها را به دلیل هزینه‌های بسیار زیاد راه سازی تلقی کردم و گفتم قاعدتاً نباید ادارات کل چندان میلی به باز تعریف راهی جدید داشته باشند.

البته مسیر‌های موازی در همین شهر خودمان کم نیست و مسئولان ادارات و نمایندگان مجلس در ادوار مختلف برای بردن نام آن‌ها در کارنامه خود از هیچ اقدامی دریغ نمی‌کنند؛ از جاده ناتمام نقاره‌خانه گرفته تا جاده انتهای قطرویه که قرار است سر از بندرعباس در بیاورد. همین راه خرامه و حتی جاده هورگان که می‌گویند ادامه دهنده و متصل کننده نی‌ریز به داراب است.

حدود ساعت ۶ عصر وارد جاده نی‌ریز به خرامه از ورودی روستای ماهفرخان شدم. از چندین مسیر و جاده روستایی دوطرفه، بدون علائم، گاهاً بدون دید و با پیچ‌های خطرناک عبور رکردم.

دو طرف جاده انجیرستان بود. ماشین‌های سنگین و باربری بیشتر از سواری در جاده بودند. استفاده از سرعت‌گیر‌های ریز و درشت در اطراف روستا‌ها سبب می‌شد حرکت چندان عادی نباشد و به کنُدی پیش رود.

اتصال این جاده‌ها به هم نیز هر کدام حکم مخصوص به خود را داشت. چند بار وارد روستا شدم و در انتها متوجه گردیم که باید یک مسیر خاکی تا اتصال به جاده اصلی را انتخاب می‌کردم و به بیراه زده‌ام.

به هر شکل ممکن بود خود را به خرامه رساندم و با وجود اینکه احساس می‌کردم جاده از این پس دو بانده باشد اینگونه نبود و جاده دو طرفه با کمترین علائم و بیشترین دوربین ثبت تخلفات ادامه یافت! و این نشان داد که جاده خرامه- شیراز برای تبدیل شدن به یک جاده استاندارد فرسنگ‌ها فاصله دارد و در نهایت وقتی به اول شیراز رسیدم ۲ ساعت و ۵۵ دقیقه در راه بودم در حالی که با سرعت ۱۱۰ در جاده قبلی به ۲ ساعت و ۳۰ دقیقه نمی‌رسد.

در کنار جاده‌ای که زیبایی‌های خاص خود را داشت و تجربه یکباره آن چیزی از ارزش‌هایش کم نمی‌کند، اما مسیری که بتواند حمل و نقل را راحت‌تر و مسیر را کوتاه‌تر نماید و خطرات جاده‌ای را بیش از پیش کم کند نیست.

از آنجا که محور شیراز- کرمان مسیر ترانزیت و دو بانده است و از طرفی ادارات راه و شهرسازی و راهدای و حمل و نقل جاده‌ای تمام همّ و غمّ خود را گذاشته‌اند تا کمترین حادثه جاده‌ای را شاهد باشیم شاید هنوز هم مسیر دو بانده نی‌ریز- شیراز معقول‌تر باشد.

از طرفی این را باید دقت کنیم که مطالبات باید در مسیر فعلی نی‌ریز- شیراز رفع نواقص باشد از اینکه هنوز لامپ‌های به کار گرفته شده در گردنه نی‌ریز- استهبان معروف به جاده واریانتی کامل نشده، اصلاح و ترمیم مسیر‌هایی که دچار فرونشست شده به کندی انجام می‌شود، و نصب علائم ریز و درشت از ضروریات یک جاده استاندارد است و باید برای آن فکری عاجل نمود.

هر چند اخیراً با اعتبار ۱۷ میلیارد تومانی جاده نی‌ریز- خرامه در حال ساخت و اصلاح مسیر است، اما تا این جاده ساخته و بی‌خطر شود نمی‌توان ادعا نمود که مسیر نی‌ریز- خرامه مسیری است که به دل می‌نشیند...