این روزها بی‌آبی بلایی سرمان آورده که می‌گوییم ای کاش گرانیِ میوه و نان و خودرو و مسکن و زمین و اجاره و کمبود دارو بود، ولی بی‌آبی نبود
این دیگر آخر‌های خط است و اگر آب نباشد همه از تشنگی هلاک می‌شویم و کسی به دادمان نمی‌رسد.
فقط باید خودمان به داد خودمان برسیم.
وگرنه چنانچه به مسئولان امید ببندیم کاری از پیش نمی‌بریم. این‌ها همانطور که قبلاً می‌گفتند میوه کمتر بخورید، دو وعده در روز غذا بخورید، مثل یمنی‌ها لُنگ ببندید و نان خشک بخورید و از این حرف‌ها، حالا هم می‌گویند آب کمتر بخورید؛ مثلاً روزی یک لیوان.
بعد هم از یمن و سومالی و بورکینافاسو و اتیوپی مثال می‌آورند که آن‌ها از آب‌های جمع شده در چاله چوله‌ها می‌خورند و اصلاً سال به سال حمام هم نمی‌روند.
بعد هم می‌آیند پشت تریبون و با نگاه عاقل اندر سفیه چشم در چشم ما می‌اندازند و می‌گویند ۱۰ روزی یک بار حمام بروید و بقیه روزها مثل حیوانات با زبان خودتان را لیس بزنید تا تمیز بشوید.
از ما گفتن بود!
