میگوید ورزش را دوست ندارد اما عشق راندن در رالی است. خود را اولین زن اتومبیلران نیریزی میداند که این رشته را شروع کرده است.
طیبه سرچهانی ٥٢ ساله متولد آبان و اهل شهرستان نیریز است.
او سال ١٣٨٦ به پیست شهرک صنعتی میآید، اتومبیلسواران را که میبیند و مسیر زندگیاش تغییر میکند، او میگوید: «ورزش را دوست ندارم ولی رالی فرق دارد، از دوران جوانی عاشق رانندگی بودم و در اصل دست فرمانم خوب بود؛ بچههای ایرانخودرو پیغام فرستادند و به من اطلاع دادند که برای مسابقه اتومبیلرانی ثبتنام میکنند.
اسمم را نوشتم شنبه همان هفته برای مسابقه جلسه گرفته بودند وقتی رفتم دیدم تنها خانم ماشینسوار من هستم. در همان لحظه اول برایم سخت شد گفتم در شهرستان کوچکی مثل نیریز یک خانم با چندآقا! کار درستی نیست،پشیمان شدم و تصمیم گرفتم برگردم که آقای جهاندارفرد جلو آمد و گفت: نرو! تو بیا و استارت اتومبیلرانی بانوان را بزن. بالاخره که باید یک خانم شروع کننده باشد چرا شما نباشید؟!
او بود که من را تشویق کرد که حداقل برای یکبار در مسابقه شرکت کنم.
روز مسابقه خیلی شلوغ شد و واقعاً عالی برگزار شد و من از همانجا بیشتر عاشق مسابقه شدم. آن مسابقه حدوداً ٢٠ شرکت کننده داشت و از مربیان و داوران آن رقابت فقط آقایان سیاوش جلویز، صادق صادقیان و جواد احسانپور که مربی ما بود و آموزشهای ابتدایی را به من دادند به خاطر دارم.»
رانندگیاش را مدیون زندهیاد شوهرش علیرضا بابویه میداند و میگوید: «خانواده من مخالف شرکت من در مسابقه نبودند، یک جورایی بیتفاوت بودند، اما مشوق اصلیم شوهرم بود، با وجود اینکه مریض بود و دیالیز میشد، با من به پیست میآمد تا تمرین کنم، چون که من یک زن بودم باید زیاد تمرین میکردم تا به آقایان برسم شاید چیزی حدود ١٠ برابر از آنها بیشتر تمرین میکردم.
در اولین مسابقه در نیریز مقام سوم را کسب کردم؛ آن زمان ماشینم پژو ٢٠٠٠ بود اما متأسفانه بعد از آن مسابقه طولی نکشید که شوهرم فوت شد و مسئولیت دو فرزندم بر عهده من افتاد و برای مدتی مسابقه وتمرین را کنار گذاشتم و الان میفهمم چه اشتباهی کردم.»
سرچهانی ادامه میدهد: «من مسیر سختی را طی کردم، آن زمان وقتی برای مسابقه میرفتیم با تمام آقایان باید برابری میکردیم و هیچ فرقی بین خانم و آقا نبود. یعنی من باید ده سال کار میکردم که به آنها برسم. ولی چون علاقهمند بودم با همه مشکلات کنار آمدم و پیشرفت خوبی داشتم؛ اطرافیان من را تشویق میکردند و همین تشویقها به من انگیزه میداد.
رقبای من بالای ده سال تجربه داشتند اما من با ٥ سال تمرینی که داشتم توانستم بهتر از آنان شوم.
ولی باور کنید من در این ٥ سال به اندازه ٢٠ سال زحمت کشیدم و یک شبه ره صد ساله را طی نکردم.
الان مسابقات خانمها از آقایان جدا شده و مقام آوردن راحتتر. در حال حاضر در شهرستان نیریز ١٠ خانم اتومبیلران داریم.»
سرچهانی استقبال بانوان نیریزی را خوب میداند و میگوید: «اوایل استقبال خیلی خوبی بود اما متأسفانه الان به خاطر تحریمها، خودرو و قطعات آن گران شده و همه کس نمیتوانند به این ورزش رو بیاورند.
البته یکی دیگر از مشکلاتی که بانوان کمتر شرکت میکنند نیز این است که تبلیغ و تشویق خیلی کم است شاید اگر حامی مالی داشتیم بچهها دلگرمی بیشتری داشتند حتی از سوی اداره ورزش و جوانان هم حمایت نمیشوند، چه بسا بانوانی آمدند و دوره دیدند اما به دلیل اینکه حمایت شدند، کنار کشیدند.»
بانوی اتومبیلسوار گلایهمند است هم از همشهریان و هم از مسؤلان چرا که با وجود اینکه استارت ورزش مردانهای را در نیریز زده کسی از او حمایت نکرد و او نتوانست آنطوری که باید و شاید پیشرفت کند.
او گفت: «به این رشته اگر بها داده شود به اندازه رشتههای دیگر پیشرفت میکند، ولی بدون شک این رشته آنقدر جذابیت دارد که هر فردی را به سمت خود بکشاند.»
از دید سرچهانی پیشرفت رشته ورزشی در این است که اگر هرکسی سر جای خودش باشد همه چیز عالی میشود.
وی ادامه میدهد: «من ١٣ سال نائب رئیس هیئت هستم مسابقاتی درشهرستان، شیراز و شهرهای مختلف برگزار کردیم و اتومبیلسواران زیادی از جمله خانم و آقا مقام آوردند و هنوز هم دوست دارم ادامه دهم اما متأسفانه هزینهها خیلی گران شده و نمیدانم چقدر موفق باشم.»
توصیه نائب رئیس اتومبیلرانی در مورد بانوانی که میخواهند به این ورزش روی بیاورند این است که: «خاکی باشند، همیشه دنبال یادگیری باشند، اگر روزی موفق شدند از بالا به مسائل نگاه نکنند، واقعاً بیایند و خودشان را نشان دهند، چون خانمها قدرت هر کاری را دارند. این یک ورزشی هیجانی است و بانوان در این زمینه استعداد بیشتری دارند.»
در پایان سرچهانی به خاطرهای اشاره میکند و میگوید: «در زمان آقای حاج محمدعلی کیخسروی هیئت وارد فاز حرفهای خود شد و اعضاء به مسابقات استانی و سپس کشوری راه یافتند و اولین بار به مسابقه استانی به میزبانی پیست کارتینگ ارتش شیراز اعزام شدند که در این مسابقه هیئت نیریز همه سکوهای مسابقه را از آن خود کرد به گونهای که همه تماشاگران و عوامل برگزاری مسابقه یک صدا تیم نیریز را تشویق میکردند و این برای من خاطره خیلی جالب و شیرینی بود که در این مسابقه همه بچههای ما مقام آوردند بطوری که همه انگشت به دهان شدند، چون همه جوایز نصیب بچههای نیریز شد.»