حاشیه ای بر برنامه چهارشنبه شب «ثریا»
تلویزیون رسمی در مقابل برخی مقامات خاضع و خاشع است و اگر هم جسارتی کند صد بار عذر می خواهد ولی به مردان دولت که می رسد نقش طلبکار به خود می گیرد...
مهرداد خدیر:
سخنان صریح وزیر بهداشت، درمان و آموزش پزشکی در برنامه تلویزیونی «ثریا»
نشان داد که هر گاه مقامات دولتی صریح باشند از عهده طعنه و کنایه های
مجریان تلویزیون که می کوشند دستاوردهای دولت را زیر سؤال ببرند برمی آیند.
مجریان برنامه های سیاسی می کوشند خود را افرادی بی طرف نشان دهند که پیام مردم را منتقل می کنند اما غالبا در واقع نظرات سیاسی جبهه پایداری و مخالفان دولت را منتقل می کنند و این گونه ژست ها هم به دل مردم نمی نشیند که اگر می نشست اعتبار این دستگاه تا این حد نزول نمی کرد که وزیر کشور که خود روزگاری معاون رسانه رسمی بوده بگوید صدا و سیما اثر گذاری خود را از دست داده است.
مجری برنامه ثریا می خواست با پیش کشیدن بحث پاره ای پرداخت ها دکتر قاضی زاده هاشمی از موفق ترین وزیران دولت روحانی را به گوشه رینگ ببرد ولی وزیر بهداشت اجازه نداد و پرسید: چرا در دولت قبل ساکت بودید؟ چرا از طرح تحول سلامت سخن نمی گویید و مدام به تخریب دولت مشغولید؟
وقتی مجری به نظر سنجی های صدا و سیما استناد کرد قاضی زاده هاشمی بی درنگ پاسخ داد: نظر سنجی هایتان هم مثل فیش های ادعایی تان است که معلوم نیست واقعی است یا نه.
قاضی زاده هاشمی شعار برنامه را هم به چالش کشید و گفت به جای « دیدبانی برای پیشرفت ایران» در حال تخریب دولت به قصد پسرفت ایران هستید.
به جای این که وزیر گوشه رینگ برود تا مجری احتمالا متمایل به جبهه پایداری بتواند با پرسش های سیاسی خود او را زیر ضربه بگیرد این مجری بود که گوشه رینگ گیر افتاده و منتظر اشارتی از اتاق فرمان بود.
احتمالا تصور می کردند جذابیت سوژه پرداختی های کلان این اجازه را می دهد که سخنان دیگر را هم در این چارچوب منتشر کنند اما قاضی زاده هاشمی چنین اجازه ای نداد و بارها گفت روش تان را عوض کنید.
هر گاه یک مقام مسؤول با اعتماد به نفس کامل در دام این گونه پرسش ها نیفتاده توانسته از عهده برآید و هر گاه مجری صدا و سیما را جدی گرفته در نهایت مغبون شده است.
ممکن است از این سطور تفسیر جانب داری صورت پذیرد اما نکته اصلی این است که تلویزیون رسمی در مقابل برخی مقامات خاضع و خاشع است و اگر هم جسارتی کند صد بار عذر می خواهد ولی به مردان دولت و ایضا زنان دولت که می رسد نقش طلبکار به خود می گیرد و با تبختر به گونه ای صحبت می کنند که انگار با گماشته خود سخن می گویند.
منتها قاضی زاده هاشمی چنین اجازه ای نداد. کما این که در هفته دولت هم مجید انصاری معاون حقوقی رییس جمهوری چنین اجازه ای نداد و خطاب به مجری یی که می پرسید چرا از سه روحانی شکایت کرده اید گفت: اولا دولت از سه روحانی شکایت نکرده و تنها از یک نفر اشکایت کرده و اگر به روحانیت باشد هم آقای رییس جمهور روحانی است و هم خود من. بحث بر سر شکایت از حمید زیارتی مشهور به روحانی بود که علنا به رییس جمهوری اهانت کرده بود.
خود ما رسانه ای هستیم و دوست داریم مسؤولان پاسخ گو باشند و پرسش های چالشی مطرح کنیم اما «چالش بازی» های صدا و سیما واقعی نیست زیرا یقه یک وزیر را می گیرند ولی در مقابل غیر دولت صُم بُکم می نشینند و به نشان تایید سر تکان می دهند و در حالی از جانب مردم سخن می گویند که احساس نمی شود صدای مردم را منعکس می کنند. کافی است لحن گفت و گو کننده ها را مقایسه کنیم که با وزیران چگونه سخن می گویند و با دیگران چه گونه و آیا بسیاری از پرسش های مطروح در جامعه و فضای مجازی را با آنان نیز در میان گذارند یا نه.
با این حال وقتی وزیر اعتماد به نفس داشته باشد و مانند دکتر هاشمی نیازی به وزارت نداشته باشد و در بخش خصوصی هم صاحب امکانات و تخصص دیگر دلیلی ندارد باج دهد. ویژگی دیگر وزیر بهداشت این است که با سیاست بیگانه نیست و در خانواده ای سیاسی با گرایش های مختلف بالیده و می فهمد حال و هوای سیاسی « ثریا» چگونه است.
اگر صدا و سیما می خواهد بی طرفی خود را ثابت کند چرا با همه این گونه صحبت نمی کند؟ چرا در سوژه های دیگر جانب دار است و به دولت که می رسد اپوزسیون می شود؟ تازه نه با هر دولتی.
همین رفتارهاست که موجب می شود در مجادله هایی این گونه بیننده ای که به لحاظ سیاسی با مجری هم سو نیست حق را به میهمان صریح اللهجه بدهد.
«چرا در دولت قبل ساکت بودید،مردم حرف های شما را قبول ندارند، نظر سنجی هایتان هم مثل ادعاهای دیگرتان است، طرح تحول سلامت را چرا توضیح نمی دهید...» این جملات ثبت شده تا بار دیگر این گزاره به اثبات رسد در مقابل صدا و سیمایی که با مجریان دولت به چشم گماشته برخورد می کند اگراین گونه سخن بگویی کوتاه می آیند و در غیر این صورت مانند یک تلویزیون حزبی می خواهند اعضای دولتی را که نمی پسندند مواخذه کنند.
وزیر، وزیر است. اما گاه در رسانه رسمی به گونه ای سخن می گویند که مدیر کل یک اداره با رییس تدارکات. آیا دولت هزار و چند صد میلیارد تومان به این رسانه بودجه می دهد که با این لحن سخن بگوید؟ آیا بهتر نیست در این یک فقره از مجری پزشک استفاده می شد؟ تلویزیون که از این گونه مجریان کم ندارد و مشهورترین آنها دکتری است که در برنامه « به خانه بر می گردیم» درباره آشپزی و خانه داری صحبت می کند یا ناگزیر است به صحبت های همکاران در این باره گوش سپارد.
مصاحبه چالشی البته خوب است و مو را از ماست کشیدن نیز اما اولا از جانب رسانه ای که واقعا ملی باشد ثانیا با رعایت انصاف نه آن که اخبار ناموثق هم منشاء تحلیل و پرسش باشد ثالثا این که و مهم تر از همه در قبال دیگران نیز چنین باشند نه آن که تنها در برابر وزیران دولت آن هم نه هر دولتی که تنها در مواجهه با این دولت یا دولت قبل از احمدی نژاد دلیر و منتقد شوند...
منبع: عصر ایران
مجریان برنامه های سیاسی می کوشند خود را افرادی بی طرف نشان دهند که پیام مردم را منتقل می کنند اما غالبا در واقع نظرات سیاسی جبهه پایداری و مخالفان دولت را منتقل می کنند و این گونه ژست ها هم به دل مردم نمی نشیند که اگر می نشست اعتبار این دستگاه تا این حد نزول نمی کرد که وزیر کشور که خود روزگاری معاون رسانه رسمی بوده بگوید صدا و سیما اثر گذاری خود را از دست داده است.
مجری برنامه ثریا می خواست با پیش کشیدن بحث پاره ای پرداخت ها دکتر قاضی زاده هاشمی از موفق ترین وزیران دولت روحانی را به گوشه رینگ ببرد ولی وزیر بهداشت اجازه نداد و پرسید: چرا در دولت قبل ساکت بودید؟ چرا از طرح تحول سلامت سخن نمی گویید و مدام به تخریب دولت مشغولید؟
وقتی مجری به نظر سنجی های صدا و سیما استناد کرد قاضی زاده هاشمی بی درنگ پاسخ داد: نظر سنجی هایتان هم مثل فیش های ادعایی تان است که معلوم نیست واقعی است یا نه.
قاضی زاده هاشمی شعار برنامه را هم به چالش کشید و گفت به جای « دیدبانی برای پیشرفت ایران» در حال تخریب دولت به قصد پسرفت ایران هستید.
به جای این که وزیر گوشه رینگ برود تا مجری احتمالا متمایل به جبهه پایداری بتواند با پرسش های سیاسی خود او را زیر ضربه بگیرد این مجری بود که گوشه رینگ گیر افتاده و منتظر اشارتی از اتاق فرمان بود.
احتمالا تصور می کردند جذابیت سوژه پرداختی های کلان این اجازه را می دهد که سخنان دیگر را هم در این چارچوب منتشر کنند اما قاضی زاده هاشمی چنین اجازه ای نداد و بارها گفت روش تان را عوض کنید.
هر گاه یک مقام مسؤول با اعتماد به نفس کامل در دام این گونه پرسش ها نیفتاده توانسته از عهده برآید و هر گاه مجری صدا و سیما را جدی گرفته در نهایت مغبون شده است.
ممکن است از این سطور تفسیر جانب داری صورت پذیرد اما نکته اصلی این است که تلویزیون رسمی در مقابل برخی مقامات خاضع و خاشع است و اگر هم جسارتی کند صد بار عذر می خواهد ولی به مردان دولت و ایضا زنان دولت که می رسد نقش طلبکار به خود می گیرد و با تبختر به گونه ای صحبت می کنند که انگار با گماشته خود سخن می گویند.
منتها قاضی زاده هاشمی چنین اجازه ای نداد. کما این که در هفته دولت هم مجید انصاری معاون حقوقی رییس جمهوری چنین اجازه ای نداد و خطاب به مجری یی که می پرسید چرا از سه روحانی شکایت کرده اید گفت: اولا دولت از سه روحانی شکایت نکرده و تنها از یک نفر اشکایت کرده و اگر به روحانیت باشد هم آقای رییس جمهور روحانی است و هم خود من. بحث بر سر شکایت از حمید زیارتی مشهور به روحانی بود که علنا به رییس جمهوری اهانت کرده بود.
خود ما رسانه ای هستیم و دوست داریم مسؤولان پاسخ گو باشند و پرسش های چالشی مطرح کنیم اما «چالش بازی» های صدا و سیما واقعی نیست زیرا یقه یک وزیر را می گیرند ولی در مقابل غیر دولت صُم بُکم می نشینند و به نشان تایید سر تکان می دهند و در حالی از جانب مردم سخن می گویند که احساس نمی شود صدای مردم را منعکس می کنند. کافی است لحن گفت و گو کننده ها را مقایسه کنیم که با وزیران چگونه سخن می گویند و با دیگران چه گونه و آیا بسیاری از پرسش های مطروح در جامعه و فضای مجازی را با آنان نیز در میان گذارند یا نه.
با این حال وقتی وزیر اعتماد به نفس داشته باشد و مانند دکتر هاشمی نیازی به وزارت نداشته باشد و در بخش خصوصی هم صاحب امکانات و تخصص دیگر دلیلی ندارد باج دهد. ویژگی دیگر وزیر بهداشت این است که با سیاست بیگانه نیست و در خانواده ای سیاسی با گرایش های مختلف بالیده و می فهمد حال و هوای سیاسی « ثریا» چگونه است.
اگر صدا و سیما می خواهد بی طرفی خود را ثابت کند چرا با همه این گونه صحبت نمی کند؟ چرا در سوژه های دیگر جانب دار است و به دولت که می رسد اپوزسیون می شود؟ تازه نه با هر دولتی.
همین رفتارهاست که موجب می شود در مجادله هایی این گونه بیننده ای که به لحاظ سیاسی با مجری هم سو نیست حق را به میهمان صریح اللهجه بدهد.
«چرا در دولت قبل ساکت بودید،مردم حرف های شما را قبول ندارند، نظر سنجی هایتان هم مثل ادعاهای دیگرتان است، طرح تحول سلامت را چرا توضیح نمی دهید...» این جملات ثبت شده تا بار دیگر این گزاره به اثبات رسد در مقابل صدا و سیمایی که با مجریان دولت به چشم گماشته برخورد می کند اگراین گونه سخن بگویی کوتاه می آیند و در غیر این صورت مانند یک تلویزیون حزبی می خواهند اعضای دولتی را که نمی پسندند مواخذه کنند.
وزیر، وزیر است. اما گاه در رسانه رسمی به گونه ای سخن می گویند که مدیر کل یک اداره با رییس تدارکات. آیا دولت هزار و چند صد میلیارد تومان به این رسانه بودجه می دهد که با این لحن سخن بگوید؟ آیا بهتر نیست در این یک فقره از مجری پزشک استفاده می شد؟ تلویزیون که از این گونه مجریان کم ندارد و مشهورترین آنها دکتری است که در برنامه « به خانه بر می گردیم» درباره آشپزی و خانه داری صحبت می کند یا ناگزیر است به صحبت های همکاران در این باره گوش سپارد.
مصاحبه چالشی البته خوب است و مو را از ماست کشیدن نیز اما اولا از جانب رسانه ای که واقعا ملی باشد ثانیا با رعایت انصاف نه آن که اخبار ناموثق هم منشاء تحلیل و پرسش باشد ثالثا این که و مهم تر از همه در قبال دیگران نیز چنین باشند نه آن که تنها در برابر وزیران دولت آن هم نه هر دولتی که تنها در مواجهه با این دولت یا دولت قبل از احمدی نژاد دلیر و منتقد شوند...
منبع: عصر ایران
نظر شما
