مه ز خجلت سر مزن

اثر استاد سيد عطاءالله طغرايي

مه ز خجلت  سر مزن کربلا روشن بود
محفل شاه زمن نینوا گلشن بود

ای خدا امشب عیال شاه دین حیران بود
چون ز دست اهل کوفه زار و سرگردان بود

یک طرف زینب نظر دارد به سوی قتلگاه
یک طرف بهر سکینه دیده اش گریان بود

ماه امشب سر مزن اندر زمین کربلا 
چون مه برج ولایت با سر عریان بود

ماه امشب سر مزن  در قتلگه از بهر آن
صورت اکبر در آنجا مهر نور افشان بود

ماه امشب سر مزن زینب ندارد معجری
در زمین کربلا کز دیده ها پنهان بود

ماه امشب سر مزن ترسم که شاید ساربان
دست شه سازد جدا،این درد بی درمان بود

ماه امشب سر بزن لیکن برو اندر تنور
رهنمایی کن زن خولي که سرگردان بود

ماه امشب سر بزن جایی و جایی سر مزن
بهر زینب سر مزن کز دیده ها پنهان بود

ماه امشب از خجالت رو تو در پشت سحاب
چون مه زینب تنور آتشین مهمان بود

در زمین کربلا امشب قمر در عقرب است
یا که قاسم با عروسش خرم و خندان بود

ای قمر هر شب زدی سر پشت خرگاه حسین
سر بزن در قتلگه شه با همه یاران بود

هیجده سر از بدن امشب جدا شد ای قمر
در تلألو هر یکی چون مهر نور افشان بود

تا علی اکبر روان شد سوی میدان بلا
چشم لیلا تا قیامت جانب میدان بود

گفت لیلا هر کجا بینم جوانان گرد هم
یاد آرم از علی اکبر ، دلم بریان بود

نوجوانان در گلستان جملگی شادی کنان
خاصه آن وقتی كه فصل لاله و ریحان بود

من کشم آهی و گویم نامراد من علی
در کجا این نوجوانم موسم بوستان بود؟

جای من بعد از تو باشد در میان آفتاب
پیکرت  در آفتاب گرم بس سوزان بود

هر که در دنیا جوانش همچو من شد نامراد
از دل زارم خبر دارد چه سان بریان بود

شاه دین امشب جدا شد از تمام یاوران
گر سرش در کوفه شد تن در بر یاران بود

یک طرف داغ پدر دارد به دل زین العباد
یک طرف از شدت تب با لب عطشان بود

صورت اکبر چو ماه چارده بالای نی
مادرش لیلا به پشت ناقه‌ی عریان بود

یک طرف در گردن بیمار زنجیر گران
با تن تب دار اسیر فرقه‌ی عدوان بود

گاه گرید بر سر نی شاه دین بهر رباب
گاه بهر اصغر شیرین زبان نالان بود

بس نما «دانشورا» آتش زدی بر عالمین
زین مصیبت اجر تو نزد شه مردان بود