اما راه حل چیست؟
آنتونی گیدنز باور دارد در جامعه مدرن فعلی، همه دولت ها و ملت ها می بایست به" بازاندیشی" به عنوان یکی از جلوه های خرد انتقادی فکر کنند. جامعه ایران امروز در موقعیت حساس و هویت تاریخی خود قرار دارد. درس های جنگ ۱۲ روزه می بایست نگاهی جدید تر پیش روی ما بگذارد وبا خرد جمعی و بازاندیشی ، حقیقت ها رو باید مرور کرد.
جنگ ها اگر چه گاهی سبب همبستگی اجتماعی می شوند اما اگر مهار نشوند سرمایه های اجتماعی را نیز به آتش می کشد. کودکان مدت ها گرفتار کابوس شبانه می شوند وفقر و گرسنگی دامن گیر می شود. جنگ فقط ساختمان‌ها را ویران نمی‌کند، آن "اعتماد جمعی" که سال‌ها برای ساختش تلاش شده است در لحظه نابود می‌کند.
جنگ آن گونه که "امیل دورکهایم" اشاره می‌کند، نه تنها مرزهای جغرافیایی، بلکه روح جمعی یک ملت را تحت تأثیر قرار می‌دهد. آمارهای سازمان ملل نشان می‌دهد در دهه اخیر، بیش از ۱۰۰ میلیون نفر به دلیل درگیری‌های نظامی آواره شده‌اند.
ما باید نگاهی بازاندیشانه به جهان کنونی داشته باشیم. هزینه های حکم رانی خود را کاهش دهیم و رفاه عمومی و توسعه را با پیوند با دیگر کشورهای جهان تعریف کنیم. وقتی کشورها در تعامل با یکدیگر، منافع مشترکی برای هم تعریف می کنند دیگر کمتر درگیر جنگ می شوند.
راه حل بی جنگی؛ در بین المللی بودن کشورهاست. هر کشوری بین المللی تر بود و منافع خود را با دیگر کشورهای جهان بیش تر به اشتراک گذاشت کمتر در معرض جنگ و آسیب های نظامی خواهد بود.
گفته می شود "زیمنس در ۸۰ کشور جهان فعالیت می کند... صنعت خودروی کره جنوبی بیست سال در صحنۀ جهانی زحمت کشید تا در کنار صنعت خودروی آمریکا، ژاپن و آلمان قرار گیرد. شرکت هواپیمایی ترکیه، هتل داری، صنعت رستوران و مراکز خرید این کشور چند دهه با فرانسه و ایتالیا رقابت کردند تا کشورشان را در ۱۰ کشور اول مقصد توریسم جهان قرار دهند."
در این کشورها دیگر روسای جمهور نیستند که تعیین کننده جنگ وصلح می شود؛ بلکه منافع آنها و سرمایه گذاری شرکت های بزرگ است که تعیین کننده می شوندذ
ما برای گریز از جنگ می بایست از انزوا هم بیرون بیاییم. واقعیت نظام بین الملل اینست که کشورهایی که تعامل بیشتری با جهان دارند، از امنیت بیش تری هم برخوردار هستند. ما برای گریز از جنگ می بایست بین المللی باشیم و ثروت تولید کنیم.
