آرزو دارم روزی بَرسد که همَه بَتوانند بیرنج را در این وَلایت، بیرنج و دردسر خریدَه کونند.
اما همین بیرنج که حکم نان شب است، حالا دارد با این نرخ‌ها از دست مردم در مَشود و یَک عَده زیادی بَ بیرنج شبَشان هم موحتاج شده‌اند.
البته نه همَه، برخی در این وَلایت برای سگَشان قلادَه یَک مَیلیاردی طلا سَفارش مَدهند.
یَک عَده هم از سر ناچاری با مویَ سر دخترَشان شکمَشان را سیر مَکونند. در خبر‌ها خواندَه کردم فروش موی بالای نیم میتر رواج پَیدا کرده و برخی مادران از سر اجبار و با کَراهت، موی سر دخترشان را که سال‌ها با عشق و ذَوق شانَه زده، مَفروشند تا نانَ شب، بَبخشید بیرنج شبَشان را تهیه کونند.
اما بَ نظرم تقصیری هم ندارند؛ از وقتی نرخ فروش موی سر بولند را فهمیدَه‌ام، با زولَیخا مهربانتر شده‌ام و چَشم از مویش بر نَمی‌دارم.
آخر وقتی من با رنج از صبح تا شب کندَه‌کاری مَکونم، تهیه بی‌رنجِ بیرنج سال وسوسَه برانگیز مَشود...
