/ امام علی (ع) می‌فرماید: به راستی که زیانکارترین مردمان در معامله و ناامیدترین آنها در تلاش و کوشش، کسی است که بدن خویش را در راه به دست آوردن آرزو‌های خود فرسوده کرده، ولی مقدّرات در رسیدن به خواستهاش او را یاری نکرده، از دنیا با حسرت‌های خود بیرون رفته و با تبعات آن وارد آخرت شده است
/ حق، یک پدیده طبیعى نیست که بى‌نیاز از اراده انسانى، جریان واقعى خود را در پیش بگیرد و مادامى که به مزاحم قوى‌تر برخورد نکرده به وجود خود ادامه بدهد. بلکه حق، آن نور پُرفروغى است که از فعالیت‌هاى فکرى و توجیه‌هاى وجدانى و تکاپوهاى عملى انسان‌ها برمی‌افروزد. بنابراین، حق بدون حق‌طلب، مانند استعداد محض است در نهاد انسان‌ها و یا کلمات در صفحات کتاب‌ها که بدون اقدام آدمى براى به فعلیت رسانیدن آن، منشأ اثرى نمی‌باشد.
/ یک متفکر انسان‌شناس می‌گوید: اگر امور و شئون اجتماعی آن دوران و وضع روانی انسان‌های آن زمان را در نظر بگیریم و عظمت شخصیت علی بن ابیطالب علیه السلام را بطور دقیق درک کنیم، باید بگوییم: علی بن ابیطالب در آن دوران و جامعه هر روز چند بار کشته می‌شد و زنده می‌گشت، ناهمواری محیط و اجتماع، فقدان الگو‌های صحیح برای واقعیات و جریانات عمومی افراد روی خودمحوری‌ها، هر لحظه تصادم جدّی با حیات هدفدار علی داشته است. با این حال علی (ع) زندگی می‌کند و اندک سستی در تکاپوی او راه پیدا نمی‌کند و عدالت را پیش پای همه دوست و دشمن به یکسان می‌گستراند و درباره عدالت الهی با تمامی شکوفایی سخن می‌گوید و بطور کلی می‌سوزد و از پرواز باز نمی‌ماند.
/ هنگامی که انسان در پرستش بت درونی مستغرق گشت، تمام موجودات جهان هستی را، اعم از انسان و غیر انسان، به منزله وسیله‌هایی برای خود می‌بیند. این تبهکاری اجازه می‌دهد که حتی خدا را هم وسیله سوء‌استفاده مادی خود قرار بدهد.
