- یک عمر از این دیوار‌ها و از این حدود محافظت کرده‌ایم که نکند بریزد، ولى همۀ همّ و غمّ او [خداوند]این بوده که همان‌ها را بریزد و به هم بزند. همین محدودیت‌هاست که ما را محروم مى‌کند. باید این حدود را شکست. چقدر قانعیم! چقدر کم مى‌خواهیم!
... بسوزد ریشۀ کسانى که مى‌گویند مذهب آمده تا به انسان قناعت بدهد، در حالى که همۀ انبیاء آمده‌اند تا به انسان بگویند که به دنیا که هیچ، حتى به بهشت هم قانع نشود!
- ما از خدا کناره مى‌گیریم؛ چون به آنچه توقع داریم نمى‌رسیم؛ درحالى‌که باید توقع‌ها عوض شود.
نباید توقعمان این باشد که آدم‌ها خوب شوند؛ این از طرف ما نشدنى است و مربوط به خودشان است؛ آنچه مربوط به ماست و ما طالبش هستیم، تفاهم‌هاست، نه توافق‌ها.
ما درصدد ایجاد فهم هستیم، نه عمل. فهم در برخوردها باید به وجود بیاید؛ ولى عمل به خود شخص وابسته است؛ اینکه خودش بخواهد خوب شود یا نه.
مقصود این نیست که همه ابوذر شوند؛ بلکه همه افراد باید شکل بگیرند؛ چه ابوذر شوند، چه ابوجهل! بیش از این، تکلیفى نیست.
مادام که این عشق عظیم و این نیروى بزرگ در انسان نیاید و پا نگیرد، براى انسان حرکتى نخواهد بود و از بند اسارت‌ها نجاتى نخواهد یافت.
- آنها که طرح و نقشه ندارند، مهره‌ى نقشه‌دار‌ها هستند؛ چون ساختمانى که نقشه ندارد و عمله‌هایش از صبح تا شب کار مى‌کنند و بى‌حساب خراب مى‌کنند و بى‌حساب مى‌سازند...
- موحّد نمى‌تواند در جامعه‌اى که طاغوت‌ها حاکمند، آرام بگیرد، بى‌تفاوت و یا سازشگر باشد. مؤمن عاشق، که به خلق علاقه‌مند است نمى‌تواند شاهد از دست رفتن خلق باشد و آرام بنشیند.
سازشگرى و بى‌تفاوتى، با ایمان و عشق حق و با توحید؛ یعنى تنها خدا را دوست داشتن و او را معشوق گرفتن، نمى‌سازد.
تنها یک راه مى‌ماند و آن هم مبارزه. آن هم نه با معلول‌ها، بلکه با علت‌ها؛ و براى همچنین مبارزه‌اى گسترده و عمیق باید کوشید و آماده شد.
- این یک اصل است که اگر کسى از نعمتى که در دسترس اوست بهره نگیرد، سیاهى به او مى‌رسد. جرقه‌هایى که مى‌زنند، اگر کسى استفاده نکند و شکر نکند، سیاهش مى‌کنند.
او براى رشد ما زمینه‌ها، فرصت‌ها، حادثه‌ها، برخوردها، زمان‌ها و مکان‌هایى را تأمین کرده است که به وسیلۀ آنها حرکتى بکنیم، گامى برداریم و پیشرفتى داشته باشیم.
ولى اگر ما این همه محبت را جواب ندهیم و این همه مایه را در راه به جریان نیندازیم، همۀ آنها را از ما مى‌گیرند.
