مسعود پزشکیان در مقام رئیس جمهوری، نزد خیلی‌ها در شمایل یک کاراکتر سینمایی هم شناخته می‌شود. یکی از شعار‌های هواداران او در ارومیه این بود: «مسعود خان، ستارخان، باقرخان». همین قیاس، خوانش قهرمانانه و ملی از اوست که در ساحت تاریخی- سیاسی بازنمایی می‌شود.
او به دلیل برخی خصلت‌های فردی و ویژگی‌های شخصی مثلاً زبان بدن، لحن و بیان یا نوع راه رفتن و میمیک صورت مثل شیوه لبخند زدن، در صورت‌های سینمایی هم بازنمایی شده است.
بر پایه آنچه در شبکه‌های اجتماعی طی هفته گذشته تولید و منتشر شده راه رفتن او با «ناصر ملک مطیعی» در نقش «فرمون» فیلم «قیصر» قیاس شده و حتی موسیقی متن این فیلم را بر روی راه رفتن او گذاشتند که شمایلی از یک کاراکتر سینمایی ایجاد می‌کرد.
برخی هم با ارجاع به همین مونتاژ و هنوز مستقر نشده او را «قیصر سیاست ایران» نامیدند. یکی از مؤلفه‌های مهم در سینما به ویژه بازیگری، زبان بدن است و شاید در میان رئیس جمهور‌های ایرانی، کسی به اندازه مسعود پزشکیان از زبان بدن متنوع و خاص برخوردار نبوده است. زبان بدنی که هم در مناظره‌ها و هم در ملاقات‌هایی که به عنوان رئیس جمهور منتخب با شخصیت‌های مختلف سیاسی داشته، همچنین نرمش کردن در زمان استراحت مناظره‌ها مورد توجه رسانه‌ها قرار گرفته و تحلیل‌های نشانه‌شناسانه شده است.
اگر رئیس جمهور‌های معمم را کنار بگذاریم، او در میان رئیس جمهور‌های غیرمعمم، بلند‌قد‌ترین و چهارشانه‌ترین‌شان است که تاکنون دیده‌ایم. فیزیک صورت و بدن او شباهت‌هایی با «جمشید هاشم‌پور» بازیگر و زنده‌یاد «حبیب محبیان» خواننده پاپ دارد.
واقعیت این است که مسعودپزشکیان به واسطه همین زبان بدن و فیزیک متفاوت از رئیس جمهور‌های پیشین شمایل تازه‌ای از یک سیاست‌مدار را برمی‌سازد با سویه‌های سینمایی پررنگ.
نوع راه رفتن و دست دادنش یا استایل او از نیم‌رخ، در کنار حرکات دست و سر حین سخنرانی، راحت بودن در حرف زدن یا با دوربین یا مردم، آن تصویر قالبی خشک و عصا قورت داده بودن یک سیاست‌مدار را شکسته و حس صمیمیت و خودمانی بودن در ذهن و حس مردم ایجاد می‌کند.
خودش هم گفت خیلی اهل رعایت پروتکل‌های رسمی نیست و همان‌طور که هست می‌نماید. نوع راه رفتن و حرکات دست‌هایش هم نشان می‌دهد منش او بیشتر «داش آکلی» است تا «پروتکلی».
برخی عکس‌هایی که از او در فضای مجازی منتشر شده مثل عکس‌هایش در باغ و در حال کشاورزی یا عکس‌هایش هنگام جراحی و با لباس اتاق عمل، یا عکس‌هایش با لباس ورزشی در حال بازی فوتبال گل کوچک و عکس‌های خانوادگی این حس صمیمت و خودمانی بودن را تشدید کرده و به همذات پنداری تماشاگر با قهرمان یا شخصیت محبوب یک فیلم سینمایی می‌ماند.
قهرمانی که مثل قیصر یا فردین، خصلت‌های پهلوانی و لوطی‌منش مردم کوچه و بازار را دارد و حس همدلی را برمی‌انگیزد. مثلاً در اولین مواجهه مردمی پس از رئیس جمهور شدن، خواندن متن بیانیۀ خود را متوقف می‌کند و می‌گوید: «فکر می‌کنم این متن‌ها را بخوانم شما خسته می‌شوید؛ اصلاً نمی‌خوانم و نوشته را می‌دهم به رسانه‌ها» که با تشویق و استقبال مردم همراه می‌شود.
همین ویژگی‌ها، چه ویژگی‌های فیزیکی و زبان بدن و شیوه بیانش و چه راحتی و صمیمی بودنش و در نهایت شباهتش به کاراکتر‌های جوانمرد در سینمای ایران دلایلی است تا از او تصویر یک رئیس جمهور لوطی منش ترسیم شود.
