آیا پای شما هم روی مین است!؟

‍ فیلم سینمایی Mine داستان سربازی است که حین بازگشت از مأموریت در بیابانی برهوت، یکی از پاهایش روی مین می‌رود، اما او بلافاصله متوجه می‌شود و پای خود را از روی مین برنمی دارد، به همین دلیل مین عمل نمی‌کند.

بنا به دلایلی خودش نمی‌تواند مین را خنثی کند پس مجبور می‌شود چندین روز در انتظار نیروی کمکی باقی بماند.

اگر پا را بلند کند بلافاصله مین منفجر می‌شود و مرگ او حتمی خواهد بود.

در عین حال خستگی بیش از حد، گرمای روز، سرمای شب، بی خوابی و ایستادنِ مدام، تشنگی و گرسنگی او را از پا درآورده است.

در این حال و روز؛ او به حالتی نیمه هوشیار فرو می‌رود و مدام خاطرات گذشته اش را مرور می‌کند.

در طی مرور این خاطرات؛ بیننده متوجه می‌شود که قبل از این اتفاق، این سرباز بار‌ها و بار‌ها بر روی مین‌های دیگری رفته و آن‌ها را منهدم کرده

- مینِ رابطه عاطفی با همسرش

- مینِ دعوا و نزاع با دوستان و همکارانش

- مینِ درگیری در کافه با غریبه‌ها و ... تا می‌رسد به اولین مین.

او به خاطر می‌آورد که چه کسی اولین مین را برای او کاشته است و او پایش را روی آن گذاشته و همه چیز نابود شده است.

مینی که پدرش برای او کاشته است. پدری خشن، مست و بی مسئولیت که او و مادرش را دلیل بدبختی زندگی می‌دانسته و همیشه با رفتاری پرخاشگرانه آن‌ها را آزار می‌داده.

در طول همه اتفاقات و حوادث گذشته، زمانی که پایش روی مین می‌رفته بلافاصله انفجار رخ می‌داده و همه چیز نابود می‌شده است.

اما این مین در این بیابان او را وادار می‌کند تا کاری را انجام دهد که قبل از این انجام نمی‌داده است:

مکث کردن
او چندین روز مکث می‌کند تا نیرو‌های کمکی برسند و مین را خنثی کنند.

مکثی طاقت فرسا و بسیار دشوار.

مین در بیابان؛ استعاره‌ای است از مین‌هایی که او در روابط عاطفی، خانوادگی، اجتماعی و شغلی خودش منهدم کرده

این مکثِ چندین روزه در آن بیابان به او می‌آموزد که اگر فوراً و با عجله به آن حوادث و اتفاقات؛ واکنشی که پدرش به او آموخته است را نشان نمی‌داد، زندگی بهتری را تجربه می‌کرد.

فیلم به ما می‌آموزد که این مکث آگاهانه، چیزی است که ما در این زیستن شتابزده، به شدت به آن نیاز داریم.

واکنش‌های تند و سریع و اتوماتیک به شرایط و اتفاقات؛ واکنشی ناآگاهانه از سوی فعالیت تله‌ها، عقده‌ها و سایه‌های شخصیتی است.

ما به رویداد‌های امروزِ زندگیمان همان واکنشی را نشان می‌دهیم که در گذشته داشته‌ایم.

ما به ناشناخته‌های امروز بر اساس شناخته‌های دیروز عکس العمل نشان می‌دهیم.

مکث کردن در هنگام کنش‌ها و واکنش‌ها می‌تواند افقی از انتخاب‌های جدید را به روی ما بگشاید.

امتحان کنیم و در هنگام یکی از رفتار‌ها یا واکنش هایمان، اندکی مکث کنیم و از خودمان بپرسیم:

آیا این یک مین است؟

آیا این مینی از گذشته است؟

آیا این من هستم که واکنش نشان می‌دهم یا گذشته من است که دارد فرمان می‌دهد؟

آیا انتخاب دیگری دارم یا این تنها انتخاب است؟