- خداوند ایمانِ کسانی را که در گرفتاری‌ها ثابت قدم بمانند، تقویت می‌کند تا هیچ ابتلایی آن‌ها را از پا در نیاورد، و با ایمان و ذکر و اُنس با خدا از دنیا بروند. اگر خدا مُعین و یاور ما نباشد، هیچ‌کاره‌ایم.
- کدام محکمه و دادگاهی است که انسان از دست خودش شکایت کند و بگوید: با اختیار خود، راه حق را نمیرویم و راه باطل را میرویم، و به اختیار خود، حق را نمیخواهیم و باطل را میخواهیم! حکم کن بر ما!
- ریاضات شرعیه، عمل به واجبات و ترک محرمات است.
- به‌گونه‌ای قرآن بخوان که چشم تو قرآن را ببیند، گوش تو قرآن را بشنود و قلب تو نسبت به معارف بلند او حضور داشته باشد.
باید آن را از آفرینندۀ قرآن تلقی کند، که قرآن را خدا می‌گوید و تو شنونده قرآن هستی.
- وای بر ما اگر روزی بیاید که اسرار پنهان ما زیرورو شود و معلوم گردد که از اهل علم و اهل دین نیستیم، و تنها دنیای خود را آباد کرده‌ایم، و با این هیکل و لباس و مقام، اعمال و رفتار و اقوال ما به صورت غیرمستقیم سبب انحراف دیگران شده‌ایم.
- ما وظیفه داریم که در تعلیم، تعلّم، تلاوت و عمل به قرآن کوشش کنیم، ما شب‌های احیا قرآن بر سر می‌گذاریم، ولی در مقام عمل آیه‌های حجاب، غیبت، کذب، و آیاتِ «وَیلٌ لِلْمُطَفِفِینَ؛ وای بر کم‌فروشان!» (مطفّفین/۱) و نیز «فَلاَ تَقُل لهُمَآ أُف؛ پس به پدر و مادر اُف نگو»، (اسراء/ ۲۳) همچنین «وَ لاَ تَمْشِ فِی الأرْضِ مَرَحًا؛ و با ناز و تکبر در روی زمین راه مرو» (لقمان: ۱۸) و ... را زیر پا می‌گذاریم و پامال می‌کنیم!
- عاجزترین مردم کسی است که از دعا کردن عاجز باشد! و موّفق کسی است که دعایش با شرایط، یعنی به شرط توبه و صادقانه و حقیقی و مستمر باشد، و در صورت تأخیر در اجابت ناامید نشود و دست از دعا و تضرع و التماس برندارد و مأیوس نشود؛ زیرا یأس از رحمت خدا و استجابت، از بلایی که برای برطرف شدن دعا می‌کند، بدتر است.
از آیه‌ی شریفه: «فَلَوْلا إِذْ جَآءَهُم بَأْسُنَا تَضَرّعُواْ وَلَکن قَسَتْ قُلُوبُهُمْ؛ [انعام/۴۳]پس ای‌کاش که وقتی بلا و سختی ما به آنان می‌آمد، تضرع می‌کردند، لیکن دل‌های آنان سخت گردیده است».
استفاده می‌شود که در مقابل تضرع، قساوت قلب است!
