در سبک زندگی ایده‌آل این روز‌ها که حول فیلم‌های هالیوودی شکل گرفته، خوشبختی برای اکثر آدم‌ها این گونه تعریف شده است:
- یک ماشین اسپرت و گران قیمت
- یک ویلای خصوصی در شهری ساحلی
- شهرت و پول
- داشتن‌یک همسر زیبا
- و داشتن بیشترین و بهترین و به‌روزترین از همه‌چیز.
این باور در ذهن ما شکل گرفته که خوشبختی داشتن چیزهایی‌ست که به دست آوردن آن برای اکثر آدم‌ها ممکن نیست.
امکاناتی که بهتر، بزرگ‌تر، مجلل‌تر و به‌روزتر از وسایل ساده و متعارف باشد.
آن قدر این موضوع را مستقیم و غیر مستقیم، مکتوب و نامکتوب، خودآگاه و ناخودآگاه برایمان تکرار کرده‌اند که دیگر لذت یک پیاده‌روی دونفره در هوای بعدازظهر بارانی را از دست داده‌ایم؛ و روح ما تشنه‌ی ناممکن‌ها و سخت‌رسیدن‌ها شده است.
از هیچ کاری لذت نمی‌بریم، مگر اینکه ویژه، بزرگ، مجلل، معروف، گران و در یک کلام غیرمعمولی باشد.
شاید به همین خاطر باشد که گوته، شاعر شهیر آلمانی سروده است:
چه شادی‌هایی که زیر پای انسان سرکوب شدند، زیرا بیشتر افراد به بالای سرشان توجه دارند و آنچه را که زیر پاهایشان است، نادیده می‌گیرند.
باید این گره ذهنی را باز کرد.
در اصل نباید شادکامی خود را به بهتر، بزرگ‌تر، به‌روزتر، گران‌تر و معروف‌تر گره زد.
مثلاً در یک عصر زیبا با عزیزانتان بنشینید و به کلوچه‌تان گاز بزنید.
یک چای معمولی با یک کلوچه‌ی معمولی و روی یک صندلی معمولی هم می‌تواند موجب شادکامی ما شود.
خوشبختی خود را به برندها، محصولات خاص و شرایط ویژه گره نزنیم. خوشبختی بیشتر از آنکه به داشته‌های عینی وابسته باشد، به مهارت ذهنی وابسته است؛ اما متأسفانه نظام آموزشی و رسانه‌ای ما از کودکی ما را به گونه‌ای بار آورده‌اند که منتظر خوشبختی‌های دشوار و کمیاب هستیم و همین لذت لمس خوشبختی‌های واقعی را از ما گرفته است.
