نیمه دوم سال گذشته مرتباً از جراحی اقتصادی صحبت و پیرامون آن شرح و بسط داده میشد. محور بحث این بود که ارز تک نرخی شود. دلار ۴۲۰۰ تومانی حذف گردد و کل کالاها اعم از دارو، مایحتاج عمومی مانند مواد غذایی و... با دلار آزاد عرضه شوند. پیشگیری از فسادزائی دلار ۴۲۰۰ تومانی از دلایل عمده جراحان اقتصادی بود. این اقدام، چون تورمزا بود برای کاهش فشار از دوش خانوارهای کم بضاعت یارانه به ۳۰۰ هزار تومان افزایش یافت، اما در عمل گرانی و تورم لجام گسیخته روزافزون شد و فریادها را بالا برد. پاسخ این بود که حوصله کنید تا جراحی اقتصادِ بیمار پایان یابد آنگاه اقتصاد درمان میشود و بهبود مییابد، اما منحنی قیمتها هیچگاه نزولی نشد بلکه روز به روز صعودی شد و این روزها به جایی رسیده که نیاز به توضیح ندارد و مردم با گوشت و پوست و استخوان خود گرانی مداوم را حس میکنند. چرا جراحی جواب نداد؟ خیلیها به طنز همان زمان گفتند و نوشتند که این جراحی موجب مرگ بیمار میشود، اما گوش شنوایی وجود نداشت. اخیراً رئیس جمهور نشستی با اقتصاد دانان داشت که جزئیات کامل آن منتشر نشده است. به یاد دارم که سال ۱۳۸۹ که طرح هدفمندی یارانهها پیامدهای نامطلوبی براقتصاد گذاشت رئیس جمهور وقت نشستی با اقتصاددانان گذاشت که بخشهایی از آن منتشر شد، اما در عمل به این نظرات توجه نشد.
به هر حال اقتصاد نابسامان کنونی هم ضربه توان فرسا به تولیدکننده زده هم به توزیع کننده هم به مصرف کننده. چرا از علم اقتصاد استفاده نمیشود؟ چرا در طول ۱۷ ماهه گذشته دلار از ۲۵ هزار تومان به ۴۵ هزار تومان رسیده؟ چرا اقتصاد با کمبود شدید ارز روبرو است؟ اگر صادراتی وجود دارد و اگر نفتی صادر میشود ارز حاصل از آن چه میشود؟ چرا کار به جایی رسیده که دولت شروع به فروش املاک خود کرده؟
به نظر میرسد بنا نیست گرههای کور باز شوند. چرا ارزهای بلوکه شده ما در نزد کشورهایی که ادعای دوستی با ما دارند آزاد نمیشود؟ چه کشورهایی در بازار نفت و گاز جایگزین نفت و گاز ایران شده اند؟ جراحان اقتصاد کجایند؟ خبری از آنها نیست و این واژه بی مسمی کمکم در حال فراموشی است. به راستی جراحی کردند یا سلاخی؟! چرا انجیرکار و انارکار زحمتکش نیریزی با هزاران زحمت و صرف هزینه، تولید کند، اما محصول روی دستش بماند و با نرخ ارزان بفروشد؟ این است حمایت از تولید و تولید کننده؟ چرا قادر به تأمین سوخت داخلی از جمله بنزین و گازوئیل نیستیم؟ چرا اوضاع آرد و نان باید اینجور باشد؟ نمیدانم.
امروز روح و روان هر انسان حساس به مسائل وطن و کشور سخت آزرده و نگران است. مسئول کیست؟ مسئولیت کجا رفته است؟ نمیدانم چطور بنویسم:
شاد و سالم و موفق باشید