جمعیت ایران به سمت سالمندی پیش می‌رود و سال به سال به تعداد افراد بالای ۷۰ سال اضافه می‌شود.
برنامه‌ریزی برای این پدیده اجتماعی ضروری است چه اینکه برنامه‌ریزی اجتماعی باید نیازهای همه گروه های سنی را در برگیرد و در صدد رفع آنها برآید.
محورهای عمده ای که لازم است در برنامه های اجتماعی برای گروه های سنی ۷۰ سال به بالا مورد نظر قرارگیرد عبارتند از:
- برخورداری از درآمد کافی برای گذران زندگی
- امکانات لازم بهداشتی و درمانی به منظور کاهش عوارض جسمی و روانی که از پیامدهای طبیعی این دوره سنی است.
- دسترسی به پزشک، روانپزشک، دارو، آزمایشگاه، رادیولوژی و ... از نیازهای اولیه است.
- اجرای برنامه های تفریحی، گردشگری، طبیعت گردی و زیارتی
- اجرای برنامه‌های جاذب در رادیو و تلویزیون برای پر کردن اوقات فراغت آنها
- حمایت از تشکل‌های خودجوش و غیردولتی برای برگزاری نشستهای ویژه سالمندان. این تشکل ها با گردهمایی‌های منظم هفته‌ای، ماهیانه و ... کارکرد مؤثری در کاهش بار روانی دوره سالمندی دارند.
- از همه مهمترسرپرستی سالمندان در خانه است. با توجه به اشتغال فرزندان، مهاجرت و مستقل بودن آنها از پدر و مادر، روز به روز سالمندان تنهاتر و تنهاتر می‌شوند، تنهایی عوارض متعدد جسمی و روانی دارد.
- اهمیت دادن به سرای سالمندان در برنامه های اجتماعی و حمایت از افرادی که اقدام به تأسیس این مراکز می نمایند بسیار مهم است، هرچند بهترین روش نگهداری آنها در خانه است اما در موارد زیادی این مسئله عملی نیست و سالمندان تنها و بی پناه در خانه می مانند.
- ایجاد امکاناتی در پارکها و فضاهای سبز برای دورهمی‌های سالمندان
- آموزش مداوم سالمندان برای درک این دوره سنی و یادگیری راه‌های مقابله با عوارض سالمندی و پیشگیری از عوارض جسمی و روانی‌آن
به هر صورت در برنامه ریزی رفاه اجتماعی باید توجه ویژه به گروه‌های سنی ۷۰ سال به بالا شود به طوری که تا حد امکان مشکلات آنها کم شود. نباید فراموش کرد که بالا رفتن رفاه سالمندان اثر روانی مهم و مثبتی بر جوانان و میانسالان دارد تا نگران دوره سالمندی نباشند و از حداکثر توان خود برای توسعه متوازن جامعه استفاده کنند.
شاد و سالم و موفق باشید
