غریزه بقا یا میل به زندگی، بنیادی‌ترین غریزه در تمام موجوات عالم است. یعنی اولین اولویتی که کل ارگانیسم یک موجود، ناخودآگاه از آن پیروی می‌کند و طبق نظریه تکامل داروین الگو و مسیر تکاملی موجودات را شکل داده و می‌دهد، همین غریزه میل به بقاست. تمام زندگی خلاصه می‌شود در جنگ برای بقا.
در این میان انسان تنها موجودی است که به‌واسطه نیروی عقل این توانایی را دارد که بر این غریزه قدرتمند که جزو طبیعت اولیه و جزو یا عین سرشت و ذات اوست غلبه کند و از زندگی و یا حتی از مرگ که به قول مارتین هایدگر آخرین انتخاب است به عنوان وسیله‌ای برای رساندن پیام زندگیش استفاده کند.
ما همه زندگی می‌کنیم تا با زندگیمان پیامی بدهیم. به قول گاندی زندگی شما پیام شماست.
آری امر به معروف هر انسانی زندگی او و پیامی است که با زندگیش به انسانیت می‌دهد.
زندگی انسان قیامی است برای ثابت کردن این حقیقت که پاکی و پلیدی و نور و ظلمت و زیبایی و زشتی یکی نیست.
و هیچگاه به قول قرآن بزرگ، نور و ظلمت و کور و بینا یکی نیستند.
زندگی برای موجودی به نام انسان در پرتو این آرمان و این هدف معنا می‌یابد.
هر انسانی به دنیا آمده تا با زندگیش این پیام را بازگوید که زندگی کردن و زنده بودن نه یک هدف که وسیله‌ایست برای طی کردن مسیر حقیقت، زیبایی، خوبی و عشق.
این آرمانی است که راز غلبه قطره پاکی بر اقیانوس پلیدی و پیروزی خون بر شمشیر است.
به قول مولانا،
موجم اگر می‌روم، گرنروم نیستم.
و قدر و قیمت انسان به طی کردن این راه است. راهی که تمام خوبیها و خوبهای عالم در آن است. راهی که عین آرامش و امنیت است. همان راهی که به قول حضرت مسیح عین زندگی است. و به قول قرآن بزرگ راه کسانی که خداوند به آنها بزرگترین گوهر عالم یعنی خودِ زندگی را داده.
ممکن است برای کسانی که زندگی را نه یک راه و وسیله که یک هدف و مقصد می‌دانند، نوشیدن جام شوکران توسط سقراط، به صلیب کشیده شدن مسیح، یا بریده شدن سر حسین در قربانگاه عشق یک تراژدی و یک شکست بزرگ باشد.
اما برای کسی که حقیقت زندگی را می‌داند و هدفی بالاتر از زندگی دارد و دنیا و زندگی را وسیله‌ای برای رسیدن به آن هدف و بیان پیامش می‌داند به بهترین وجه استفاده می‌کند.
تمام این اتفاقات جز موفقیت و زیبایی چیز دیگری نیست.
ما به این دنیا آمده‌ایم تا شکوه و عظمت خود را نظاره کنیم یا خداوند و همه هستی، شکوه و عظمتشان را در آیینه‌ای به نام انسان نظاره کنند.
این هدف نهایی زندگی است. به قول معروف ما آمده‌ایم که با زندگی کردن قدر و قیمت پیدا کنیم نه اینکه به هر قیمتی زندگی کنیم. این مفهوم همان گفته معروف حضرت حسین است که مرگ باعزت بهتر از زندگی با ننگ است. یا به قول امیلیانو زاپاتا رهبر معروف قیام مکزیک بهتر است آدم روی پاهایش بمیرد تا اینکه روی زانوهایش زندگی کند.
این بزرگترین پیام تمام شهیدان حقیقت است از سقراط تا حضرت مسیح و حضرت حسین و ... که برخلاف آنچه می‌گویند هیچ اتفاق بدی برای انسان خوب پیش نمی آید.
