بیبی گفت:
- وووووی قیومت بشه، آخرت بشه، چیچی میگن اینا سرِ ظُری هی تاراق توروق تاراق توروق، اگه گذوشتن یَی ساعت کله بذریم.
- کیا بیبی؟
- هینا دیه، هی خونِی مشکاظم، قیومت بشه که هر روز یَی کَنّه کوبی درن.
خو بیبی جان عمداً که سر و صدا نمیدن، دارن خونشون رو تعمیر میکنن.
- میخوام صد سال سیا تعمیر کنن. ای شوکت زن مش کاظمم هر روز یَی نَووی میزنه. والا، هر که نفمه فک میکنه دختر نواب هنده! بَقرآن قسم...
- چیکارشون داری بیبی؟ چیکار ما دارن مگه؟ والا!
- چیکار ما دَرَن؟ دختر میگم سرُم رف. اَی خدا ورُت دره شوکت که همِی آتشا اَ گور تو بلَن میشه.
چشمانش را گذاشت روی هم و به یک ربع نرسیده دوباره چشمانش را باز کرد. نشست کنار تلفن.
- چیکار میکنی بیبی؟ به کی زنگ میزنی؟
- 110!
-110؟
- ها، 110.
- 110 برا چی بیبی آخه؟
- ماخام بینم یکی نی بیا جلو اینارِ بیگیره تا من نیم ساعت بکپم!
- بیبی خب کارگرا چه گناهی دارن؟ بیچارهها دارن کارشونو انجام میدن دیگه. کوتاه بیاین بیبی.
- نپه چکار کنم دختر؟ مینی خو گیچِ گیچم، ینی چشام هیطو دره میا رو هم!
کمی ساکت شد...
- میفمم چکار کنم.
- چیکار میخوای بکنی بیبی؟
- بری سوز دلِ ای شوکتوام که باشه شویی ماخام بیشینم بادوم بشکنم. اگه گذوشتم شویی ای کله بذره اَ خودُش بدترم.
- ول کن بیبی توروخدا.
- وِل کن مِل کن نداریم حالا مینی.
بیبی آن شب ساعت را روی یک تنظیم کرد و بیدار شد. گونی بادامی را برداشت و رفت توی حیاط... هی شکست و شکست و شکست ولی خبری از اعتراض شوکت خانم نبود.
فردای آن روز دوباره بیبی با چشمان بادکرده نشست روبریم.
- اَی درد بیدوا بیگیری شوکت، دیشو بهخاطر تو نخوابیدم، امروزم خو دیَم صِدِی کارگرا نیذره.
نگاهم کرد...
- ایطو نیشه گلاب. بویه یَی کار اساسی بکنیم.
- چیکار بیبی؟
- خونی مش کاظم که تموم شد...
- خب بیبی.
- کلِنِ ورمیداری ای دیوارِ وسط هالی رِ میَری پویین. ماخام اینجو دولبکس بشه تا چشِ شوکتم دربیا!
- گلابتون