رالف والدو امرسون
زاده ۱۸۰۳ میلادی در بوستون، فیلسوف و نویسنده آمریکایی.
در سال ۱۸۲۵ از دانشگاه هاروارد فارغالتحصیل و در سال ۱۸۲۶ موفق به دریافت مجوز کشیشی برای تبلیغ فرقه یونیتارینها شد.
اولین کتابش به نام «طبیعت»، در سال ۱۸۳۶ منتشر شد. این کتاب مجموعهای از رسالات کوتاه فرهنگی-اجتماعی است که در آن به تشریح و تبلیغ زندگی بیآلایش و سازگار با سرشت انسان و محیطزیست پرداخته است. تدریس رسالات «دانشمند آمریکایی» در سال ۱۸۳۷ و «خطاب به کالج الهیات» در سال ۱۸۳۸، به اخراج وی از دانشگاه هاروارد انجامید. برکناری وی از دانشگاه، سبب شهرت بیشتر و افزایش پیروان او شد. از سال ۱۸۵۰ به بعد نوشتارهای امرسون با موفقیت بیشتری روبرو شد. امرسون بارها در مقام پیشوای ادبی و مشوق فرهنگی نسل جوان شناخته شده است. وی بانی مکتب جدیدی در فرهنگ آمریکا محسوب شده و آثار او تأثیر بسزایی بر مشاهیر رنسانس آمریکایی داشته است.
امرسون به سعدی علاقه زیادی داشت تا جایی که نوشتههای وی را با انجیل متی مقایسه نمود. او در مدح حافظ شیرازی نیز مقالاتی نوشت.
وی در سال 1882 چشم از جهان فرو بست.
جملات زیر از این نویسنده است:
- علف هرز چیست؟ گیاهی كه نیكوییهای آن هنوز كشف نشده است.
- تار و پود روح مادر را از مهربانی بافتهاند.
- مقیاس ارزش انسان اهمیتی است که به وقت خود میگذارد.
- آنگاه كه انسان در برابر خود میایستد، به نظر میرسد همه چیز سد راه اوست.
- مشورت هنری است كه به كمک آن میتوانید همه را به همكاری با خود وادارید.
- توان با هم خندیدن، لازمهی عشق است.
- یكی ار خوبیهای دوست قدیمی این است كه میتوانی با خیال راحت کنارش احمق باشی!
- مردان كممایه به شانس باور دارند، مردان بااراده و خردمند، به علت و معلول.
- از درستی و راستی خود، همانند یک چیز مقدس نگهبانی كنید.
- برای ذهنی كدر و تاریک، طبیعت اندوهگین است. برای ذهنی روشن، كل دنیا در حال درخشیدن و سرشار از نور است.