سفرنامه پلنگان + عکس + فیلم

سلام
سالها بود که چنین انتظاری را ندیده و نکشیده بودیم؛ انتظار رسیدن یک سامانه باران زای درست و حسابی که حتی مدارس را تعطیل کند.

بالاخره سحرگاه دوشنبه 25 بهمن، لحظه طلایی رسید و ابرها از سفر دور و دراز آمدند و باران شروع به بارش کرد. به قول معروف انگار دم اسب باران می آمد. اول و آخر همه ی حرف های مردم «خدا را شکر» بود.

پیش از ظهر و بعد از ظهر دوشنبه هرکسی توانست با هر وسیله ای، به بیرون شهر رفت تا فوران آب رودخانه ها و چشمه ها را ببینند و دلش بعد از این همه خشکسالی، تر شود.

ما هم با خانواده رفتیم. پخش ماشین را روشن کردم تا کیف مان کوک شود و جنس مان جور.
افتخاری می خواند:
ای دل اگر عاشقی، در پی دلدار باش
بر در دل روز و شب، منتظر یار باش
به سمت هرگان و پلنگان رفتیم. مسیر حسابی شلوغ بود.
این جمله ها در فضای مه گرفته ماشین هی تکرار می شد: «خدا رو شکر»، «چقدر شلوغ شده!»، «همه اومدن!»، «وای نگاه چقدر رودخونه آب میاد!»، «چقدر ماشین!»، «بارون تند شد» و ...؛ جمله هایی که به نظر می آمد نقل فضای کوچک همه ماشین های مردم بود. حتی یکی با همسرش با موتور آمده بود و خیس آب شده بودند. دعا کردیم خدا به آنها کمک کند ماشین بخرند.

خلاصه همین که دیدیم بعد از این همه سال رودخانه بشر فوران کرده و آب رودخانه از دهانه پلنگان می گذرد، فهمیدیم که رحمت خدا حسابی شامل حالمان شده و امسال از آن سالهای خوب و سرسبز است انشاءالله.

دلبر تو جاودان، بر در دل حاضر است
رو در دل برگشا، منتظر یار باش

مسیر هم حسابی شلوغ بود. حتی گاهی ترافیک می شد. چقدر آدم از خوشحالی مردم شاد می شود. بازار فیلم و عکس و سلفی داغ داغ بود.
رفتیم تا ته پلنگان. وای که غمپ پلنگان را تا به حال اینطوری ندیده بودم. حتماً چشمه بشر یک عالمه آب دارد. چند دقیقه ای ایستادیم و جایتان سبز جوشانده به لیمویی خوردیم و برگشتیم.

پای بعضی درخت های انجیر لبالب آب بود. از هر جای کوه باریکه ای آب روان بود و به رودخانه می پیوست. شاخه های نقره ای انجیرها خیس خورده و مسی رنگ شده بود. انگار جمال خدا افتاده بود روی طبیعت ...
نیست کس آگه که یار کی بنماید جمال
لیک تو باری به نقد ساختهٔ کار باش

 در راه برگشت هوا رو به تاریکی زد. قطار ماشین ها به سمت شهر روان بود. انگار امید دل همه را گرفته بود.
خدا را صد هزار بار شکر.