امروز انگار اصلاً روزی من نبود. سر صبح تلویزیون داشت یَک پیسر را نَشان مَی‌داد که رشته داکتِری قبول شده بود. پسی کله نَظیرنجیب بَزدم و بَگفتم: یاد بَگیر؛ همسن تو است. اما یَکهو تلویزیون پیدرش را نشان بَداد که او هم داکتِر بود؛ بَ سرعت کانال را عوض بَکردم؛ اما دیر شدَه بود.
بعدش خواستم سری بَ واتس‌آپ بَزنم، گوشی‌ام هی هنگ مَی‌کرد. اعصابم خُرد بَشد. خواستم داد بَزنم و ناسزا بَگویم که یَکهو وسطَش یادم افتاد که در خانَه هستم.
بعدش زولَیخا سر هیچ و پوچ بَ پایم پیچید و خاطَره عاروسی 20 سال پیشَمان را پیش بَکشید و گفتَه کرد: یادت هست با دوچرخَه وسط مجلس عاروسی آمدی و داد بَزدی اَجازه نَمی‌دهم این دختر با کسی جز من ایزدَواج کوند؟ بعد خدا بَیامرز پیدرت بَ پیدرم بَگفت: بَ خدا این پیسر قَول دادَه بود در عاروسی خودش مست نکوند.
بَگفتم: یادم آمد؛ تو چَه خوب یادت است!
- مَی‌خواستی یادم نباشد؟ دعوای پیدرهایمان عاروسی را زهر مارم بَکرد. پیدرم گفتَه مَی‌کرد: خاک بر سر من؛ دختر من خواستَگار دامپیزشک داشت؛ او را بَ یَک چاه‌زن بَدادم.
پیدرت هم جیواب مَی‌داد: خب مَی‌دادی بَ او؛ آن وقت دیگر نَمی‌خواست بَ داکتِر و شفاخانَه روان شوی.
خولاصه، دعوایم با زولَیخا بالا بَگرفت و تهدیدش بَکردم که طلاقش مَی‌دهم. او هم بَگفت: نفرینت مَی‌کونم که گیر یَکی مَثال خودت بَیفتی.
من هم عصبانی شدم و بَگفتم: این نفرین زن قبلی بود...
این را بَگفتم و از خانَه در بَرفتم. همین که سری فَلَکه رَسیده کردم، یَکهو یَک موتِر (ماشین) تیبا با سرعت بَ میان پَیاده‌رو آمد و چَهار چلنگم را بَ هوا برد. اول فِکِر بَکردم مَثال افغانیستان حملَه اینتَحاری است. اما بعد در شفاخانَه که چَشمانم را باز بَکردم، فهمیدم یَک آدمی که تازه موتِر تیبا خریدَه، هَول بَشده و بَ جایَ تورموز، پایش را روی گاز بَگوذاشته و راست وسط پَیادَه‌رو آمده است.
نجیب
